Με την καταδίκη των κ.κ Κεντέρη και Θάνου κλείνει ο κύκλος των στιγματισμένων μεταλλίων. Η φουρνιά των αθλητών, που διακρίθηκαν σε διεθνείς αγώνες και έδωσαν μεγάλη χαρά στην πλειονότητα των Ελλήνων, αποτελεί, πλέον, παρελθόν. Αποκαθηλωμένοι από το βάθρο τους και μουντζουρωμένοι από την καταδίκη τους οι δύο αθλητές του κλασσικού αθλητισμού θα συμβολίζουν το ολέθριο σκεπτικό μιας χώρας, ότι, αφού μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους ιθαγενείς, δεν θα μας καταλάβουν οι αλλοδαποί. Αμ δε! Ευτυχώς, δηλαδή, που μας κατάλαβαν.
Ας μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δάχτυλό μας! Δεν αποφάσισε στα καλά καθούμενα το κράτος να επιδοτήσει τον αθλητισμό. Βρήκε πρόσφορο έδαφος στα οπαδικά συναισθήματα των Ελλήνων. Μια χώρα, που ανέκαθεν αγκομαχούσε όχι για να διακριθεί σε μια διεθνή διοργάνωση, εξού και ο παραλογισμός "όγδοος ολυμπιονίκης", αλλά και για να δει τους αθλητές της να προκρίνονται στην τελική φάση τους, δέχθηκε με αγαλλίαση αυτή την υποστήριξη. Κανένας δεν πονηρεύτηκε, που η στερούμενη υποδομών Ελλάδα κέρδιζε ξαφνικά μετάλλια σε αθλήματα, όπου κάποτε αρκούνταν στη συμμετοχή των αθλητών της και στις οιμωγές των αθλητικογράφων "ατύχησε ο τάδε αθλητής", λες και έπρεπε να απολογηθεί αυτός ο φουκαράς, επειδή οι συνάδελφοί του ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Εντάξει, υπήρξε μια άκρως ταλαντούχα φουρνιά αθλητών, ειδικά στον κλασσικό αθλητισμό και στην άρση βαρών αλλά χωρίς την φαρμακευτική υποστήριξη, που τους παρεσχέθη αφειδώς, θα κατέληγαν άλλη μια άκρως ταλαντούχα πλην, όμως, μη διακριθείσα φουρνιά αθλητών μας. Τα μετάλλια και οι εν γένει διακρίσεις άρχισαν να έρχονται και όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Τότε κομπάζαμε, ότι κοιτάζουμε στα μάτια τις αθλητικές υπερδυνάμεις και κλείναμε τα μάτια μπροστά στο ανεξήγητο φαινόμενο μια χώρα χωρίς υποδομές να διακρίνεται στους διεθνείς αγώνες.
Η αντίδραση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας φανερώνει μια σχιζοφρένεια ενδεικτική της κουτοπονηριάς μας. Χαιρόμαστε, που έφερναν μετάλλια και λοιπές διακρίσεις οι παραπάνω αθλητές μας και σπεύδαμε στις φιέστες, που διοργανώνονταν σημοσία δαπάνη για να τους τιμήσουμε (τείχη δεν γκρεμίζαμε και ευτυχώς). Όταν κατελήφθησαν οι παραπάνω αθλητές να έχουν παραβεί το νόμο, σπεύσαμε να νίψουμε οι περισσότεροι τας χείρας μας και να υποδυθούμε τους ανυποψίαστους, αφού πρώτα γκρεμίσαμε τα μέχρι πρότινος είδωλά μας. Με άλλα λόγια, δεχόμαστε τις επιτυχίες τους ως δικές μας, αρκεί να μην τους έπιαναν, ενώ, όταν επιτέλους έγινε αντιληπτό, ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα παρανομούσαν, κάναμε τους Κινέζους.
Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι άκρως διδακτική. Από τη μια πλευρά θα μας βοηθούσε να αναρωτηθούμε, αν, τελικά, θέλουμε αυτού του είδους τον αθλητισμό και δη πρωταθλητισμό χωρίς φραγμούς και κανόνες. Από την άλλη είναι καιρός να σκεφτούμε, αν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε ένα 100άρι, όπου ο καλύτερος δρομέας θα διανύει την απόσταση σε 12 δευτερόλεπτα, ή ένα αγώνα άρσης βαρών, όπου ο κορυφαίος θα σηκώνει το 1/3 των κιλών, που σηκώνουν οι σημερινοί πρωταθλητές. Αλλιώς, αν έχουμε την αθλητική παιδεία να απολαύσουμε την προσπάθεια ενός αθλητή, χωρίς να καιγόμαστε για μετάλλια και πρωτιές, ώστε να επιβεβαιώσουμε, ότι είμαστε απόγονοι άξιων προγόνων, λες και στερέψαμε από άλλες μεθόδους για να αποδείξουμε την αξία μας.
Φοβάμαι, όμως, ότι αύριο μεθαύριο θα βρεθεί πάλι κάποιος υπερντοπαρισμένος πρωταθλητής, ο οποίος θα σαρώνει στα μετάλλια διεθνώς και εμείς πάλι θα τρέχουμε πάλι να φωνάζουμε, πόσο περήφανοι είμαστε, που ένας συμπατριώτης μας διαπρέπει. Μέχρι να πιαστει και αυτός "ντοπέ" και εμείς να τον αναθεματίσουμε! Και μετά θα αναζητήσουμε τον επόμενο εφήμερο και "φτιαγμένο" ήρωά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου