Απονομιμοποιήστε τη βία, απ' όπου και αν προέρχεται

Πριν από αρκετά χρόνια, διοργανώθηκε μια ογκώδης πορεία στη Μαδρίτη, τα μέλη της οποίας διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων της ΕΤΑ. Συγκεκριμένα, η διαμαρτυρία αφορούσε όσα πρόσωπα έλαχε να βρίσκονται σε σημεία, όπου η ανωτέρω οργάνωση είχε τοποθετήσει εκρηκτικούς μηχανισμούς, και σκοτώθηκαν, χωρίς να αποτελούν στόχο της. Σε γενικές γραμμές, όμως, η εκδήλωση αυτή εξελίχθηκε σε διαμαρτυρία κατά των βίαιων επιχειρήσεων τόσο της ΕΤΑ όσο και του κρατικού μηχανισμού.

Το δίδαγμα αυτής της κινητοποίησης ήταν, χωρίς άλλο, ότι οι Ισπανοί απονομιμοποίησαν τη βία. Δεν διαχώρισαν τη βία σε δικαιολογημένη και μη, δεν νομιμοποίησαν όσους στο όνομα κάποιων ιδανικών τη χρησιμοποιούν, δεν άφησαν στο απυρόβλητο κανένα πρόσωπο μετερχόμενο αυτή. Εστράφησαν κατά της βίας ως μέσο για την επίτευξη σκοπών και στάθηκαν στα θύματά της και δη σε εκείνα, τα οποία έχασαν τη ζωή τους, επειδή συνέβαινε να βρίσκονται τυχαία στον τόπο του ξεσπάσματός της.

Πρόπερσυ το Δεκέμβριο πλήθος κόσμου πορεύτηκε στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος για να διαμαρτυρηθεί για το θάνατο του Αλεξίου Γρηγορόπουλου. Θεωρώ πολύ σωστή την πρωτοβουλία αυτή, ανεξάρτητα από την κατάληξη αρκετών εκ των πορειών αυτών, καθόσον έδειξαν, ότι υπάρχει πολύς κόσμος, ο οποίος αντιτάσσεται στη βία της εξουσίας. Μόνο που οι ίδιοι αντιτασσόμενοι στην κρατική βία όχι μόνο αγνόησαν, στην πλειονότητά τους, επιδεικτικά τη βία, που ασκήθηκε από διάφορα πρόσωπα κατά ξένων περιουσιών αλλά έσπευσαν να τη νομιμοποιήσουν. Χαρακτήρισαν τους βιαιοπραγούντες ως παιδιά χωρίς μέλλον, αγανακτισμένα με την αδικία, που μαστίζει τον τόπο και άλλα πολλά. Χωρίς να τρέφω αυταπάτες για τη χώρα, στην οποία μου έτυχε να ζω, δυσκολεύομαι να δεχθώ τη βία ως μέσο για την καλυτέρευση της ζωής μας, τη στιγμή, μάλιστα, που το ξέσπασμα εκείνου του Δεκεμβρίου κόπασε ευθύς μόλις μπήκαμε στις τότε γιορτές των Χριστουγέννων. Πολλώ δε μάλλον, ένοιωσα, ότι υπήρξε συγκεκριμένη κατηγορία προσώπων με ιδιαίτερο ιδεολογικό προσανατολισμό, τα οποία όχι μόνο δεν κατεδίκασαν τη βία αυτή αλλά, απεναντίας, είχαν επιδοθεί σε έναν αγώνα αναζήτησης αποδείξεων προς νομιμοποίησή της.
Χτες πέθαναν 3 συνάνθρωποί μας στα επεισόδια, που σημάδεψαν την πορεία διαμαρτυρίας για τα οικονομικά μέτρα, που επαπειλούνται. Ακόμα χειρότερα, χάθηκαν 3 συνάνθρωποί μας, οι οποίοι για κακή τους τύχη είναι αδιάφοροι για τους καθ' έξη διαδηλωτές. Δεν ανήκουν σε κάποια αριστερή παράταξη ή στον αντιεξουσιαστικό χώρο, ώστε να τους αποθεώσουν μετά θάνατον. Δεν πέθαναν από πυρά αστυνομικών. Ήταν εργαζόμενοι σε ένα επάρατο οργανισμό, ήτοι σε μια τράπεζα και σε μια ημέρα πανελλαδικής απεργίας επέλεξαν (ή αναγκάστηκαν, δεν έχει σημασία) να εργαστούν. Είχαν, δηλαδή, όλα εκείνα τα στοιχεία, για να είναι από αδιάφοροι έως ανεπιθύμητοι για τους επαγγελματίες διαδηλωτές. Και γι' αυτούς κανένας δεν πρόκειται να διαδηλώσει, κανένας δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί.

Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να ευαισθητοποιούμαστε και να διαδηλώναμε όχι μόνο κατά της κρατικής βίας αλλά κατά της βίας εν γένει, ώστε να καταδείξουμε, ότι το μόνο, που γεννά η βία, είναι δυστυχία και καταστροφές. Αλλά όταν οι νεκροί δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση, τότε η αδιαφορία περισσεύει. Και είναι ενδεικτική μιας κοινωνίας, που αρέσκεται να επικαλείται και να μετέρχεται τη βία, μόνο όταν κρίνει, ότι απειλούνται τα συμφέροντά της ή πρόκειται να ωφεληθεί από αυτή.