Παρακολουθώντας το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε, αν είχαμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα μας σήμερα.
Συγκεκριμένα, σε σύνολο 4.2, περίπου, εκατομμυρίων Ιρλανδών, το 40% των εχόντων δικαίωμα ψήφου πολιτών αυτής της χώρας, αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του να ψηφίσει και με οριακή πλειοψηφία αποφάσισε «όχι» στη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Οι αναταράξεις, που θα ακολουθήσουν σε επίπεδο πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δεδομένες, ως, επίσης, και η πιθανότητα η Ιρλανδία να πιεστεί με άλλους τρόπους, ώστε να αναθεωρήσει την άποψή της.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να πω ότι, αν κάποιος λαός ζητεί να κατοχυρωθεί το δικαίωμά του να αποφαίνεται επί σοβαρών θεμάτων με δημοψήφισμα, οφείλει να τιμά αυτό το θεσμό και να προσέρχεται στις σχετικές κάλπες. Αυτό το υποστηρίζω με αφορμή το σχετικά πρόσφατο περιστατικό με τις ταυτότητες, όπου τόσο η επίσημη Εκκλησία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όσο και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, με ελάχιστες, πάλι, εξαιρέσεις, υποστήριξαν την ανάγκη δημοψηφίσματος, θεωρώντας ότι ο ελληνικός λαός έπρεπε να αποφασίσει για το θέμα αυτό. Περισσότερο θα σεβόμουν αυτή την πρόταση, αν έπρεπε οι Έλληνες να αποφασίσουμε για την ανωτατοποίηση των Ιδιωτικών Ι.Ε.Κ., που ακούγεται τελευταία και είναι πολύ σοβαρό θέμα αλλά εκεί τα περιμένουμε όλα από το κράτος άλλως δε βαριέσαι, αδελφέ;
Περαιτέρω, οφείλει η ίδια η οργανωτική αρχή του δημοψηφίσματος, εν προκειμένω η Πολιτεία, να ενημερώσει τον κόσμο για το αντικείμενου του δημοψηφίσματος. Και επειδή δεν είναι οι περισσότερες κυβερνήσεις αγγελικά πλασμένες (δεν πέσαμε οι Έλληνες από τον Άρη), υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να αναλάβει τη διαφώτιση του κόσμου. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη ότι αποτελεί μια μορφή «κατήχησης» αλλά εδώ οφείλει το κράτος να ενημερώσει σωστά τους πολίτες. Και, εν πάσει περιπτώσει, η παραπληροφόρηση του κοινού είναι ένα από τα μειονεκτήματα ενός δημοψηφίσματος, κακά τα ψέμματα ( σχετικά οράτε news.pathfinder.gr/world/news/481209.html ).
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας ακούστηκε ότι από το ποσοστό του 40% επί του συνόλου των εκλογέων, που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα στο δημοψήφισμα αυτό, μόνο ένα 5% γνώριζε τι αφορά η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Προσωπικά, θεωρώ αυτό το φαινόμενο, με όλο το σεβασμό, γελοιοποίηση του θεσμού. Προσοχή, δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει σύμφωνα το περιεχόμενο της Συνθήκης αυτής αλλά από τη στιγμή, που ανήκει κάποια χώρα στην Ε.Ε., οφείλει να αποδέχεται ότι κάποιες ρυθμίσεις δεν θα είναι ευνοϊκές. Και, εν τέλει, κατακρίνουμε τις δυσμενείς αυτές ρυθμίσεις αλλά αποδεχόμαστε ασμένως τα διάφορα οικονομικά πακέτα της Ε.Ε., τα οποία, σημειωτέον, ωφέλησαν στο μέγιστο βαθμό και την Ιρλανδία, χώρα με οικονομία λιγότερο ανεπτυγμένη από τη δική μας προ 20ετίας και ταχύτατα αναπτυσσόμενη, η οποία, όμως, αντιμετωπίζει εσχάτως σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες, άνοδο της ανεργίας (σχετικά www.e-tipos.com/newsitem?id=39933 ), κρίση του κοινωνικού κράτους κ.λπ.
Πολλοί ερμηνεύουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αυτού ως μια μορφή αντίδρασης στην πολιτική της Ε.Ε., την οποία οι σημαντικό ποσοστό των Ιρλανδών θεωρούν ως υπεύθυνη για τα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τη χρονιά, που διανύουμε. Σε μια άκρως ωφελημένη, όμως, χώρα από την πολιτική της Ε.Ε., σε συνδυασμό, βεβαίως, με μια σωστότερη, σε σχέση με μας, διαχείριση των οικονομικών πόρων της Ε.Ε. και μια εν γένει σώφρονα πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη, μέχρι πέρσυ, χαμηλότερη ανεργία στην Ε.Ε. (3,9% έναντι 5,2% φέτος) και ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανάπτυξης(είχε ανέλθει κάποια στιγμή, αν δεν απατώμαι, στο 7%), αυτή η αντίδραση φαντάζει λιγάκι άστοχη. Μου θυμίζει λιγάκι τις αντιδράσεις των ημετέρων, κατά περίσταση, αντιευρωπαϊστών, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την Ε.Ε. για τα δυσμενή μέτρα της αλλά δεν έχουν την παραμικρή αντίρρηση να λάβουν την οικονομική ενίσχυσή της.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω με αισιοδοξία για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία όχι γιατί είμαι υπέρ της Συνθήκης της Λισσαβώνας αλλά διότι θεωρώ ότι η μικρή συμμετοχή των Ιρλανδών τη στιγμή, που αγνοούσαν κατά συντριπτικό ποσοστό τι εστί Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν τιμά ιδιαίτερα το θεσμό του δημοψηφίσματος.
Συγκεκριμένα, σε σύνολο 4.2, περίπου, εκατομμυρίων Ιρλανδών, το 40% των εχόντων δικαίωμα ψήφου πολιτών αυτής της χώρας, αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του να ψηφίσει και με οριακή πλειοψηφία αποφάσισε «όχι» στη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Οι αναταράξεις, που θα ακολουθήσουν σε επίπεδο πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δεδομένες, ως, επίσης, και η πιθανότητα η Ιρλανδία να πιεστεί με άλλους τρόπους, ώστε να αναθεωρήσει την άποψή της.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να πω ότι, αν κάποιος λαός ζητεί να κατοχυρωθεί το δικαίωμά του να αποφαίνεται επί σοβαρών θεμάτων με δημοψήφισμα, οφείλει να τιμά αυτό το θεσμό και να προσέρχεται στις σχετικές κάλπες. Αυτό το υποστηρίζω με αφορμή το σχετικά πρόσφατο περιστατικό με τις ταυτότητες, όπου τόσο η επίσημη Εκκλησία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όσο και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, με ελάχιστες, πάλι, εξαιρέσεις, υποστήριξαν την ανάγκη δημοψηφίσματος, θεωρώντας ότι ο ελληνικός λαός έπρεπε να αποφασίσει για το θέμα αυτό. Περισσότερο θα σεβόμουν αυτή την πρόταση, αν έπρεπε οι Έλληνες να αποφασίσουμε για την ανωτατοποίηση των Ιδιωτικών Ι.Ε.Κ., που ακούγεται τελευταία και είναι πολύ σοβαρό θέμα αλλά εκεί τα περιμένουμε όλα από το κράτος άλλως δε βαριέσαι, αδελφέ;
Περαιτέρω, οφείλει η ίδια η οργανωτική αρχή του δημοψηφίσματος, εν προκειμένω η Πολιτεία, να ενημερώσει τον κόσμο για το αντικείμενου του δημοψηφίσματος. Και επειδή δεν είναι οι περισσότερες κυβερνήσεις αγγελικά πλασμένες (δεν πέσαμε οι Έλληνες από τον Άρη), υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να αναλάβει τη διαφώτιση του κόσμου. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη ότι αποτελεί μια μορφή «κατήχησης» αλλά εδώ οφείλει το κράτος να ενημερώσει σωστά τους πολίτες. Και, εν πάσει περιπτώσει, η παραπληροφόρηση του κοινού είναι ένα από τα μειονεκτήματα ενός δημοψηφίσματος, κακά τα ψέμματα ( σχετικά οράτε news.pathfinder.gr/world/news/481209.html ).
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας ακούστηκε ότι από το ποσοστό του 40% επί του συνόλου των εκλογέων, που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα στο δημοψήφισμα αυτό, μόνο ένα 5% γνώριζε τι αφορά η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Προσωπικά, θεωρώ αυτό το φαινόμενο, με όλο το σεβασμό, γελοιοποίηση του θεσμού. Προσοχή, δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει σύμφωνα το περιεχόμενο της Συνθήκης αυτής αλλά από τη στιγμή, που ανήκει κάποια χώρα στην Ε.Ε., οφείλει να αποδέχεται ότι κάποιες ρυθμίσεις δεν θα είναι ευνοϊκές. Και, εν τέλει, κατακρίνουμε τις δυσμενείς αυτές ρυθμίσεις αλλά αποδεχόμαστε ασμένως τα διάφορα οικονομικά πακέτα της Ε.Ε., τα οποία, σημειωτέον, ωφέλησαν στο μέγιστο βαθμό και την Ιρλανδία, χώρα με οικονομία λιγότερο ανεπτυγμένη από τη δική μας προ 20ετίας και ταχύτατα αναπτυσσόμενη, η οποία, όμως, αντιμετωπίζει εσχάτως σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες, άνοδο της ανεργίας (σχετικά www.e-tipos.com/newsitem?id=39933 ), κρίση του κοινωνικού κράτους κ.λπ.
Πολλοί ερμηνεύουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αυτού ως μια μορφή αντίδρασης στην πολιτική της Ε.Ε., την οποία οι σημαντικό ποσοστό των Ιρλανδών θεωρούν ως υπεύθυνη για τα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τη χρονιά, που διανύουμε. Σε μια άκρως ωφελημένη, όμως, χώρα από την πολιτική της Ε.Ε., σε συνδυασμό, βεβαίως, με μια σωστότερη, σε σχέση με μας, διαχείριση των οικονομικών πόρων της Ε.Ε. και μια εν γένει σώφρονα πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη, μέχρι πέρσυ, χαμηλότερη ανεργία στην Ε.Ε. (3,9% έναντι 5,2% φέτος) και ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανάπτυξης(είχε ανέλθει κάποια στιγμή, αν δεν απατώμαι, στο 7%), αυτή η αντίδραση φαντάζει λιγάκι άστοχη. Μου θυμίζει λιγάκι τις αντιδράσεις των ημετέρων, κατά περίσταση, αντιευρωπαϊστών, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την Ε.Ε. για τα δυσμενή μέτρα της αλλά δεν έχουν την παραμικρή αντίρρηση να λάβουν την οικονομική ενίσχυσή της.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω με αισιοδοξία για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία όχι γιατί είμαι υπέρ της Συνθήκης της Λισσαβώνας αλλά διότι θεωρώ ότι η μικρή συμμετοχή των Ιρλανδών τη στιγμή, που αγνοούσαν κατά συντριπτικό ποσοστό τι εστί Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν τιμά ιδιαίτερα το θεσμό του δημοψηφίσματος.
4 σχόλια:
Η καταψήφιση της συνθήκης από τους Ιρλανδούς ίσως να ήταν αποτέλεσμα της ελλειπούς ενημέρωσης, ίσως να μη θέλουν να μας ενημερώσουν σωστά για να μη ξέρουμε τι ακριβώς μας περιμένει.
Αγαπητέ akamas, καλώς ήλθατε στο ταπεινό ιστολόγιό μου! Δεν αποκλείεται να συνέβη και αυτό, αν σκεφτείτε ότι ελάχιστοι Ιρλανδοί ήταν σε θέση να γνωρίζουν τι ακριβώς αφορά η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Το σίγουρο είναι ότι αρκετό καιρό πριν το δημοψήφισμα βομβαρδίζονταν με ετερόκλητα μηνύματα αναφορικά με το τι περιλαμβάνει η εν λόγω Συνθήκη. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, για τι παραπληροφόρηση μιλάμε και πόσο αυτή (δεν) βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, είναι τόσοι οι τρόποι, με τους οποίους μπορεί κανείς να μάθει το πραγματικό περιεχόμενο της εν λόγω Συνθήκης, ώστε κάθε προσπάθεια των Μ.Μ.Ε. ή οποιουδήποτε άλλου να μην επιθυμεί να ενημερώσει σωστά τον κόσμο να μην έχει, κατά την άποψή μου, κάποιο αντίκρυσμα.
Εάν το αποτέλεσμα των "ανενημέρωτων" Ιρλανδών ήταν 50,1% υπέρ του "ναι" και 49,9% υπέρ του "όχι", σήμερα Τρισέ, Κουσνέρ, Σημίτης και λοιποί θα εξυμνούσαν διθυραμβικά την "ωριμότητα" και την "υπευθυνότητα" του ιρλανδικού λαού.
Το 40% είναι ένα συνηθισμένο ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες σε μια δημοκρατική χώρα όπου οι πολίτες δεν φοβούνται πως εάν δεν πάνε να ψηφίσουν απειλούνται με (έστω και ανενεργές) κυρώσεις ούτε πως θα τους καταλογίσει το κομματικό κράτος πως δεν ψήφισε "σωστά" για να βολέψει την κόρη και τον κανακάρη στο Δημόσιο.
Το 5% είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό των ελλήνων βουλευτών που ψήφισαν προχθές για την Αναθεωρητική Συνθήκη χώρίς να την έχουν διαβάσει (ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι μικρή χώρα όπου όλοι γνωρίζόμαστε και δεν νομίζω πως υπάρχει Έλληνας που να διαφωνεί με αυτή τη διαπίστωση). Μη σου πω δε, πως ούτε καν το 5% των Ελλήνων δημοσιογράφων (δηλαδή του τυπικού "ξερόλα" ) διάβασε το κείμενο της συνθήκης.
Καμμία αντίρρηση, φίλε zalmoxi, για το αντίστοιχο ποσοστό όσων πιθανόν να εγνώριζαν στην Ελλάδα τι εστί Συνθήκη της Λισσαβώνας αλλά αυτό δεν εξαγνίζει την άγνοια των Ιρλανδών. Και, εν πάσει περιπτώσει, άποψή μου είναι ότι αν θέλουμε ένα θεσμό σαν το δημοψήφισμα, οφείλουμε να το τιμάμε αναλόγως. Και ένα ποσοστό συμμετοχής σαν αυτό της Ιρλανδίας δε νομίζω ότι θα τιμούσε είτε το θεσμό του δημοψηφισματος είτε εμάς ως λαό. Εκεί έγκειται η όποια ένστασή μου για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία.
Δημοσίευση σχολίου