Την προ ενός έτους διαφήμιση της “GREENPEACE” με το παιδάκι, που φορούσε κουκούλα, κοιτούσε αγριεμένο το φακό της τηλεόρασης και αναφερόταν στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, απειλώντας ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και ότι, αν οι ενήλικες συνεχίσουμε έτσι, ο ομιλητής και οι συνομήλικοί του δεν θα είναι ,πλέον, τα χαριτωμένα παιδάκια, δεν την ξεχνάει κανείς εύκολα. Και μπορεί η απειλή για την κατάρρευση του κόσμου να χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να εδραιωθεί η εξουσία φανατικών, όπως ο Σαβοναρόλα, με τον οποίο παρομοίασε, όχι άστοχα, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης το νεαρό πρωταγωνιστή της παραπάνω διαφήμισης, και, εκ του λόγου αυτού, να κατακρίθηκε το όλο ύφος της διαφήμισης αυτής αλλά έχω την εντύπωση ότι, αν ο στόχος της “GREENPEACE» ήταν να σοκάρει ή και να προκαλέσει τους βολεμένους και αδιάφορους για το περιβάλλον ανθρώπους, τότε το πέτυχε.
Από την εν λόγω διαφήμιση προέκυπτε το συμπέρασμα ότι οι νέοι άνθρωποι κατηγορούν τους μεγάλους για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενδεχομένως συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι σημερινοί νέοι είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι για το περιβάλλον. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού οι νέοι έχουν θεωρητικά περισσότερα χρόνια ζωής μπροστά τους, ώστε να ζήσουν τις συνέπειες από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται περισσότερο προβληματισμένοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.
Μόνο που αυτός ο προβληματισμός δεν ισχύει, απ’ ό,τι φαίνεται στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του νεαρόκοσμου. Παρατηρώντας την παραλία πλησίον της οικίας μου, καθημερινά διαπιστώνω ότι υπάρχουν πεταμένα ουκ ολίγα πλαστικά μπουκάλια (τα γυάλινα τα μαζεύουν οι μαγαζάτορες και τα επιστρέφουν στον προμηθευτή) και ποτήρια, αποτσίγαρα, χαρτάκια, πεταμένα περιοδικά και εφημερίδες και άλλα σκουπίδια. Ο δε πληθυσμός, που συχνάζει στην παραλία αυτή, αποτελείται σε ποσοστό 85% από νέους κάτω των 25 ετών, οι οποίοι αφιερώνουν, απ’ όσο βλέπω, αρκετή ώρα στην ηλιοθεραπεία τους, ελάχιστη ώρα στην κολύμβηση (μπαίνουν στη θάλασσα για 5 λεπτά και μετά κάθονται στην παραλία και ξεραίνονται σαν τους μπακαλιάρους) και καμμία ώρα στο μάζεμα των απορριμμάτων. Σαφώς και υπάρχουν κάποιοι, που μαζεύουν τα σκουπίδια τους αλλά η πλειοψηφία, δυστυχώς, αδιαφορεί προκλητικά για ό,τι αφήνει πίσω της στην παραλία.
Θα πει κάποιος ότι φταίει η απουσία περιβαλλοντικής αγωγής από τα σχολεία μας. Κατ’ αρχάς, δεν έχω αντίρρηση, ενθυμούμαι ότι την εποχή, που ήμουν μαθητής, δεν υπήρχε κάποιο μάθημα σχετικό με την προστασία του περιβάλλοντος και ό,τι σχετιζόταν με αυτή διδασκόταν από βαριεστημένους καθηγητές, τη στιγμή, που εμείς είτε παίζαμε τρίλιζα είτε κοιτούσαμε το παράθυρο και περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι. Μόνο που μπορεί να έχουμε το σχολείο, που έχουμε ή είχαμε, αλλά το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ώστε να αποκτήσουμε την κατάλληλη αγωγή, ώστε να σεβόμαστε το περιβάλλον. Βλέπω μικρά παιδιά, κάτω των 5 ετών, να ξετυλίγουν το παγωτό ή το δώρο τους παρουσία των γονέων τους και, στη συνέχεια, να πετάνε κάτω το περιτύλιγμα, ενώ ο γονέας αδιαφορεί να δείξει στο παιδί του ότι αυτό δεν είναι σωστό. Και, εν πάσει περιπτώσει, με τόσα μηνύματα και εικόνες γύρω μας από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος νομίζω ότι θα μπορούσαμε να δείξουμε λίγο περισσότερη ευαισθησία. Αλλά ποιος σκοτίζεται; Μια και μοναδική φορά πήρε την πρωτοβουλία κάποιος δάσκαλος, όταν ήμαστε στην 6η δημοτικού, να πάμε σε μια πενταβρώμικη παραλία και να μαζέψουμε τα σκουπίδια. Εμείς πρόθυμα μαζέψαμε μπόλικα σκουπίδια σε πλαστικές σακκούλες, τα πετάξαμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων και την επομένη μέρα κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν εντόνως στη διεύθυνση του σχολείου μας, γιατί τα βλαστάρια τους κινδύνεψαν, δήθεν, από μόλυνση και δεν έπρεπε να αφήσουν οι δάσκαλοι, που τα συνόδευαν, να εκτεθούν σε τέτοιες βρωμιές. Η αποφυγή παντός σχολιασμού αυτής της στάσεως των γονέων συνιστά την καλύτερη κριτική προς αποφυγή χονδροειδών χαρακτηρισμών προς τους γονείς αυτούς.
Γιατί επέλεξα να γκρινιάξω και να μη σκεφτώ ότι υπάρχουν και στη χώρα μας ομάδες νέων ανθρώπων, οι οποίοι πονούν το περιβάλλον και φροντίζουν, ώστε να μην το επιβαρύνουν; Διότι ναι μεν επαινώ τους ανθρώπους αυτούς αλλά περισσότερο με θλίβει ο μέσος αδιάφορος για το περιβάλλον συμπολίτης μου, που αποτελεί την πλειοψηφία και προτιμά να μην προβληματιστεί καθόλου για το φαινόμενο αυτό. Ναι, συμφωνώ ότι στο θέμα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος υπάρχουν αρκετές υπερβολές αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αδιαφορούμε εντελώς γι’ αυτό, τουλάχιστον για το οφθαλμοφανές της υποβάθμισης αυτής.
Πολύ φοβάμαι ότι αν ο κουκουλοφόρος νεαρός της διαφήμισης της “GREENPEACE”περνούσε από την παραπάνω παραλία, θα έτρωγε την κουκούλα του από την οργή και την απογοήτευσή του. Διότι θα ανακάλυπτε ότι κάποιοι νεαροί συμπολίτες μας σε θέματα περιβάλλοντος δεν τρώγονται με τίποτα.
Διαβάστε, επίσης, dimoutech.blogspot.com/2007/10/blog-post_14.html για ορισμένες υπερβολές σε θέματα υποβάθμισης του περιβάλλοντος.
www.medium.gr/articles/118666178599076.shtml (άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη για το υπερβολικό της διαφημίσεως της “GREENPEACE”)
Από την εν λόγω διαφήμιση προέκυπτε το συμπέρασμα ότι οι νέοι άνθρωποι κατηγορούν τους μεγάλους για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενδεχομένως συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι σημερινοί νέοι είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι για το περιβάλλον. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού οι νέοι έχουν θεωρητικά περισσότερα χρόνια ζωής μπροστά τους, ώστε να ζήσουν τις συνέπειες από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται περισσότερο προβληματισμένοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.
Μόνο που αυτός ο προβληματισμός δεν ισχύει, απ’ ό,τι φαίνεται στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του νεαρόκοσμου. Παρατηρώντας την παραλία πλησίον της οικίας μου, καθημερινά διαπιστώνω ότι υπάρχουν πεταμένα ουκ ολίγα πλαστικά μπουκάλια (τα γυάλινα τα μαζεύουν οι μαγαζάτορες και τα επιστρέφουν στον προμηθευτή) και ποτήρια, αποτσίγαρα, χαρτάκια, πεταμένα περιοδικά και εφημερίδες και άλλα σκουπίδια. Ο δε πληθυσμός, που συχνάζει στην παραλία αυτή, αποτελείται σε ποσοστό 85% από νέους κάτω των 25 ετών, οι οποίοι αφιερώνουν, απ’ όσο βλέπω, αρκετή ώρα στην ηλιοθεραπεία τους, ελάχιστη ώρα στην κολύμβηση (μπαίνουν στη θάλασσα για 5 λεπτά και μετά κάθονται στην παραλία και ξεραίνονται σαν τους μπακαλιάρους) και καμμία ώρα στο μάζεμα των απορριμμάτων. Σαφώς και υπάρχουν κάποιοι, που μαζεύουν τα σκουπίδια τους αλλά η πλειοψηφία, δυστυχώς, αδιαφορεί προκλητικά για ό,τι αφήνει πίσω της στην παραλία.
Θα πει κάποιος ότι φταίει η απουσία περιβαλλοντικής αγωγής από τα σχολεία μας. Κατ’ αρχάς, δεν έχω αντίρρηση, ενθυμούμαι ότι την εποχή, που ήμουν μαθητής, δεν υπήρχε κάποιο μάθημα σχετικό με την προστασία του περιβάλλοντος και ό,τι σχετιζόταν με αυτή διδασκόταν από βαριεστημένους καθηγητές, τη στιγμή, που εμείς είτε παίζαμε τρίλιζα είτε κοιτούσαμε το παράθυρο και περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι. Μόνο που μπορεί να έχουμε το σχολείο, που έχουμε ή είχαμε, αλλά το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ώστε να αποκτήσουμε την κατάλληλη αγωγή, ώστε να σεβόμαστε το περιβάλλον. Βλέπω μικρά παιδιά, κάτω των 5 ετών, να ξετυλίγουν το παγωτό ή το δώρο τους παρουσία των γονέων τους και, στη συνέχεια, να πετάνε κάτω το περιτύλιγμα, ενώ ο γονέας αδιαφορεί να δείξει στο παιδί του ότι αυτό δεν είναι σωστό. Και, εν πάσει περιπτώσει, με τόσα μηνύματα και εικόνες γύρω μας από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος νομίζω ότι θα μπορούσαμε να δείξουμε λίγο περισσότερη ευαισθησία. Αλλά ποιος σκοτίζεται; Μια και μοναδική φορά πήρε την πρωτοβουλία κάποιος δάσκαλος, όταν ήμαστε στην 6η δημοτικού, να πάμε σε μια πενταβρώμικη παραλία και να μαζέψουμε τα σκουπίδια. Εμείς πρόθυμα μαζέψαμε μπόλικα σκουπίδια σε πλαστικές σακκούλες, τα πετάξαμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων και την επομένη μέρα κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν εντόνως στη διεύθυνση του σχολείου μας, γιατί τα βλαστάρια τους κινδύνεψαν, δήθεν, από μόλυνση και δεν έπρεπε να αφήσουν οι δάσκαλοι, που τα συνόδευαν, να εκτεθούν σε τέτοιες βρωμιές. Η αποφυγή παντός σχολιασμού αυτής της στάσεως των γονέων συνιστά την καλύτερη κριτική προς αποφυγή χονδροειδών χαρακτηρισμών προς τους γονείς αυτούς.
Γιατί επέλεξα να γκρινιάξω και να μη σκεφτώ ότι υπάρχουν και στη χώρα μας ομάδες νέων ανθρώπων, οι οποίοι πονούν το περιβάλλον και φροντίζουν, ώστε να μην το επιβαρύνουν; Διότι ναι μεν επαινώ τους ανθρώπους αυτούς αλλά περισσότερο με θλίβει ο μέσος αδιάφορος για το περιβάλλον συμπολίτης μου, που αποτελεί την πλειοψηφία και προτιμά να μην προβληματιστεί καθόλου για το φαινόμενο αυτό. Ναι, συμφωνώ ότι στο θέμα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος υπάρχουν αρκετές υπερβολές αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αδιαφορούμε εντελώς γι’ αυτό, τουλάχιστον για το οφθαλμοφανές της υποβάθμισης αυτής.
Πολύ φοβάμαι ότι αν ο κουκουλοφόρος νεαρός της διαφήμισης της “GREENPEACE”περνούσε από την παραπάνω παραλία, θα έτρωγε την κουκούλα του από την οργή και την απογοήτευσή του. Διότι θα ανακάλυπτε ότι κάποιοι νεαροί συμπολίτες μας σε θέματα περιβάλλοντος δεν τρώγονται με τίποτα.
Διαβάστε, επίσης, dimoutech.blogspot.com/2007/10/blog-post_14.html για ορισμένες υπερβολές σε θέματα υποβάθμισης του περιβάλλοντος.
www.medium.gr/articles/118666178599076.shtml (άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη για το υπερβολικό της διαφημίσεως της “GREENPEACE”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου