Στο πλευρό των μεταναστών

Συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν, ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αντέξει άλλους μετανάστες. Σε μια εποχή, που η οικονομία μας - αυτή, που κάποτε απασχολούσε χιλιάδες μετανάστες σε δουλειές, που οι δικοί μας δεν καταδέχονταν, πλέον, να κάνουν - πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ την ίδια στιγμή η Ευρώπη μετατρέπεται σε ένα φρούριο, στο οποίο οι μετανάστες δεν έχουν καμμία θέση και πετιούνται στην Ελλάδα, η οποία καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, η είσοδος εκατοντάδων απελπισμένων ανθρώπων από σπαρασσόμενες από ταλαιπωρίες χώρες, όπως το Αφγανιστάν και η Σομαλία, αποτελεί μια πυριτιδαποθήκη στην καρδιά της Ελλάδος.

Αυτή η πραγματικότητα, όμως, δεν μπορεί να αναιρέσει μια επίσης αναπόδραστη πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, οι μετανάστες είναι άνθρωποι με προβλήματα, στους οποίους δεν μπορεί η χώρα μας να συμπεριφέρεται με βαναυσότητα ή να τους δαιμονοποιεί για την υποβάθμιση των περιοχών, στις οποίες εργάζονται (πόσο δίκιο είχε η κα. Κούρτοβικ με όσα είπε πρόσφατα). Αφ' ης στιγμής υπάρχουν διεθνείς συμβάσεις σχετικά με τα δικαιώματα των προσφύγων, στις οποίες η Ελλάδα έχει προσχωρήσει, οφείλουμε να τους συμπεριφερόμαστε ανθρώπινα. Και επειδή η ιστορία με τους πρόσφυγες δεν ξεκίνησε χτες, οφείλαμε ως χώρα να έχουμε λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση του ζητήματος, πράγμα το οποίο, ως είθισται, δεν πράξαμε.

Μα δεν τους φέρονται καλύτερα στο εξωτερικο, θα πείτε. Συγγνώμη αλλά θα προτιμούσα να μιμηθούμε όσα θετικά βλέπουμε στο εξωτερικο και όχι τα αρνητικά τους, τα οποία, εντέλει, μάθαμε να χρησιμοποιούμε ως άλλοθι για την ανικανότητά μας άλλως απροθυμία μας να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Και αν, τέλος πάντων, ο κ. Σαρκοζί φέρθηκε απαράδεκτα στους Ρομά, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, είναι πολίτες χώρας-μέλους της Ε.Ε., και δεν κουνήθηκε φύλλο, αυτό δεν μας δίνει το ελεύθερο να δράσουμε αναλόγως. Αρκετά υπόλογοι είμαστε για τόσα αρνητικά, δεν υπάρχει λόγος να δώσουμε και άλλες αφορμές.

Συμπονώ, λοιπόν, τους 300 μετανάστες, που προέβησαν σε απεργία πείνας, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Και αν, ακόμα, υπάρχει κόσμος, που, όπως λέγεται, παίζει παιχνίδια στις πλάτες τους, αυτό δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να συμπάσχω με όσους συνανθρώπους μου έλαχε να ζουν σε άλλη χώρα, κατεστραμμένη από πολέμους και τυραννίες, και αναγκάστηκαν να φύγουν γι' αλλού.