Με ένα ήρωα ξεχνιέμαι

Προ μερικών ετών προστέθηκε το όνομα του Κωνσταντίνου Κουκίδη στους ήρωες των χρόνων της Κατοχής. Ο Κουκίδης φέρεται, ότι ήταν εκείνος ο στρατιώτης, που, όταν υπεστάλη η ελληνική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης, την πήρε στα χέρια του και πήδηξε μαζί της στο κενό. Η εν λόγω ιστορία αναπαρήχθη πάμπολλες φορές, ο Κουκίδης ανηγορεύθη σε άγνωστο ήρωα της ιστορίας μας, ακούστηκαν οι γνωστές κραυγές περί της πραγματικής ιστορίας της Ελλάδος, που μένει αφανής, διότι μας την κρύβουν (ποίοι, άραγε;) και πολλά άλλα.
Στην πραγματικότητα, ο συγκεκριμένος ήρωας δεν υπήρξε ποτέ. Αποτελεί μια επινόηση, που σκοπό έχει να προσθέσει ένα, ακόμα, ηρωικό πρόσωπο πλάι στους πολλούς Έλληνες, που έπεσαν στη διάρκεια της Κατοχής ή επετέλεσαν ηρωικά κατορθώματα και επέζησαν. Το άρθρο του Ιού της "Ε" υπήρξε καθοριστικό, διότι έδωσε ένα σημαντικό πλήγμα στο μύθο Κουκίδη, χωρίς, ωστόσο, να τον αποτελειώσει. Απόδειξη αποτελεί και η πρόσφατη έμπνευση του αρθρογράφου του "ΒΗΜΑΤΟΣ" να παρουσιάσει το συγκεκριμένο ανύπαρκτο πρόσωπο ως ένα, ακόμα, λησμονημένο ήρωα της νεότερης ιστορίας μας.
Η αλήθεια είναι, ότι στις μέρες μας η διάχυση της πληροφορίας είναι τέτοια, που εύκολα μπορεί, όποιος έχει χρόνο και διάθεση, ενίοτε και χρήματα, να ανακαλύψει ποια πρόσωπα και γεγονότα είναι αληθινά και ποια επινοήθηκαν. Η πικρή πραγματικότητα, όμως, θέλει την πλειονότητα των Ελλήνων να βδελύσσονται όχι μόνο τη μελέτη αλλά ακόμα και την ιδέα να ανοίξουν ένα βιβλίο. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ο Κουκίδης θα ήταν ένας, ακόμα, αστικός μύθος.
Η αλήθεια, όμως, είναι πιο περίπλοκη και δεν έχει διαμορφωθεί μόνο λόγω της παροιμιώδους αλλεργίας του Έλληνα με το διάβασμα. Στην πραγματικότητα, από καταβολής νεοελληνικού κράτους, κατεβλήθησαν προσπάθειες, ώστε να εμφανιστούν πρόσωπα με σημαντική προσφορά στο έθνος ως παραδείγματα προς μίμηση. Κάτι, δηλαδή, σαν τους θετικούς ήρωες των καθεστώτων του κάποτε υπαρκτού σοσιαλισμού, πασπαλισμένα με την άχλυ του μύθου, με θολό παρελθόν και ανεπιβεβαίωτη ύπαρξη. Άλλοτε, υπαρκτά πρόσωπα εμφανίστηκαν με γυαλισμένο παρελθόν και αποκαθαρμένη από ανεπιθύμητες ενέργειες δράση. Σε ένα ταλαίπωρο, πάμφτωχο και καθυστερημένο σε κάθε τομέα νεοελληνικό κράτος η ύπαρξη τέτοιων ηρώων λειτούργησε παρηγορητικά. Στη θύμηση του τάδε ηρωικά πεσόντος προσώπου ο νεοέλληνας ξέφευγε από την οικτρή πραγματικότητα και ανέβαινε στα ουράνια με τη σκέψη, ότι υπαγόταν στο ίδιο εθνικό συλλογικό υποσυνείδητο με λαμπρά και γεμάτα αυταπάρνηση πρόσωπα. Και να πει κανείς, ότι στερούνταν η χώρα μας ηρώων!
Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Η συνήθεια του Έλληνα να βρίσκει απάγκιο σε ανύπαρκτους ήρωες, προκειμένου να παρηγορείται για τη μαυρίλα του, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, οι οποίοι δεν αποκλείεται να ενταθούν αυτό τον καιρό, λόγω οικονομικής κρίσης. Η ύπαρξη τεκμηρίων, που αποδεικνύουν ατράνταχτα, ότι οι ήρωές του είναι ανύπαρκτοι τον αφήνουν παγερά αδιάφορο. Η αμφισβήτηση παραμένει γι' αυτόν terra incognita. Απομένει μόνο ένα πείσμα, το οποίο δεν είναι απλά συνήθεια αλλά ενσυνείδητη επιλογή να υποστηρίζονται καταστάσεις, που ποτέ δεν έλαβαν χώρα.
Σε μια χώρα, η οποία είχε ανέκαθεν την ανάγκη να παράγει και τιμά ήρωες, η ύπαρξη ανύπαρκτων προσώπων, όπως ο Κουκίδης, συνεχίζεται. Και αν εφημερίδες, όπως το "ΒΗΜΑ", που, τέλος πάντων, έχουν θεωρητικά καλύτερη πρόσβαση στην πληροφορία, υποπίπτουν στο ολίσθημα να μνημονεύσουν ως αληθινό τον Κουκίδη, δεν μπορούμε να περιμένουμε διαφορετική στάση από τον υπόλοιπο κόσμο.