Θα ήταν άχρηστο, νομίζω, να θυμίσει κανείς στον καθηγητή της Νομικής Σχολής, για να μην ξεχνιομαστε, Υπουργό Εσωτερικών, κ. Παυλόπουλο, ότι ένα δικαστήριο και μόνο αυτό είναι αρμόδιο να αποφαίνεται για την καταδίκη ή την αθώωση ενός προσώπου. Η πρόσφατη δήλωσή του στη Βουλή κατέδειξε, όμως, ότι τίποτε δεν πρέπει να εκλαμβάνουμε ως δεδομένο.
«Αυτός ο άνθρωπος, και με τον τρόπο με τον οποίο έδρασε και με τον τρόπο με τον οποίο εν συνεχεία απολογείται, ήδη έχει καταδικαστεί», δήλωσε ο κ. Υπουργος (για περισσότερα, οράτε www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=966810&lngDtrID=244). Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Κανένας δεν αντιλέγει, ότι η ενέργεια του ειδικού φρουρού ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Και ο φόνος του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου αποτελεί μια εξαιρετικά ειδεχθή πράξη.
Ωστόσο, ακόμα και ο πιο μοχθηρός και απεχθής άνθρωπος δικαιούται μιας δίκαιης δίκης. Και μόνο οι δικαστές θα κρίνουν, αν πρέπει να καταδικαστεί ή όχι.
Για τον απλό, μη γνώστη των νομικών και στερούμενο ψυχραιμίας πολίτη αυτό το κεκτημένο αποτελεί ενδεχόμενα μια περιττή τυπικότητα, αφού ο ειδικός φρουρός έχει ήδη καταδικαστει στη συνειδησή του, καθόσον υπάρχουν και αρκετοί μάρτυρες, οι οποίοι βεβαιώνουν την ενέργειά του. Μια τέτοια σκέψη μας γυρίζει σε μια εποχή, όπου ο καταληφθείς να παραβαίνει το νόμο συλλαμβανόταν και κολαζόταν με συνοπτικές διαδικασίες. Και χρειάστηκαν αγώνες για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου και να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή μιας δίκαιης δίκης. Για να μην αναφερθούμε στις ανατροπές καταθέσεων μαρτύρων κατά την ακροαματική διαδικασία!
Αν ο καθημερινός άνθρωπος μπορεί να αξιώνει την άμεση καταδίκη του ειδικού φρουρού, έχοντας το ελαφρυντικό της έλλειψης ψυχραιμίας, ο κ. Υπουργός και ο κάθε υπουργός και ευρισκόμενος σε κυβερνητική θέση άνθρωπος οφείλει να αποφεύγει τέτοιες ενέργειες. Διότι, όταν ο κόσμος έχει απωλέσει την ηρεμία του και το καθαρό μυαλό, ο κάθε πολιτικός οφείλει να σέβεται τη διάκριση των εξουσιών και να υποδεικνύει, ότι καθ' όλα αρμόδια για την υπόθεση του ειδικού φρουρού είναι η δικαστική εξουσία και αποκλειστικά αυτή.
Αλλά ο Υπουργός κ. Παυλόπουλος κατεδίκασε ήδη, πριν την περάτωση της προανάκρισης, τον ειδικό φρουρό. Και διαπιστώνω, ότι, τελικά, έχουμε τους πολιτικούς, που είναι κατ' εικόνα και ομοίωσή μας, ήτοι σκλάβοι του θυμικού τους (ή υποκρινόμενοι αυτούς) και πρόθυμοι να καταπατήσουν τα πάντα στ' όνομά του.
Διαβάστε και ένα ενδιαφέρον άρθρο του κ. Καμπύλη στην news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_169_12/12/2008_295675
4 σχόλια:
Το 2005 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για κακοποίηση δύο νεαρών από αστυνομικό του τμήματος Μεσολογγίου. Οι ελληνικές αρχές επέβαλαν στον βασανιστή,... πρόστιμο 60 ευρώ!
Η Ελλάδα ξανακαταδικάστηκε απ’ το ίδιο δικαστήριο για την υπόθεση πυροβολισμού ενός αστυνομικού που άφησε παράλυτο ένα 16χρονο. Ο αστυνομικός τιμωρήθηκε με πρόστιμο... 90 ευρώ.
Νέα καταδίκη το 2007 για την κακοποίηση του Δ. Ζελίδη στη Θεσσαλονίκη, με τους δύο αστυνομικούς ατιμώρητους.
Ξανά καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την υπόθεση τραυματισμού με σφαίρα στο κεφάλι ενός τσιγγάνου, ο οποίος έμεινε παράλυτος και 100% ανίκανος για εργασία. Οι ΕΔΕ που διενεργήθηκαν διαπίστωσαν «ελαφρά αμέλεια» του αστυνομικού και κατά την ποινική δίκη αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών, ενώ στο Διοικητικό Πρωτοδικείο, όπου κατέφυγε η οικογένεια του θύματος για να ζητήσει αποζημίωση, απορρίφθηκε η αίτησή της!
Και επειδή δεν έχει νόημα να παρουσιάσουμε όλη τη λίστα της αστυνομικής ντροπής, θα χρειαστούμε χιλιάδες λέξεις, έχουμε να κάνουμε απλά με ένα διαφθαρμένο κράτος
ακολουθεί ο πολίτης τέτοιες τυπολατρίες για να μη θεωρηθεί πως... παρασύρεται από το θυμικό του είναι κυριοελκτικά εκτός τόπου, αφού δεν αρμόζει σε αυτή χώρα. Σε κάποια πολιτισμένη χώρα ίσως...
Και επειδή ο πολίτης με τον κοινό νου ΞΕΡΕΙ (ούτε ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ούτε ΕΙΚΑΖΕΙ ούτε ΝΟΜΙΖΕΙ) πως πάει να γίνει μπαμπεσιά, απαιτεί -επιτέλους- την καταδίκη του δολοφόνου!
Ως εδώ και μη παρέκεο!
@ zalmoxis
Γνωρίζω καλά, ότι η χώρα μας έχει καταδικαστεί αρκετές φορές, κάποιες εκ των οποίων αναφέρεις, για βία αστυνομικών οργάνων εις βάρος πολιτών. Σαφώς και δεν έχω αντίρρηση, ότι στη χώρα μας κυριαρχεί ένα κλίμα διαφθοράς.
Αν μια χώρα είναι πολιτισμένη, αυτό κυρίως κρίνεται από τους ίδιους τους πολίτες της, φίλε μου. Και οι πολίτες της χώρας αυτής συντηρούν εδώ και δεκαετίες ένα καθεστώς με χίλια δύο στραβά. Και ένα από τα στραβά αυτά είναι και η όχι ιδιαίτερα ικανοποιητική απονομή της Δικαιοσύνης, πράγμα, που ζωη καθημερινά, λόγω της εργασίας μου.
Ωστόσο, από τη στιγμή, που χρειάστηκαν αιώνες, μέχρις ότου κατοχυρωθεί το δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη, ειναι απαράδεκτο ένας Υπουργός, ο οποίος τυγχάνει και καθηγητής της Νομικής, να εκστομίζει κουβέντες, όπως οι υπό σχολιασμός στην ανάρτησή μου. Στις περιπτώσεις αυτές, απλά αφήνεις τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της ανεμπόδιστη, πράγμα, το οποίο σημαίνει, ότι όχι μόνο δεν καταφεύγεις σε τέτοιες δηλώσεις αλλά και δεν επιτρέπεις σε άλλα κέντρα (αντιλαμβάνεσαι τί εννοώ)να επηρεάσουν τους παράγοντες της Δικαιοσύνης παντοιοτρόπως.
Τώρα, ο απλός πολίτης, ως φορέας του περί δικαίου αισθήματος, δεν μου εμπνέει καμμία, απολύτως, εμπιστοσύνη, διότι με το θυμικό του έχει καταδικάσει δεκάδες ανθρώπους, οι οποίοι, στο τέλος, αθωώθηκαν. Δεν μιλάω για αστυνομικούς, πρόσεξε, που δεν αποκλείω πάντα να υπάρχουν και κάποιοι αδίκως διωκόμενοι αστυνομικοί(δεν είναι όλοι τους καθάρματα)! Επομένως, προτιμώ να αφήσω τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της παρά να εμπιστευτώ το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, το οποίο δικαιολογώ εν μέρει αλλά δεν εμπιστεύομαι για τους λόγους, που αναφέρω στην ανάρτησή μου.
Θα πρέπει,λοιπόν, να τιμωρείται ο ένοχος αλλά μόνο με δικαστική απόφαση.
Και όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Στο δικαστήριο ο Έλληνας αποδεικνύεται υπέρ του δέοντος "ψυχοπονιάρης" και αθωώνει ενόχους και όχι το αντίθετο, να καταδικάζει δηλαδή αθώους. Αυτός είναι άλλωστε και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο παραμονές της δίκης της 17Ν καταργήθηκαν για ανάλογες υποθέσεις οι ένορκοι και τα παπαγαλάκια της Αντιτρομοκρατικής παρουσίαζαν και στατιστικές από μεγάλη γκάμα διαφορετικών υποθέσεων για να αποδείξουν ακριβώς αυτό...
Δε θεωρώ ιδιαίτερα ψυχοπονιάρη τον Έλληνα, φίλτατε, σε περιπτώσεις κατηγορουμένων προσώπων και το έχω δει αρκετές φορές, ειδικά, όταν πρόκειται για αδίκημα με θύμα μικρό παιδί και δράστη κάποιο συγγενή (περίπτωση Θεοδώρας Σουφχάρα προ 15ετίας, αν θυμάσαι καλά, που, τελικά, αθωώθηκε, αφού πρώτα την είχαν κατασπαράξει ως ένοχη οι ψυχοπονιάρηδες συμπολίτες μας), αλλοδαπό, Ρομά και άλλους ανήκοντες σε ομάδες με κοινωνικές, θρησκευτικές κ.λπ. ιδιαιτερότητες.
Τώρα για τους κατηγορουμένους στη δίκη της 17Ν μπορώ να πω, ότι υπήρξε σωρεία παρατυπιών, ως, επίσης, και αντικρουόμενες θεωρίες και στατιστικές περί συναίνεσης ή διαφωνίας των συμπολιτών μας σχετικά με τις συνθήκες της δικης ή την ενοχή τους. Μπορώ να δεχθώ, ότι δεν ήταν λίγοι όσοι συμφωνούσαν με τις εκτελέσεις ορισμένων θυμάτων της 17Ν, οπότε επιθυμούσαν την απαλλαγή των κατηγορουμένων αυτών. Και πάλι, όμως, δεν οδηγούμαστε, έτσι, σε μια καταδίκη ή αθώωση με βάση το λαϊκό δίκαιο άλλως το θυμικό του νεοέλληνα; Σκότωσαν κάποιους, που θεωρούνταν πρόσωπα ύποπτης ηθικής κατά την κοινή γνώμη, τύπου Τσάντες, Γουέλς κ.λπ., άρα θα οδηγούμαστε, με βάση τη συμπάθεια των συμπολιτών μας σε απαλλαγή των κατηγορουμένων, αν ακολουθούνταν το λαϊκό αίσθημα περί δικαίου. Γι' αυτο, λοιπόν, ελάχιστα εμπιστεύομαι ένα υπέρ το δέον συναισθηματικό λαό αναφορικά με το περί δικαίου αίσθημά του, όπου το συναίσθημα δε λειτουργεί ως συμπόνοια αλλά ως παρόρμηση για καταδίκες ή απαλλαγές με συνοπτικές διαδικασίες.
Δημοσίευση σχολίου