Αναζητώ κάποιους λόγους για να συνεχίσω να ελπίζω μέσα στο κλίμα κακοδαιμονίας, που έχει ενσκήψει στη χώρα μας. Χάλια η οικονομία, χάλια η κοινωνία, χάλια η πολιτική, χάλια τα πάντα! Δεν τα λέω εγώ και ελάχιστη σημασία έχει, αν, πραγματικά, τα πιστεύω. Ακούγονται από την πλειοψηφία, αν κρίνουμε, ότι η πλειοψηφία νομιμοποιεί τη μιζέρια. Ακούγονται από τα κανάλια παντός τύπου, αν πιστέψουμε, ότι έχουν, ακόμα, κάποια ψήγματα αξιοπιστίας. Τέλος πάντων, ακούγονται και επηρεάζουν τους περισσότερους. Και θέλοντας και μη τα ακούς και εσύ.
Από κουράγιο άστα να πάνε οι περισσότεροι! Γιατί να παλέψουν, σκέφτονται, αφού το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Με λιγότερα χρήματα και βαρύτερη φορολογία πως θα τη βγάλουμε πέρα; Και μετά από 40 χρόνια δουλειάς τί σύνταξη θα πάρουμε; Πώς θα τη βγάλουμε, όταν η αγοραστική δύναμη των χρημάτων μας μέρα με τη μέρα μειώνεται; Απαισιόδοξες σκέψεις, που δεν είναι αβάσιμες, αφού τα πράγματα αυτό δείχνουν.
Είναι μια από τις φορές εκείνες, που η αισιοδοξία πατάει φρένο και χειρόφρενο μαζί. Όσο οπτιμιστής και αν είσαι, δεν μπορείς να παραβλέψεις, ότι η κατάσταση βαίνει προς το χειρότερο. Και δεν έχεις και τους σοβαρούς κυβερνώντες, που θα μπορούσαν, τέλος πάντων, να σου εγγυηθούν, ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Οι ίδιοι είναι στην πλειονότητά τους, που μας δούλευαν εδώ και χρόνια, γιατί τώρα να αλλάξουν μυαλά;
Είμαι θιασώτης της άποψης, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά αυτό τον καιρό αισθάνομαι, ότι αυτό το συναίσθημα τείνει να ξεθωριάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου