Η Σώτη Τριανταφύλλου αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της εγχώριας λογοτεχνίας. Συγγραφέας με ευρύ πνεύμα, πολέμια των προκαταλήψεων, που μαστίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα, πολυταξιδεμένη, με αρκετά χρόνια διαμονής στο εξωτερικό και άριστη χρήστης της ελληνικής γλώσσας, έχει δώσει ουκ ολίγα δείγματα τόσο του συγγραφικού ταλέντου της όσο και των εν γένει ανησυχιών της σχετικά με την πορεία της ελληνικής κοινωνίας.
Το τελευταίο βιβλίο της "ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΟΥΤΙΑ" (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετιας του '90, την εποχή, που οι δείκτες εγκληματικότητας στην πόλη αυτή ευρίσκοντο στα ύψη, λίγο πριν την εφαρμογή της πολιτικής της μηδενικής ανοχής στο έγκλημα. Ο ιδιωτικό ντετέκτιβ Στούαρτ Μαλόουν περιφέρεται στις κεντρικές συνοικίες της Νέας Υόρκης αναλογιζόμενος τη σύντροφό του, η οποία τον εγκατέλειψε, δημιουργώντας του ένα κενό, που δεν έχει καταφέρει να αναπληρώσει και αναδιφώντας στο κινέζικο ωροσκόπιο και την κινέζικη κουλτούρα. Μια σειρά από φόνους προσώπων προερχομένων από φυλετικές και κοινωνικές μειονότητες, που όλα τους βρίσκονται με ένα τατουάζ, που παριστάνει ένα ελάφι, συνταράσσει την πόλη. Η αστυνομία έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Και ο Μαλόουν αναζητεί με τη βοηθό του ένα χαμένο νεαρό, ενώ η αστυνομία ζητάει τη βοήθειά του, προκειμένου να βρει τη λύση στους φόνους αυτούς.
Ο κεντρικός ήρωας είναι ο κλασσικός "λούζερ", ένα ναυάγιο, που δεν έχει κανένα στόχο στη ζωή του, εκτός της διακαούς επιθυμίας του να ξεπεράσεις τις βασανιστικές αϋπνίες του και να μπορέσει, επιτέλους, να κοιμηθεί και φυτοζωεί ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, χωρίς καμμία κοινωνική επαφή και χωρίς να έχει ξεπεράσει το τραύμα, που του άφησε ο χωρισμός του από τη σύντροφό του, στην οποία τριγυρνάει ακατάπυστα η σκέψη του. Στο ίδιο μοτίβο της ηττοπαθούς μορφής κινείται και η βοηθός του, Ντήνι Λαμούρ, μια κοπέλα της διπλανής πόρτας της αμερικανικής επαρχίας, η οποία έχει βρεθεί στη Νέα Υόρκη προς αναζήτηση του ονείρου της, αφού έχει διακόψει τις σχέσεις με την οικογένειά της. Στον ίδιο χώρο με αυτούς κινούνται και οι αστυνομικοί της Νέας Υόρκης, πρόσωπα με κατεστραμμένη ή ανύπαρκτη προσωπική ζωή. Όλοι τους κυκλοφορούν στο βόρβορο των λιγότερο προνομιούχων συνοικιών της Νέας Υόρκης, όπου το έγκλημα ζει και βασιλεύει και τις οποίες λυμαίνονται οι συμμορίες των απογόνων των μεταναστών και η αδιαφορία της πολιτείας.
Η συγγραφέας σηκώνει την κουρτίνα των Η.Π.Α. και μας αποκαλύπτει τί κρύβεται πίσω από το φανταχτερό ιλλουστρασιόν εξώφυλλο αυτής της χώρας. Η αποκομμένη από τις εξελίξεις των αμερικανικών μητροπόλεων επαρχία με τους απολίτιστους, ρατσιστές και βορά των συνομωσιολόγων κατοίκους, η είσοδος λαθρομεταναστών και η εκμετάλλευσή τους από τα πάσης φύσεως κυκλώματα, η φθορά και παρακμή των συνοικιών της Νέας Υόρκης από το έγκλημα και την ανικανότητα της πολιτική ηγεσίας αλλά και η αγγίζουσα τα όρια της παραφροσύνης μοναξιά του σύγχρονου κατοίκου των Η.Π.Α. αποτελούν τον καμβά της κας. Τριανταφύλλου, η οποία γράφει μετά λόγου γνώσεως, ούσα κάτοικος αυτής της χώρας για αρκετά χρόνια. Το άρωμα της κοσμοπολίτικης μεγαλουπόλεως δεν φτάνει μέχρι τις περιθωριακές συνοικίες της, όπου ένας άγριος κόσμος πασχίζει να επιβιώσει, πατώντας ακόμα και σε πτώματα, κατάσταση, που γλαφυρότατα περιγράφεται στο εν λόγω βιβλίο. Εν ολίγοις, παρουσιάζεται μια χώρα σε αδιέξοδο, το οποίο συμβολίζουν και τα κινέζικα κουτιά, από τα οποία η συγγραφέας εμπνεύστηκε τον τιτλο του βιβλίου της αυτού.
Μόνο, που η κεντρική ιστορία χωλαίνει σημαντικά, αν υποθέσει κανείς, ότι πρόθεση της συγγραφέως ήταν να δημιουργήσει μια τέτοια ιστορία ως κεντρικό άξονα του βιβλίου. Ο αναγνώστης αντιμετωπίζει και αυτός αδιέξοδο, καθώς προσπαθεί να ανεύρει τί επιθυμεί να πει η συγγραφέας με την ιστορία αυτή πέρα της περιγραφής της ζωής και των προβλημάτων ενός μέσου αμερικανού κατοίκου μιας μητροπόλεως των Η.Π.Α. Η περιπλάνηση του κεντρικού ήρωα δεν δείχνει να οδηγεί κάπου συγκεκριμένα και μόνο η ελκυστική γραφή της συγγραφέως σώζει μεν το βιβλίο από την απόλυτη ανία.
Δυσκολεύομαι να εντοπίσω τα αίτια της αδιέξοδης πλοκής ττου εν λόγω βιβλίου. Αν πρόθεσή της ήταν να καταδείξει το αδιέξοδο του μέσου ανθρώπου στις Η.Π.Α., τότε πολύ φοβάμαι, ότι το μετέφερε εις τρόπον, ώστε να έρχεται και ο αναγνώστης σε αδιέξοδο, αφού η υπόθεση καταλήγει στο κενό. Και αυτό δεν είναι ακριβώς ό,τι περιμένει κανείς από μια εκ των δυνατών πενών της ελληνικής λογοτεχνίας.
4 σχόλια:
Πολύ ωραία η παρουσίαση που κάνεις!
Και πολύ επιηκής! (πως γράφεται αυτη η λέξη;)
Η Σώτη, έγραψε μερικά πολύ καλά μυθιστορήματα.
Αν τα έχεις διαβάσει πριν απο "τα κουτιά", σου ρχεται να πετάξεις το βιβλίο απο το παράθυρο και να πέσεις και συ μαζί.
Γιατι σκέφτεσαι πού χάθηκε η ορμή της.
Εμένα μου φαίνεται ότι στέρεψε το ταλέντο της, γιατι οι πηγές έμνευσης της βρίσκονται εκτός ενός σοβαρού κοινωνικού προβληματισμού. Αυτα που γράφει για την Αμερική τα βλέπεις και σε ταινίες του Χόλυγουντ και μάλιστα σε κάποιες εξ αυτών σε σοβαρότερη ανάλυση.
Κρίμα τη συγγραφέα του "Αλμπατρος" και του "εργοστάσιου των μολυβιών"
Επαναλαμβάνεται αυτιστικά!
@ ange-ta
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι, ότι μέχρι στιγμής από τα βιβλία της κας. Τριανταφύλλου έχω διαβάσει τη "ΦΤΩΧΗ ΜΑΡΓΚΟ"(αρκετά μελό αλλά ενδιαφέρον), τη "ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ"(λιτό, περιεκτικό αλλά πολύ αμερικανικό) και το "ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ"(το καλύτερο εξ όσων έχω διαβάσει).Οι περισσότεροι και εσύ μαζί συμφωνείτε, ότι το "ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΜΟΛΥΒΙΩΝ" είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει.
Δυσκολεύομαι να κρίνω, αν έχει όντως στερέψει από έμπνευση αλλά έχω την εντύπωση, ότι αφού επεδόθη σε μια χαρτογράφηση της αμερικανικής κοινωνίας σε πολλά βιβλία της, ίσως κουράστηκε και άρχισε να επαναλαμβάνεται στα υπόλοιπα βιβλία της. Πάντως, τη σώζει η συμπαγής γραφή της, η οποία ρέει ξεκούραστα, και οι αναντίρρητα σημαντικές γνώσεις της για τις κοινωνίες,που περιγράφει.
Το καλύτερο με απόσταση είναι το ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ.
Κάπως καλό είναι και το "Σάββατο βράδυ, στην άκρη της πόλης"
Μετά απο χρόνια θα έλεγα ότι το ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ έρχεται δεύτερο. Εχει όμως πλοκή και το κάνει πιο πιασάδικο.
Ολα τα άλλα μια απο τα ίδια, μάλιστα γράφοντας πάντα τα ίδια χαλάει και τα παλιά της.
Κρίμα!!
@ ange-ta
Δεν διαφωνώ, ότι σε πολλά βιβλία της η κα. Τριανταφύλλου επαναλαμβάνεται.Κρίμα, πραγματικα, γιατί είναι πολύ καλή συγγραφέας. Από τα βιβλία, που αναφέρεις, μόνο για το "ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ"μπορώ να έχω άποψη, διότι το έχω διαβάσει. Και μου άρεσε πολύ.
Δημοσίευση σχολίου