Πόλεμος, Ολυμπιακοί Αγώνες και ρεκόρ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζονται με ενδιαφέρον, που δε μειώνεται, ακόμα και όταν τα Μ.Μ.Ε. μας βομβαρδίζουν με εικόνες από τη Νότια Οσετία. Η επίθεση της Γεωργίας στην περιοχή αυτή έκανε το γύρο του κόσμου και δημιούργησε ένα νέο κύκλο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις Η.Π.Α., που στηρίζουν το καθεστώς Σαακασβίλι, και τη Ρωσσία. Η Νότια Οσετία αποτελεί τμήμα της Γεωργίας, το οποίο προσαρτήθηκε σε αυτή την εποχή του Στάλιν. Φημολογείται ότι ο Γεωργιανής καταγωγής δικτάτορας ήθελε να ενισχύσει τη δημοκρατία, από την οποία καταγόταν (Τζουγκασβίλι ήταν το πραγματικό του όνομα, καραμπινάτο γεωργιανό επώνυμο) , αν και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο. Οι κάτοικοι της επαρχίας αυτής αισθάνονται, όμως, και εξακολουθούν να αισθάνονται περισσότερο Ρώσσοι παρά Γεωργιανοί και λίγο πριν την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. είχαν ζητήσει την απόσχισή τους από τη δημοκρατία της Γεωργίας και την ένταξή τους στη Ρωσσία (ό,τι, δηλαδή, ζήτησαν οι Αμπχάζιοι). Μέχρι σήμερα, πάντως, παραμένει τμήμα της Γεωργιανής επικράτειας, αν και οι περισσότεροι Οσέτιοι έχουν λάβει ρωσσικό διαβατήριο.
Η επίθεση των Γεωργιανών στρατευμάτων στη Νότια Οσετία έγινε προφανώς με σκοπό να «κόψει την όρεξη» στους κατοίκους της περιοχής αυτής για απόσχιση από τη Γεωργία. Η Ρωσσία, επιθυμώντας να προστατεύσει τους υπηκόους της στην περιοχή αυτή, βρήκε αφορμή να εισβάλει στη Νότια Οσετία, με αποτέλεσμα σήμερα πολλά διεθνή Μ.Μ.Ε. να προβάλουν αυτή ως εισβολέα και να παρακάμπτουν τους 2.000 νεκρούς Οσέτιους, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι άμαχοι, θύματα των Γεωργιανών βομβαρδισμών.
Δεν ξέρω πόση όρεξη μπορεί να έχει κανείς για αγώνες, όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιες μάχες. Βέβαια, για να μην υποκρινόμαστε, συμβαίνουν και χειρότερα στο Νταρφούρ του Σουδάν, όπου οι Ισλαμιστές του Προέδρου Μπασίρ έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου εθνοκάθαρση σε βάρος των μη μουσουλμάνων μαύρων κατοίκων της περιοχής και, όμως, κανένας δεν επικαλέστηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να ζητήσει να παύσουν οι εχθροπραξίες εκεί.
Πάντως, δεν γνώριζα ότι η Γεωργία έχει αξιόλογο μπητς βόλλεϋ. Παρακολουθούσα τις Γεωργιανές αθλήτριες του εν λόγω αθλήματος να τα λένε χτες σε κάποιο διάλειμμα του αγώνα τους με τις Βραζιλιάνες και μου έκανε εντύπωση η άνεση και το κέφι, που είχαν. Μα, καλά, η χώρα τους βρίσκεται σε πόλεμο και αυτές γελούν, αναρωτήθηκα. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα άκουσα τις φωνές τους και μιλούσαν πορτογαλικά. Βραζιλιάνες ήταν και αυτές, που πήραν τη Γεωργιανή υπηκοότητα και αγωνίζονται ως Γεωργιανές. Η αγορά έτοιμων αθλητών αποτελεί, πλέον, διεθνή πρακτική. Να αισθάνομαι υπερήφανος, που εμείς τουλάχιστον ελληνοποιούμε αθλητές, που έχουν, έστω μερικώς, ελληνική καταγωγή;
Επιτέλους, αρχίζουν κάποιοι εκ των αθλητών μας να ξεφεύγουν από τη μετριότητα των πρώτων ημερών. Ο Κακλαμανάκης είναι δεύτερος στην κατάταξη στην ιστιοσανίδα, ο Τσακμάκης δεύτερος στο κανώ-καγιάκ και ο Χρήστου προκρίθηκε στα ημετελικά του απλού σκιφ και όλοι τους μας χάρισαν κάποια χαμόγελα και ελπίδες για κάποια διάκριση. Μακάρι να πάρουν κάποιο μετάλλιο!
Στην κολύμβηση, τα παγκόσμια ρεκόρ πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Παγκόσμιο ρεκόρ η Ιταλίδα Πελλεγκρίνι στα 200μ. ελεύθερο γυναικών από τα προκριματικά κιόλας, παγκόσμιο ρεκόρ η ομάδα 4 Χ 100 ελεύθερου των Η.Π.Α., παγκόσμιο ρεκόρ ο Αυστραλός Σάλιβαν στα 100 μ. ελεύθερο ανδρών, παγκόσμιο ρεκόρ και η Κόβεντρι από τη Ζιμπάμπουε στα 100 μ. ύπτιο γυναικών. Στέκομαι στην καταπληκτική ομάδα 4 Χ 100 ελεύθερου των Η.Π.Α., η οποία κατέβασε κατά 4’’ το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα αυτό. Σε μια εποχή, που τα παγκόσμια ρεκόρ γίνονται για μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου, οι Η.Π.Α. απλά διέλυσαν το προηγούμενο ρεκόρ και, μάλιστα, πήραν το χρυσό με ελάχιστη διαφορά από τη δεύτερη Γαλλία, η οποία αφενός έχασε για ελάχιστα εκατοστά του δευτερολέπτου δύο χρυσά (το άλλο ήταν στα 100 μ. ελεύθερο) αφετέρου το μεγάλο της όνομα, Λορ Μαναντού, δεν κατάφερε να διακριθεί, μέχρι στιγμής, σε κανένα από τα αγωνίσματα, που έλαβε μέρος. Επίσης, στέκομαι στην Κρίστυ Κόβεντρι, την κολυμβήτρια από τη Ζιμπάμπουε, η οποία συνεχίζει να εκπροσωπεί μια χώρα, όπου η λευκή μειονότητα τελεί ουσιαστικά υπό διωγμό, πληρώνοντας αναμφίβολα την κυριαρχία και το καθεστώς του άπαρτχαϊντ, που είχε επιβάλει επί (λευκής) κυβερνήσεως Ίαν Σμιθ. Πάντως, το καθεστώς Μουγκάμπε μπορεί να διώκει τους λευκούς υπηκόους του αλλά τους έστειλε στο Πεκίνο, μήπως και τσιμπήσουν κανένα μετάλλιο.
Τέλος, είναι τόσο μεγάλος κόπος να διακρίνουν οι αθλητικογράφοι της ΕΤ1 και της ΝΕΤ τη Βόρειο Κορέα από τη Νότιο Κορέα; Αγωνιζόταν στη σκοποβολή ένας Νοτιοκορεάτης και ο εκφωνητής συνέχιζε να λέει «ο τάδε από την Κορέα». Μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να έληξε αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένα από τα τελευταία απομεινάρια του, η κομμένη σε δύο κράτη Κορέα, εξακολουθεί να υφίσταται. Και δεν αγωνίζονται οι Νοτιοκορεάτες και οι Βορειοκορεάτες με κοινή ομάδα, όπως έκαναν για κάποιες Ολυμπιάδες μεταπολεμικά οι Γερμανοί, ώστε να δώσουμε τόπο στην οργή.