Οι συνέπειες της αμετροέπειας

Η ανάγνωση ενός βιβλίου του Σελίν χαρίζει, αναμφίβολα, τεράστια αγαλλίαση σε ένα μέσο αναγνώστη, εις τρόπον ώστε να περνάει σε δεύτερη μοίρα ο αντισημιτισμός του και η συνεργασία του με το καθεστώς του Βισύ κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορεί κανείς, επίσης, να απολαύσει ένα θεατρικό έργο του Χάινερ Μύλλερ, χωρίς να αναλογίζεται, ότι ο εν λόγω σκηνοθέτης υπήρξε πράκτορας της Στάζι, που δεν δίσταζε να καταδώσει όσους γνωστούς του θεωρούσε ως αντιφρονούντες. Εν ολίγοις, η πνευματική αξία του έργου ενός δημιουργού δεν μπορεί να υπερκεραστεί από τις όποιες αρνητικές επιλογές του στην πολιτική ή αλλού.
Η περίπτωση της ματαίωσης του έργου του κ. Μίκη Θεοδωράκη "ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ" στην Αυστρία, στα πλαίσια της τελετής μνήμης των θυμάτων του ναζισμού είναι, όμως, διαφορετική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την προσωπική επιλογή ενός προσώπου να απολαύσει ένα έργο ατομικά αλλά η επιλογή αυτή επιβάλλεται και σε τρίτα πρόσωπα, με αφορμή μια εκδήλωση, που αφορά τη μνήμη των θυμάτων σε συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης, πολλά εκ των οποίων ήταν εβραϊκής καταγωγής, σε μια εποχή, που ο δημιουργός του εν λόγω έργου καταφέρεται επανειλημμένως εναντίον των Εβραίων. Σε μια εκδήλωση με τέτοιο περιεχόμενο, θα αποτελούσε, τουλάχιστον, ασέβεια να καλείται ο κόσμος να θυμηθεί άλλως να μην ξεχάσει τις ναζιστικές θηριωδίες σε βάρος, μεταξύ άλλων, και των Εβραίων της Ευρώπης, υπό τους ήχους της μουσικής ενός ανθρώπου, ο οποίος δημοσίως δήλωσε και δηλώνει εσχάτως, ότι είναι αντισημίτης.
Περαιτέρω, δεν αποτελεί, σε καμμία περίπτωση, λογοκρισία η παραπάνω ματαίωση. Τούτο θα συνέβαινε, εάν γινόταν μια εκδήλωση με άσχετο περιεχόμενο και αποφασιζόταν αίφνης να αφαιρεθεί από το πρόγραμμα το έργο του κ. Μίκη Θεοδωράκη. Εδώ, όμως, έχουμε μια εκδήλωση μνήμης, στην οποία δεν έχουν καμμία θέση έργα ανθρώπων, οι οποίοι έχουν εκφραστεί με απρεπή τρόπο εναντίον μιας φυλής, η οποία δοκιμάστηκε σφόδρα στον τελευταίο πόλεμο. Δεν αναφέρομαι στην κριτική, που ασκήθηκε, εκ μέρους του κ. Θεοδωράκη, σε βάρος του Ισραήλ, για την εισβολή του τελευταίου στη Γάζα. Τότε, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης έπραξε ορθώς και κατεδίκασε την ενέργεια αυτή. Ωστόσο, ακολούθησε και η απαράδεκτη δήλωσή του περί αντισημιτισμού, από τον οποίο διακατέχεται, την οποία έχει επαναλάβει και άλλες φορές με διαφορετικούς τρόπους. Και η δήλωσή του αυτή αρκεί, ώστε να αφαιρεθεί το έργο του από την παραπάνω εκδήλωση.
Σε καμμία περίπτωση, λοιπόν, δεν συντρέχει περίπτωση λογοκρισίας ούτε υφίσταται ο κ. Θεοδωράκης τις συνέπειες της κριτικής του για την εισβολή του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, όπως εσφαλμένως διατείνεται ο κ. Αργυρός στη ΝΕΤ. Εκτός αν θεωρούμε, ότι το καλλιτεχνικό μεγαλείο ενός ανθρώπου με μεγάλη προσφορά στη Δημοκρατία αποτελεί ταυτόχρονα επαρκές άλλοθι, για να εκστομίζει ο κ. Θεοδωράκης ό,τι θέλει, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.