Ετερόκλητο πλήθος, ετερόκλητοι σκοποί, αμφίβολο αποτέλεσμα

Χτες αποφάσισα να κατεβώ στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου ζω και εργάζομαι, προκειμένου να βιώσω τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που είχε διοργανωθεί εκεί. Ομολογουμένως, υπήρχε μέσα μου ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αποτέλεσμα αυτής της εκδήλωσης, αφού ο Έλληνας δεν είναι συνηθισμένος να κατεβαίνει σε μια πορεία ή μια εκδήλωση χωρίς συνθήματα, πανώ και άλλα γνώριμα.
Η πρώτη εικόνα ήταν η παρουσία ενός ετερόκλητου πλήθους. Υπήρχαν νεότατα παιδιά αλλά και αρκετοί μεγάλοι. Έβλεπες κόσμο καλοντυμένο και πρόσωπα, που κυριολεκτικά είχαν φορέσει ό,τι βρήκαν πρόχειρο. Έλειπε εκείνη η ομοιομορφία, που χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις και εν γένει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που χαρακτηρίζουν το μαζικό κίνημα της Ελλάδος. Έλειπαν, επίσης, τα κομματικά πανώ αλλά και τα γνωστά συνθήματα, που συνηθίζονται σε τέτοιες εκδηλώσεις. Πρώτη εικόνα θετική, λοιπόν!
Ξάφνου, βλέπω κάποιες φάτσες, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες ξεροστάλιαζαν σε κομματικά γραφεία του νομού. Μην ξεχνάτε, ότι ζω σε μια επαρχιακή πόλη, όπου οι περισσότεροι γνωριζόμαστε απ’ έξω και ανακατωτά. Αυτές οι φάτσες, λοιπόν, ήταν βαμμένες κομματικά και είχαν πρωτοστατήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις, προεκλογικές εκστρατείες, ομιλίες αρχηγών κομμάτων και άλλα παρόμοια, πάντα στο όνομα του κόμματός τους. Αρκετοί από αυτούς βομβάρδιζαν μέρες πριν φίλους και γνωστούς διαδικτυακά να συμμετάσχουν στη χτεσινή συγκέντρωση. Όλως τυχαίως όλοι τους είχαν ξεδοντιαστεί κομματικά στο πρόσφατο παρελθόν.
Προσπαθώντας να κοιτάζω αλλού, έπεσα πάνω σε άλλες φάτσες, εξίσου γνωστές αλλά χωρίς έντονο κομματικό μανδύα. Άλλοι από αυτούς ανήκουν σε τοπικές ακροδεξιές ομάδες, άλλοι έχουν κάνει ευαγγέλιό τους τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Μίκη Θεοδωράκη και άλλοι πιστεύουν στην ουτοπία της αναρχίας. Αναρωτήθηκα, αν οι σκοποί των ανωτέρω κατηγοριών προσώπων αλλά και άλλων κατηγοριών, που συμμετείχαν στη χτεσινή συγκέντρωση, συγκλίνουν σε κάποιο σημείο. Δύσκολο!
Οι περισσότεροι έμοιαζαν να έχουν έλθει από περιέργεια. Πηγαδάκια είχαν στηθεί σε κάθε σημείο της πλατείας και άνθρωποι κουβέντιαζαν ζωηρά, σα να βρίσκονταν σε εμποροπανήγυρη. Δεν υπήρχε ο παλμός των επαγγελματιών διαδηλωτών αλλά ο χαβαλές περίσσευε.
Με ρωτάτε, αν μοιράζομαι τον ενθουσιασμό πολλών μετά τις χτεσινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας; Βρίσκομαι κάπου στη μέση. Αφενός ήταν παρήγορο, που κινητοποιήθηκε πολύς κόσμος, σημάδι ότι δεν είμαστε και εντελώς χαμένοι ως κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, όμως, μόνη η αγανάκτηση, η οποία, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν ήταν ιδιαίτερα εμφανής χτες – περισσότερο η περιέργεια κινητοποίησε τον κόσμο – δεν αρκεί, ώστε να αλλάξει η κατάσταση. Είναι φύσει αδύνατο να δράσουν από κοινού όσοι πιστεύουν σε διαφορετικά πράγματα ή ανακάλυψαν την επανάσταση, όταν έχασαν τη βολή τους, μόνο και μόνο επειδή θεωρούν επάρατο το Μνημόνιο. Έπειτα, το μόνο κοινό στοιχείο, που είχε η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων, ήταν η απέχθειά τους προς το Μνημόνιο και την κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, οι απόψεις ήταν, περίπου, τόσες όσοι και οι συγκεντρωμένοι. Δεν ακούστηκαν κάποιοι άλλοι στόχοι και η ξεπατικούρα των στόχων των Ισπανών ομολόγων μας είναι ζήτημα, αν περιήλθε σε γνώση του 3% των συγκεντρωθέντων.
Δεν θεωρώ εσφαλμένη την επιλογή των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας ως μέσου προβολής της λαϊκής αγανάκτησης για την κυβερνητική πολιτική. Προσωπικά, χάρηκα που η εκδήλωση αυτή δεν καπελώθηκε από τους γνωστούς επαγγελματίες της διαμαρτυρίας. Είναι, όμως, τόσο ετερόκλητο το πλήθος, που συγκεντρώθηκε χτες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, και, κυρίως, τόσο διαφορετικοί οι στόχοι του, που πολύ φοβάμαι, ότι η εκδήλωση αυτή θα μείνει ως ένα χάππενινγκ, που έγινε, για να έχουμε να λέμε οι πολλοί, ότι αντισταθήκαμε μια φορά και εμείς στη ζωή μας.
Παρεμπιπτόντως, οι καφετέριες γύρω από την κεντρική πλατεία της πόλης μου ήταν ασφυκτικά γεμάτες, ενώ η πλατεία κάπου τα χαράματα θύμιζε αχούρι από το πλήθος των σκουπιδιών. Κατά τα άλλα, αντίσταση!
Υ.Γ. Όσο μου έστελναν φίλοι και γνωστοί μηνύματα με το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού «Αντισταθείτε», άλλο τόσο έμπαινα στον πειρασμό να τους απαντήσω με το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Φοβάμαι».