Βιβλία : "ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ", του Πάνου Καρνέζη

Σε ένα γυναικείο μοναστήρι απομονωμένο από τον έξω κόσμο, η ηγουμένη Μαρία Ίνες προσπαθεί να εξιλεωθεί από μια αμαρτία της νιότης της. Ξαφνικά, μια βαλίτσα με ένα μωρό παιδί εμφανίζεται στα σκαλοπάτια του μοναστηριού. Η Μαρία Ίνες αποφασίζει να το κρατήσει και να το μεγαλώσει. Έτσι, όμως, έρχεται σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μοναχές, πυροδοτώντας μια σειρά αντιδράσεων, που θα αλλάξουν τη ζωή της μονής αλλά και των ίδιων των μοναχών.

Αυτή είναι η υπόθεση του νέου μυθιστορήματος του Πάνου Καρνέζη "ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ"(Εκδόσεις Λιβάνη). Η θρησκευτική προσήλωση της πρωταγωνίστριας ηγουμένης διαταράσσεται από την εμφάνιση του βρέφους αλλά επανέρχεται, μόλις ασπάζεται την αντίληψη, ότι το παιδί αυτό της το έστειλε ο ίδιος ο Θεός. Η πίστη της παραμένει ακλόνητη αλλά την εμποδίζει να υιοθετήσει μια λογική άποψη για την εμφάνιση του παιδιού, ωθώντας αυτή και κάποιες άλλες μοναχές σε πράξεις, που αντίκεινται στη χριστιανική διδασκαλία. Ο χριστιανισμός εμφανίζεται ταυτόχρονα ως φορέας του Καλού αλλά και πρόξενος του Κακού. Η καλοσύνη, που διδάσκει ο χριστιανισμός, εμποδίζεται μέσα από τις άκαμπτες δομές της επίσημης θρησκείας, ενώ οι εμπλεκόμενοι στην ιστορία πρωταγωνιστές, παρά την εντρύφησή τους στα του χριστιανισμού, εντούτοις εμφανίζονται ανίκανοι να καταπολεμήσουν τα πάθη τους.

Χωρίς να είναι στις προθέσεις του συγγραφέα να επιτεθεί στο χριστιανισμό, εντούτοις ο παραλογισμός, που μπορεί να γεννήσει η θρησκεία αυτή, αποτυπώνεται με εύγλωττο τρόπο, βοηθούσης και της γερής πένας του συγγραφέα, ο οποίος αναπαριστά με πειστικότητα τους χαρακτήρες του βιβλίου αλλά και την ατμόσφαιρα του μοναστηριού. Πίσω από τις θεωρίες, που πλάθουν με το νου τους οι μοναχές, υπάρχουν λογικές εξηγήσεις, τις οποίες αδυνατούν να συλλάβουν μέσα στη θρησκοληψία τους. Έτσι, η θρησκεία εμφανίζεται να συσκοτίζει το νου και, κυρίως, να αδυνατεί να βοηθήσει τους πιστούς της να ξεπεράσουν τα πάθη τους.

Παρά, όμως, τις συγγραφικές αρετές του συγγραφέα, όσοι είχαν την εμπειρία να διαβάσουν το υπέροχο πρωτόλειό του "ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΙΜΙΕΣ", δεν θα ικανοποιηθούν ιδιαίτερα από το νέο αυτό πόνημά του. Η ιστορία απέχει από το να χαρακτηριστεί πρωτότυπη και είναι δύσκολο ο αναγνώστης να μην φανταστεί, ότι την έχει ξαναδιαβάσει με άλλους συντελεστές και γραμμένη από άλλο συγγραφέα. Περαιτέρω, της λείπει η ζωντάνια, που χαρακτήριζε τις ιστορίες του παραπάνω πρωτολείου, ίσως επειδή η ιστορία διαδραματίζεται στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, όπου οι σκηνές από τις "ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΙΜΙΕΣ" θύμιζαν σε αρκετούς αναγνώστες μνήμες από το παρελθόν τους, ειδικά σε όσους μεγάλωσαν στην ελληνική επαρχία. Δεν σκοπεύω να ψέξω το συγγραφέα για την τοποθέτηση της πλοκής του έργου του αυτού στην αλλοδαπή αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις ανάμεσα σε αυτό και το παραπάνω πρώτο βιβλίο του.

Έστω και έτσι, όμως, το νέο βιβλίο του κ. Καρνέζη διαβάζεται άνετα και μαγεύει με την σπουδαία γραφή του, αποδεικνύοντας, ότι, παρά τους περιορισμούς της θρησκείας, οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι αδύνατο να ξεπεραστούν, ίσως επειδή είναι αυτές, που ορίζουν, μεταξύ άλλων, την ανθρώπινη φύση.