Υπήρχε μια εποχή, όπου οι άνθρωποι ήταν περήφανοι για τις ιδέες τους και εξεδήλωναν την υπερηφάνειά τους αυτή, πεθαίνοντας γι' αυτές. Οι ίδιοι άνθρωποι διακατέχονταν από υψηλά ιδανικά και πρόθυμα έδιναν και τη ζωή τους, προκειμένου να μην τα απαρνηθούν. Αρνούνταν να εφαρμόσουν τακτικές τυφλής βίας και να επιτρέψουν την υλοποίηση πρακτικών, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα να χαθούν αθώες ζωές, αφού η ιδεολογία τους δεν ήταν αυτοσκοπός.
Αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Σήμερα οι ιδεολόγοι, που πρόθυμα θα χάνονταν για την προάσπιση των ιδεών τους, τείνουν να γίνουν εξίσου σπάνιοι με τους τίμιους πολιτικούς. Αντ' αυτών η κοινωνία μας βρίθει από ψευδεπίγραφους ιδεολόγους, οι οποίοι κατεβαίνουν σε πορείες όχι για να διαμαρτυρηθούν για όσα άδικα και απαράδεκτα σημαδεύουν τις ζωές μας αλλά για να καταστρέψουν. Συνήθως είναι μειονότητα σε μια πορεία αλλά επιβάλλουν το δικό τους νόμο με την ανοχή αν όχι με τη συναίνεση των περισσοτέρων από τους λοιπούς διαδηλωτές. Αυτό, που αποκαλούν ιδεολογία, είναι ένα αποτυχημένο κράμα μίσους και ανεδαφικής ανατροπής, μετά την οποία δεν έχουν να προτείνουν εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Ασπάζονται τη λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και μέσα τους χαίρονται, που γίνονται επεισόδια, διότι μια πορεία ειρηνική δεν πρόκειται να κάνει "μπούγιο" στα Μ.Μ.Ε., συνεπώς κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί και να συγκινηθεί με αυτή.
Με αυτή την κυνική αντίληψη, λοιπόν, χάθηκαν 3 συνάνθρωποί μας σήμερα στην Αθήνα. Ειλικρινά, καρφί δεν μου καίγεται, αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν απεργοσπάστες, που δεν θέλησαν να τιμήσουν την πανελλαδική απεργία της 5ης Μαΐου. Ό,τι και αν ήταν και όποια ιδεολογία και αν ασπάζονταν, κανένας δεν είχε δικαίωμα να απειλήσει τη ζωή τους και εντέλει να την αφαιρέσει. Και, κυρίως, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τους αφήσει να κάνουν το κομμάτι τους πάλι οι γνωστοί άγνωστοι, αυτή τη φορά, όμως, με μοιραίο αποτέλεσμα για 3 πρόσωπα.
Ξέρω, έχουμε μια ανίκανη αστυνομία, η οποία δεν μπορεί να απομονώσει 50-100 καθάρματα, που βρίσκουν την ευκαιρία στις πορείες αυτές, ώστε να χαλάσουν τον κόσμο. Μήπως, όμως, ακόμα πιο ανίκανοι είναι οι διοργανωτές των πορειών αυτών; Μιλάμε για συγκεντρώσεις προσώπων, όπου είναι ζήτημα, αν το 5% έχει ροπή προς τους βανδαλισμούς. Το υπόλοιπο 95%, που ωρύεται εδώ και χρόνια για την ανικανότητα της αστυνομίας, διαθέτει την εμπειρία, ώστε να διοργανώσει τις πορείες αυτές, αλλά, κυρίως, ξέρει πολύ καλά, ποια είναι αυτά τα καλόπαιδα, που λατρεύουν το θεό του μπάχαλου και δράττονται της ευκαιρίας, για να τα σπάσουν. Δόξα τω Θεω, μικρή χώρα είμαστε, οι καταστροφείς είναι γνωστοί ακόμα και στους ειρηνικούς συνδιαδηλωτές άλλως κάνουν "μπαμ" από μίλια μακρυά, ότι πηγαίνουν για φασαρίες. Παρ' ολ' αυτά, δεν κάνει απολύτως τίποτα, για να τους αναχαιτίσει.
Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να πεθάνουν για τις ιδέες τους. Σήμερα, δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι προτιμάν να σκοτώσουν άλλους, για να διατρανώσουν τη θολούρα, που επικρατεί στο κεφάλι τους και τη θωρούν ως ιδεολογία. Οι ίδιοι κατέβηκαν να φωνάξουν το Δεκέμβριο του 2008 στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι ίδιοι σκότωσαν 3 συνανθρώπους μας σήμερα. Οι υπόλοιποι διαδηλωτές θα κατέβουν, άραγε, αύριο στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν για τους αναίτιους αυτούς θανάτους; Ή θα αρκεστούν στα γνωστά τροπάρια περί αποκλειστικής ευθύνης της αστυνομίας για τα επεισόδια; Δεν τολμώ να σκεφτώ το δεύτερο αλλά δεν πιστεύω, ότι θα συμβεί το πρώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου