Μια κραυγή, που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά στη χώρα μας, είναι αυτή, που ρωτάει, που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας αυτό τον καιρό, που η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος πυροδοτεί ανεπιθύμητες εξελίξεις, Κόσμος αναρωτιέται, που έχει εξαφανιστεί η διανόηση της χώρας και γιατί δεν παρεμβαίνει, ώστε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να επηρεάσει τις συνειδήσεις μας. Για πολλούς άλλους η Ελλάδα δεν έχει διανοουμένους ικανούς να ξεσηκώσουν τα πλήθη. Για άλλους δεν έχει καν διανοούμενους.
Η αλήθεια είναι, ότι η δημόσια ζωή της χώρας μας τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί, ας μου επιτραπεί η έκφραση, αντιπνευματική. Άνθρωποι με χαμηλότατο επίπεδο καλούνται συχνά να λάβουν αποφάσεις για τη μοίρα των πολλών, ενώ άλλα πρόσωπα με εξίσου χαμηλό επίπεδο επιχειρούν να ψυχαγωγήσουν και καταλήγουν να αποκοιμίσουν όσους επιμένουν να παρακολουθούν τα υποπροϊόντα της ημεδαπής τηλοψίας. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει και η κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης, όπου η στείρα αποθήκευση και απομνημόνευση κυριαρχούν σε βάρος της πραγματικής γνώσης και κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι, ότι κυριαρχεί στα περισσότερα επίπεδα της καθημερινότητάς μας μια ομάδα ανθρώπων με αμφιλεγόμενη και συχνά ανύπαρκτη πνευματική κατάρτιση, οι οποίοι προφανώς δεν κρίνονται ικανοί να επηρεάσουν θετικά την πλειοψηφία της χώρας, ώστε να ξεπεραστούν κάποιες δύσκολες καταστάσεις και να ληφθούν κάποιες πραγματικά ωφέλιμες για το σύνολο αποφάσεις.
Από την άλλη, όμως, πλευρά, δύσκολα μπορεί να αντιταχθεί κανείς στην αντίληψη, ότι ως λαός δεν διαθέτουμε το απαιτούμενο επίπεδο, για να ακούσουμε, κατανοήσουμε και, κυρίως, σεβαστούμε τους όποιους διανοούμενους διαθέτει η χώρα μας. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι η Ελλάδα δεν στερείται πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι και την κατάρτιση διαθέτουν και δεν διστάζουν να πουν κάποια πράγματα με τ' όνομά τους. Μπορώ, ενδεικτικά, να θυμηθώ την ιδιαίτερα σημαντική παρέμβαση της γνωστής τραγουδίστριας Χαρούλας Αλεξίου το Δεκέμβριο του 2008 σε κάποιο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, όπου με ιδιαίτερη ψυχραιμία κατέθεσε την άποψή της, ενώ εξίσου σημαντική θεωρώ τη διαμαρτυρία των κ.κ. Δοξιάδη, Θεοδωρόπουλου και Μάρκαρη αναφορικά με τις βίαιες διακοπές θεατρικών έργων κατά το Δεκέμβριο του 2008, οι οποίες συνοδεύτηκαν από βανδαλισμούς των θεατρικών χώρων, έστω περιορισμένης εκτάσεως. Για να μη λησμονήσουμε την υπέροχη και συνάμα κόσμια διαμαρτυρία του Μάνου Χατζηδάκη κατά του φαινομένου του αυριανισμού προ 20ετίας!
Και, όμως, αυτές οι αντιδράσεις είτε πέρασαν στα ψιλά, όπως αυτή της κας. Αλεξίου, είτε οι εκφραστές τους λοιδορήθηκαν εντόνως (η παραπάνω τριάδα "στολίστηκε" δεόντως). Όσο για τη διαμαρτυρία του κ. Χατζηδάκη, δεν ήταν και λίγοι όσοι έκριναν, ότι σωστά η "ΑΥΡΙΑΝΗ" του έσουρε τα όσα πρόστυχα. Ω ναι, δυστυχώς στην Ελλάδα μας η όποια πνευματική προσφορά πέφτει συχνότατα θύμα της βαρβαρότητας των φανατικών ομοφοβικών. Και δεν λείπουν και περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο τιμητής των πνευματικών ανθρώπων, που τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους στους μύθους και τις προκαταλήψεις, που κυριαρχούν στη χώρα μας, προτιμά να καταφύγει σε ύβρεις σε βάρος τους, διότι δεν έχει το επίπεδο να αντικρούσει ή έστω να αμφισβητήσει τις απόψεις τους. Ο πασίγνωστος δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστολόγος κ. Νίκος Δήμου αποτελεί τον αγαπημένο στόχο των οπαδών της κενής αμφισβήτησης.
Προφανώς και δεν εντάσσω τον εαυτό μου στους αρνητές της αμφισβήτησης των απόψεων των φερομένων ως πνευματικών ανθρώπων. Αλλοίμονο, η ιδιότητα κάποιου ως διανοουμένου δεν εξασφαλίζει το αλάθητο των απόψεών του. Ούτε αμφισβητώ, ότι συχνά στο όνομα της παρέμβασης κάποια πρόσωπα καταφεύγουν σε λαϊκιστικές τοποθετήσεις, οι οποίες μόνο λύσεις δεν δίδουν στα προβλήματα του κόσμου. Με ενοχλεί, όμως, η τάση των περισσοτέρων εκ των συνελλήνων να αρκούνται σε ύβρεις σε βάρος όσων πραγματικά και με χειροπιαστά επιχειρήματα αμφισβητούν τα κακώς κείμενα της Ελλάδος ακόμα δε περισσότερο με πειράζει η αδιαφορία της πλειονότητας των συμπολιτών μας στις παρεμβάσεις όσων διανοουμένων διαθέτει η χώρα μας. Διότι αυτές οι συμπεριφορές αποδεικνύουν, ότι δεν μας αρέσει να μας υπενθυμίζουν τα στραβά και ανάποδα της χώρας μας και προτιμάμε να προτάσσουμε το γνωστό ωχαδερφισμό ή να αρκούμαστε σε αγοραίες εκφράσεις, οι οποίες και αποτελούν τη μόνη άμυνά μας στις όποιες λογικές φωνές. Και, βέβαια, καταδεικνύουν και το γενικό χαμηλό μέσο μορφωτικό επίπεδο του λαού μας.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η ανυπαρξία πνευματικών ανθρώπων στη χώρα μας ή η αδυναμία ή απροθυμία τους να αρθρώσουν παρεμβατικό λόγο αλλά η απροθυμία ου μην και αδυναμία των υπολοίπων να αντιληφθούν τα λεγόμενά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου