Την επίθεση στο βιβλιοπωλείο του βουλευτού του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Άδωνι Γεωργιάδη την έμαθα προ ολίγων ημερών, αν και έχει περάσει κοντά ένας μήνας από τότε, που έγινε. Οι δράστες πέταξαν βόμβες μολότωφ και, στη συνέχεια, ετράπησαν σε φυγή και παραμένουν ασύλληπτοι, μέχρι σήμερα. Το δε βιβλιοπωλείο του γνωστού πρώην τηλεπαρουσιαστή βιβλίων, ιστορικού, δημοσιογράφου και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου «ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ» και των περιοδικών «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» και «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» μάλλον έχει σπάσει κάθε ρεκόρ καταστροφών, 11 τον αριθμό, και νομίζω ότι πολλοί στη θέση του θα είχαν απογοητευτεί και ενδεχομένως θα το είχαν κλείσει.
Δεν είναι ,όμως, για γέλια η κατάσταση αυτή. Φυσικά, δεν υποστηρίζω τις ιδέες του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος με τις θεωρίες του δείχνει περισσότερο να επιθυμεί να ψυχαγωγήσει όποιους Έλληνες αποφασίσουν να τον παρακολουθήσουν παρά να τους ενημερώσει για τις αντιλήψεις του. Και η απόφασή του να πολιτευτεί με ένα κόμμα, του οποίου οι απόψεις προκαλούν ιδιαίτερη δυσαρέσκεια σε αρκετούς πολίτες, οι οποίοι πρόλαβαν δύσκολες για τη δημοκρατία στην Ελλάδα εποχές, σαφώς και δεν μετράει υπέρ του.
Όμως, τόσο η έκφραση των απόψεών του όσο και η επιθυμία του να πολιτευτεί με το ΛΑ.Ο.Σ. αποτελούν μια εκδήλωση του δικαιώματος στην έκφραση, όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και δημοκρατία σημαίνει, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα κάθε τρίτου να εκφράζει απόψεις, οι οποίες δεν είναι αρεστές σε τρίτους. Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι επί σειρά ετών η ελευθερία της άποψης στη χώρα ευρίσκετο υπό περιορισμό. Και σήμερα, ακόμα, δεν λείπουν περιπτώσεις περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης, αν αναλογιστούμε την αποκαθήλωση του, δήθεν, βλάσφημου έργου του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερρύ ντε Κορντιέ στην έκθεση “OUTLOOK” προ ετών ή την ποινική δίωξη σε βάρος του ηθοποιού Βασιλείου Διαμαντόπουλου και του καθηγητού Γεωργίου Ρούσση προ 13, περίπου, ετών, όταν την επομένη της καύσης της ελληνικής σημαίας από ομάδα αντιεξουσιαστών στο Πολυτεχνείο υποστήριξαν την εξέγερση των νέων εκείνων. Σαφώς και οι ενέργειες εκείνων των νέων δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν αλλά η άποψη των κ.κ Διαμαντόπουλου και Ρούσση ήταν και έπρεπε να είναι ελεύθερη. Τελικά, και οι δύο αθωώθηκαν πανηγυρικά από το αρμόδιο δικαστήριο και η απόφαση αυτή θεωρήθηκε και ορθά μια δικαίωση όσων θεωρούν ότι η ελευθερία του λόγου πρέπει να προστατεύεται.
Στην περίπτωσή μας, όμως, έχουμε μια καταστροφή ενός βιβλιοπωλείου, μέσω του οποίου διακινούνται κάποια βιβλία. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω, αν τα βιβλία αυτά είναι ωφέλιμα ή προπαγανδίζουν διάφορα βλαβερά πράγματα. Καλώς ή κακώς, σε μια δημοκρατία οφείλουμε να μάθουμε να ακούμε και την άποψη εκείνη, η οποία δεν μας αρέσει. και, δόξα τω Θεώ, η δημοκρατία έχει τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της, ώστε να μην κινδυνεύει από τα βιβλία και τις εν γένει απόψεις του κ. Γεωργιάδη. Θα μπορούσα να υποστηρίξω την άποψη ότι η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο, αν τα βιβλία του κ. Γεωργιάδη προέτρεπαν τον κόσμο σε πράξεις βίας αλλά κάτι τέτοιο αφενός δε συμβαίνει αφετέρου δεν είμαι εκείνος, που θα το κρίνει πολλώ δε μάλλον με τον τρόπο, που επέλεξαν όσοι πέταξαν τις βόμβες μολότωφ στο εν λόγω βιβλιοπωλείο. Για την απαγόρευση ενός βιβλίου, το οποίο προπαγανδίζει το μίσος εναντίον μια κατηγορίας ανθρώπων, υπάρχουν τα αρμόδια δικαστήρια, τα οποία αποφαίνονται για το θέμα αυτό, κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς παντός ενδιαφερόμενου. Και εκεί, βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο να εκδοθεί μια απόφαση, όπως αυτή, που εξεδόθη από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης ο γνωστός πολιτευτής της «4ης Αυγούστου» και δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης και η ορθότητά της αμφισβητήθηκε από νομικούς αλλά αυτά υπάρχουν σε μια κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να διεκδικήσει την τελειότητα και, εν πάσει περιπτώσει, επιθυμεί να προστατευτεί από πρόσωπα, που θεωρεί ότι ενσπείρουν μειωτικά σχόλια σε βάρος συγκεκριμένων θρησκευτικών ομάδων.
Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι κάπως έτσι εκκολάφθηκε το "αυγό του φιδιού" στη μεσοπολεμική Γερμανία. Μιλάμε για την άνοδο του ναζισμού την εποχή εκείνη. Πλην, όμως, οι συνθήκες υπό τις οποίες ανήλθε ο Χίτλερ στην εξουσία είναι σημαντικά διαφορετικές από αυτές, που επικρατούν στη σημερινή Ελλάδα. Η Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν μια κατεστραμμένη χώρα τόσο από τον πόλεμο όσο και από τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η οποία την είχε καταδικάσει να πληρώσει υπέρογκες αποζημιώσεις στις δυνάμεις της Αντάντ και της είχε αφαιρέσει τη Ρηνανία (Ρούργκεμπιτ γερμανιστί ή απλά Ρουρ), όπου ευρίσκετο η βαριά βιομηχανία της (φανταστείτε μια Ελλάδα χωρίς τα Οινόφυτα, τρόπο τινά). Ο πληθωρισμός είχε φτάσει στα ύψη, μια φραντζόλα ψωμί κόστιζε εν έτει 1923, δύο δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα, εν έτει 1930 έξη εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί φυτοζωούσαν και οι πολιτικοί αδυνατούσαν να δώσουν χείρα βοηθείας στη χώρα και οι πολιτικές ταραχές είχαν βυθίσει τη χώρα στο χάος, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Πρωθυπουργού της χώρας, Γουσταύου Στρέζεμαν, το 1930. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Χίτλερ εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή, ξεκινώντας το 1919 ως απλό μέλος του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, το οποίο τότε αριθμούσε μερικές εκατοντάδες οπαδούς, κερδίζοντας στις εκλογές του 1923 μερικές έδρες για να φτάσει στο θρίαμβο του 1932, όταν κέρδισε 230 από τις έδρες του γερμανικού κοινοβουλίου και στην κατάληψη της καγκελαρίας το 1933, την οποία του προσέφερε ο φον Χίντεμπουργκ. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλο τον κόσμο. (οράτε tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13396&m=Y02&aa=1 ).
Ποιες είναι οι αναλογίες της μεσοπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα; Φρονώ ότι δεν υπάρχουν. Ναι μεν η οικονομική κατάσταση της χώρας μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά πόρρω απέχει από την κατεστραμμένη οικονομικά Γερμανία των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Το ΛΑ.Ο.Σ. ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της ακροδεξιάς, έλαβε ποσοστό 3,80% και πήρε 10 έδρες. Σήμερα, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το φέρνουν σε ποσοστό 4%, περίπου. Συνιστά αυτό απειλή για τη δημοκρατία; Νομίζω πως όχι!
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ότι το κάψιμο βιβλιοπωλείων, όπως αυτό του κ. Γεωργιάδη, είναι απλά ενέργειες απαράδεκτες σε μια χώρα, που θέλει να λέγεται δημοκρατική και πολύ περισσότερο καταδεικνύει την αδυναμία μερικών προσώπων να σεβαστούν μια γνώμη (προσοχή, να σεβαστούν, όχι να την ασπαστούν, υπάρχει διαφορά), η οποία μπορεί να είναι ακραία και, ενδεχομένως, ρατσιστική, αλλά σε μια δημοκρατική χώρα θα ακουστεί και θα κριθεί αναλόγως. Και η δημοκρατία, ακόμα και με τον τρόπο, που λειτουργεί στη χώρα μας, έχει ουκ ολίγα αντισώματα, ώστε να μην τρωθεί από απόψεις, όπως αυτές του κ. Γεωργιάδη.
Δεν είναι ,όμως, για γέλια η κατάσταση αυτή. Φυσικά, δεν υποστηρίζω τις ιδέες του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος με τις θεωρίες του δείχνει περισσότερο να επιθυμεί να ψυχαγωγήσει όποιους Έλληνες αποφασίσουν να τον παρακολουθήσουν παρά να τους ενημερώσει για τις αντιλήψεις του. Και η απόφασή του να πολιτευτεί με ένα κόμμα, του οποίου οι απόψεις προκαλούν ιδιαίτερη δυσαρέσκεια σε αρκετούς πολίτες, οι οποίοι πρόλαβαν δύσκολες για τη δημοκρατία στην Ελλάδα εποχές, σαφώς και δεν μετράει υπέρ του.
Όμως, τόσο η έκφραση των απόψεών του όσο και η επιθυμία του να πολιτευτεί με το ΛΑ.Ο.Σ. αποτελούν μια εκδήλωση του δικαιώματος στην έκφραση, όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και δημοκρατία σημαίνει, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα κάθε τρίτου να εκφράζει απόψεις, οι οποίες δεν είναι αρεστές σε τρίτους. Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι επί σειρά ετών η ελευθερία της άποψης στη χώρα ευρίσκετο υπό περιορισμό. Και σήμερα, ακόμα, δεν λείπουν περιπτώσεις περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης, αν αναλογιστούμε την αποκαθήλωση του, δήθεν, βλάσφημου έργου του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερρύ ντε Κορντιέ στην έκθεση “OUTLOOK” προ ετών ή την ποινική δίωξη σε βάρος του ηθοποιού Βασιλείου Διαμαντόπουλου και του καθηγητού Γεωργίου Ρούσση προ 13, περίπου, ετών, όταν την επομένη της καύσης της ελληνικής σημαίας από ομάδα αντιεξουσιαστών στο Πολυτεχνείο υποστήριξαν την εξέγερση των νέων εκείνων. Σαφώς και οι ενέργειες εκείνων των νέων δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν αλλά η άποψη των κ.κ Διαμαντόπουλου και Ρούσση ήταν και έπρεπε να είναι ελεύθερη. Τελικά, και οι δύο αθωώθηκαν πανηγυρικά από το αρμόδιο δικαστήριο και η απόφαση αυτή θεωρήθηκε και ορθά μια δικαίωση όσων θεωρούν ότι η ελευθερία του λόγου πρέπει να προστατεύεται.
Στην περίπτωσή μας, όμως, έχουμε μια καταστροφή ενός βιβλιοπωλείου, μέσω του οποίου διακινούνται κάποια βιβλία. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω, αν τα βιβλία αυτά είναι ωφέλιμα ή προπαγανδίζουν διάφορα βλαβερά πράγματα. Καλώς ή κακώς, σε μια δημοκρατία οφείλουμε να μάθουμε να ακούμε και την άποψη εκείνη, η οποία δεν μας αρέσει. και, δόξα τω Θεώ, η δημοκρατία έχει τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της, ώστε να μην κινδυνεύει από τα βιβλία και τις εν γένει απόψεις του κ. Γεωργιάδη. Θα μπορούσα να υποστηρίξω την άποψη ότι η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο, αν τα βιβλία του κ. Γεωργιάδη προέτρεπαν τον κόσμο σε πράξεις βίας αλλά κάτι τέτοιο αφενός δε συμβαίνει αφετέρου δεν είμαι εκείνος, που θα το κρίνει πολλώ δε μάλλον με τον τρόπο, που επέλεξαν όσοι πέταξαν τις βόμβες μολότωφ στο εν λόγω βιβλιοπωλείο. Για την απαγόρευση ενός βιβλίου, το οποίο προπαγανδίζει το μίσος εναντίον μια κατηγορίας ανθρώπων, υπάρχουν τα αρμόδια δικαστήρια, τα οποία αποφαίνονται για το θέμα αυτό, κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς παντός ενδιαφερόμενου. Και εκεί, βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο να εκδοθεί μια απόφαση, όπως αυτή, που εξεδόθη από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης ο γνωστός πολιτευτής της «4ης Αυγούστου» και δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης και η ορθότητά της αμφισβητήθηκε από νομικούς αλλά αυτά υπάρχουν σε μια κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να διεκδικήσει την τελειότητα και, εν πάσει περιπτώσει, επιθυμεί να προστατευτεί από πρόσωπα, που θεωρεί ότι ενσπείρουν μειωτικά σχόλια σε βάρος συγκεκριμένων θρησκευτικών ομάδων.
Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι κάπως έτσι εκκολάφθηκε το "αυγό του φιδιού" στη μεσοπολεμική Γερμανία. Μιλάμε για την άνοδο του ναζισμού την εποχή εκείνη. Πλην, όμως, οι συνθήκες υπό τις οποίες ανήλθε ο Χίτλερ στην εξουσία είναι σημαντικά διαφορετικές από αυτές, που επικρατούν στη σημερινή Ελλάδα. Η Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν μια κατεστραμμένη χώρα τόσο από τον πόλεμο όσο και από τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η οποία την είχε καταδικάσει να πληρώσει υπέρογκες αποζημιώσεις στις δυνάμεις της Αντάντ και της είχε αφαιρέσει τη Ρηνανία (Ρούργκεμπιτ γερμανιστί ή απλά Ρουρ), όπου ευρίσκετο η βαριά βιομηχανία της (φανταστείτε μια Ελλάδα χωρίς τα Οινόφυτα, τρόπο τινά). Ο πληθωρισμός είχε φτάσει στα ύψη, μια φραντζόλα ψωμί κόστιζε εν έτει 1923, δύο δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα, εν έτει 1930 έξη εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί φυτοζωούσαν και οι πολιτικοί αδυνατούσαν να δώσουν χείρα βοηθείας στη χώρα και οι πολιτικές ταραχές είχαν βυθίσει τη χώρα στο χάος, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Πρωθυπουργού της χώρας, Γουσταύου Στρέζεμαν, το 1930. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Χίτλερ εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή, ξεκινώντας το 1919 ως απλό μέλος του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, το οποίο τότε αριθμούσε μερικές εκατοντάδες οπαδούς, κερδίζοντας στις εκλογές του 1923 μερικές έδρες για να φτάσει στο θρίαμβο του 1932, όταν κέρδισε 230 από τις έδρες του γερμανικού κοινοβουλίου και στην κατάληψη της καγκελαρίας το 1933, την οποία του προσέφερε ο φον Χίντεμπουργκ. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλο τον κόσμο. (οράτε tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13396&m=Y02&aa=1 ).
Ποιες είναι οι αναλογίες της μεσοπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα; Φρονώ ότι δεν υπάρχουν. Ναι μεν η οικονομική κατάσταση της χώρας μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά πόρρω απέχει από την κατεστραμμένη οικονομικά Γερμανία των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Το ΛΑ.Ο.Σ. ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της ακροδεξιάς, έλαβε ποσοστό 3,80% και πήρε 10 έδρες. Σήμερα, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το φέρνουν σε ποσοστό 4%, περίπου. Συνιστά αυτό απειλή για τη δημοκρατία; Νομίζω πως όχι!
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ότι το κάψιμο βιβλιοπωλείων, όπως αυτό του κ. Γεωργιάδη, είναι απλά ενέργειες απαράδεκτες σε μια χώρα, που θέλει να λέγεται δημοκρατική και πολύ περισσότερο καταδεικνύει την αδυναμία μερικών προσώπων να σεβαστούν μια γνώμη (προσοχή, να σεβαστούν, όχι να την ασπαστούν, υπάρχει διαφορά), η οποία μπορεί να είναι ακραία και, ενδεχομένως, ρατσιστική, αλλά σε μια δημοκρατική χώρα θα ακουστεί και θα κριθεί αναλόγως. Και η δημοκρατία, ακόμα και με τον τρόπο, που λειτουργεί στη χώρα μας, έχει ουκ ολίγα αντισώματα, ώστε να μην τρωθεί από απόψεις, όπως αυτές του κ. Γεωργιάδη.
2 σχόλια:
Περιούσιε, συμφωνώ απολύτως. Μια ερώτηση όμως, σε σένα και σε μένα, για να ελέγξουμε την συνέπειά μας:
Θα αγόραζες το επόμενο βιβλίο σου Έλληνα κλασσικού από το βιβλιοπωλείο Γεωργιάδη σε ένδειξη συμπαράστασης;
Αθ. Αναγνωστόπουλος
Αθ. Αναγνωστόπουλε, καλώς ήλθες στο ταπεινό μου ιστολόγιο! Αν επρόκειτο για βιβλίο Έλληνα κλασσικού, δεν θα είχα πρόβλημα να το αγοράσω από το βιβλιοπωλείο του κ. Γεωργιάδη. Άλλωστε, ποτέ δεν με ενδιέφερε η πολιτική τοποθέτηση προσώπων, όπως ο κ. Γεωργιάδης. Σε μια δημοκρατία προέχει να ακούγονται όλες οι απόψεις στο μέτρο, βέβαια, που δεν προτρέπουν σε πράξεις βίας. Και οι απόψεις του κ. Γεωργιάδη μπορεί να κινούνται στα όρια της γραφικότητας αλλά, προς το παρόν, δεν υποκινούν σε βίαιες ενέργειες. Οπότε, απαντώ θετικά στο ερώτημά σου.
Δημοσίευση σχολίου