Περάστε, κόσμε!

Είναι, ίσως, το έργο με τη μεγαλύτερη διάρκεια στη χώρα μας, τύφλα να έχουν κάτι θεατρικές επιτυχίες, που παίζονταν επί σειρά ετών. Είναι τζάμπα, διότι οι συντελεστές της δεν απαιτούν καμμία, απολύτως, αμοιβή. Πρωταγωνιστεί ο ελληνάρας στο ρόλο της ζωής του. Δεν υπάρχουν άλλοι συντελεστές σε αυτή την παράσταση, εκτός, ίσως, απ' όσους ταλαίπωρους βρεθούν στο διάβα του. Πρόκειται, στην ουσία, για ένα μονόλογο, όπου ο ελληνάρας κατηγορεί ως υπεύθυνους για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα του :

.- Τους πολιτικούς, που με τις ωφελιμιστικές τακτικές τους έριξαν τη χώρα στα Τάρταρα,

.- Τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι κοπροσκυλάνε όλη μέρα, κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά στο κράτος και δεν παράγουν τίποτα,

.- Τους δικηγόρους, διότι αυτοί ωφελούνται πάντοτε και, κυρίως, δική τους έμπνευση είναι οι νόμοι, που κατέστρεψαν την Ελλάδα, χώρια που σπεύδουν να υπερασπιστούν τους απατεώνες, οι οποίοι ευθύνονται για τα στραβά και ανάποδα της χώρα,

.- Τους γιατρούς, οι οποίοι κατέστρεψαν το σύστημα υγείας της Ελλάδος με τα φακελλάκια και τις προμήθειές τους,

.- Τους μηχανικούς, που μπάζωσαν ρέματα, έκαψαν δάση, γέμισαν την Ελλάδα μπετόν και δεν άφησαν κοίτη ποταμού, που να μη τη σηκώσουν,

.- Την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι με την πολιτική της μας μετέτρεψε σε χώρα καταναλωτών, η οποία δεν παράγει τίποτα,

.- Το Δ.Ν.Τ., που ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει τη χώρα με τα τρομερά μέτρα του,

.- Τις Η.Π.Α., που ανέκαθεν μας έβλεπαν ως αγκάθι στις εν γένει βλέψεις τους και απεργάζονταν την κατάρρευσή μας,

.- Τους Εβραιομασόνους, διότι έβλεπαν με εχθρικό μάτι τους Έλληνες και δεν ήθελαν ποτέ το καλό μας,

.- Τους μετανάστες, γιατί τόλμησαν και πήραν τις δουλειές των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να υπάρχει τόση ανεργία. Και, τέλος πάντων, σε σχέση με τους υπόλοιπους στόχους, οι μετανάστες ειναι ο βολικότερος.

Ποιός έμεινε στην απ' έξω; Μα, φυσικά, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής! Ποτέ του δεν φταίει, δεν φέρει καμμία ευθύνη για το χάλι της χώρας του, δεν ήξερε, ότι τον δούλευαν τόσα χρόνια και δεν περίμενε, ότι θα ερχόταν η στιγμή, που τα πάντα θα κατέρρεαν γύρω του.

Αλλά, είπαμε, αυτός (θεωρεί, ότι) δεν φταίει. Και, το χειρότερο, αναμένεται να το φάμε στη μάπα αυτό το έργο και με διαφορετική, κάθε φορά, διανομή.