Πρόλαβα εποχές στο σχολείο, όπου έπεφτε χαστούκι, όταν κάποιος μαθητής αρνούνταν να καθήσει ήσυχος. Υπήρχε και μια διευθύντρια στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, η οποία ήταν πραγματικός Κέρβερος, τα μάγουλά μου έχουν ακόμα τις δαχτυλιές από τα χαστούκια της, καθόσον δεν ήμουν και υπόδειγμα φρόνιμου μαθητή. Αυτή η γυναίκα μας είχε τρομάξει τόσο πολύ, που, όταν έμπαινε στην τάξη για να μας κάνει μάθημα, αν απουσίαζε η δασκάλα μας, όλοι καθόμαστε «σούζα». Φυσικά, δεν μπορώ να επαινέσω τη χειροδικία ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης αλλά σε μια τάξη αρκετά άτακτη ,όπως ήταν η δική μου στο δημοτικό σχολείο, ο λόγος δεν έφτανε πάντα, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.
Τα χρόνια πέρασαν, οι μέθοδοι διδασκαλίας άλλαξαν και το ρόλο του «χαστουκιστή» πήραν μαθητές, οι οποίοι έκριναν ότι έτσι θα επιβάλλονταν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Και αν δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου περιπτώσεις μαθητών του δημοτικού, που χειροδίκησαν εις βάρος του δασκάλου τους, μπορώ να αναφέρω ουκ ολίγες περιπτώσεις μαθητών γυμνασίων και λυκείων, οι οποίοι δε δίστασαν να σηκώσουν χέρι στους καθηγητές του, χωρίς να αναφέρω τα περιστατικά σωματικής βίας, που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδος. Προ αρκετών ετών, μια καθηγήτρια σε κάποιο λύκειο της Μαινεμένης Θεσσαλονίκης έφαγε το «ξύλο της αρκούδας» από οξύθυμους (και με βαρύ χέρι) μαθητές, οι οποίοι, μάλιστα, τη γλύτωσαν με απλή επίπληξη. Ο κ. Αναστάσιος Μάνθος, πρύτανης του Α.Π.Θ., εδάρη από φοιτητές (;;;) του πανεπιστημίου του, οι οποίοι ουδέποτε συνελήφθησαν.
Γιατί αναφέρω αυτά τα περιστατικά; Διότι διάβαζα σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου των «ΝΕΩΝ» και ιστολόγου κ. Μιχάλη Μητσού μια παρόμοια ιστορία, που έλαβε χώρα στη Γαλλία. Εκεί, κάποιος καθηγητής έκανε μια παρατήρηση σε κάποιο μαθητή του, ο οποίος τον αγνόησε. Ο καθηγητής επανέλαβε την παρατήρησή του και ο μαθητής επανέλαβε την ίδια αδιάφορη συμπεριφορά. Ο καθηγητής έχασε τον έλεγχο και πέταξε τα πράγματα του μαθητή κάτω (αυτό αφορούσε η παρατήρησή του, να μαζέψει ο μαθητής τα πράγματά του από το τραπέζι, όπου ο καθηγητής θα έδειχνε ένα πείραμα), ο μαθητής τον αποκάλεσε με τη γνωστή λέξη, που οι νεοέλληνες αποδίδουμε στους γύρω μας και ο καθηγητής το χαστούκισε. Χωρίς να επαινώ την απώλεια της ψυχραιμίας εκ μέρους του καθηγητή, άλλο τόσο θεωρώ απαράδεκτη τη στάση του μαθητή, ο οποίος προφανώς δεν έχει διδαχθεί από το σπίτι του σωστούς τρόπους.
Όσοι περιμένατε ότι ο καθηγητής αυτός πέρασε από πειθαρχικό και διεσύρθη από τους συνδικαλιζόμενους συναδέλφους του, πλανάσθε πλάνην οικτρά. Διότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, ήτοι καταδικάστηκε η στάση του μαθητή, συγκεντρώθηκαν 80.000 υπογραφές διαδικτυακά υπέρ του καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών υπεραμύνθηκε της ενέργειας του καθηγητή και κατήγγειλε τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων του κλάδου του και ένας πρώην υπουργός παιδείας υπερασπίστηκε τον καθηγητή αυτό (περισσότερα στο diastaseis.blogspot.com/ στην ανάρτηση με ημερομηνία 30.6.2008).
Δεν επαινώ, φυσικά, οποιαδήποτε μορφή βίας σε βάρος μαθητών και φοιτητών. Όμως, δεν μπορώ, διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο, να μην κάνω τη σύγκριση ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία με όσα λαμβάνουν χώρα εδώ. Στην Ελλάδα θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες κατά του θρασύτατου καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών θα τον έσυρε σε πειθαρχικό συμβούλιο, αν, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τον παρατούσε ξυλάρμενο, οι μαθητές θα έκαναν κατάληψη με τη συμπαράσταση των γονέων τους, με αίτημα να απομακρυνθεί από το σχολείο ο θρασύς καθηγητής (πόσο καλύτερο θα ήταν να δίδασκαν τρόπους καλής συμπεριφοράς οι γονείς στα βλαστάρια τους). Αν το περιστατικό λάμβανε χώρα σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ(και έχει συμβεί, απλά δεν ενθυμούμαι λεπτομέρειες), τότε θα ακούγαμε τις νεολαίες των αριστεριζουσών παρατάξεων να καταδικάζουν την αυταρχικότητα και το φασισμό των καθηγητών, ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις θα σφύριζαν αμέριμνα. Αν το θύμα ήταν καθηγητής, τότε οι δράστες θα απολάμβαναν μιας πρωτοφανούς συγκαλύψεως από τους κοπτόμενους, κατά τα άλλα, για την πρόοδο της ανώτατης παιδείας συμφοιτητές τους. Και το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το θύμα θα δήλωνε ότι δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη των δραστών, όπως, άλλωστε, έπραξε και ο κ. Μάνθος.
Αναρωτιέμαι, με βάση τα παραπάνω ,λοιπόν, ποιος είναι, άραγε, ο λόγος να ζητάμε την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, όταν τα ήθη και έθιμα των μαθητών και φοιτητών συνεχώς υποβαθμίζονται, ενώ οι ηγέτες των μαθητών και των φοιτητών συνεχίζουν με την όλη στάση τους να επιβραβεύουν τέτοιες συμπεριφορές.
Τα χρόνια πέρασαν, οι μέθοδοι διδασκαλίας άλλαξαν και το ρόλο του «χαστουκιστή» πήραν μαθητές, οι οποίοι έκριναν ότι έτσι θα επιβάλλονταν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Και αν δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου περιπτώσεις μαθητών του δημοτικού, που χειροδίκησαν εις βάρος του δασκάλου τους, μπορώ να αναφέρω ουκ ολίγες περιπτώσεις μαθητών γυμνασίων και λυκείων, οι οποίοι δε δίστασαν να σηκώσουν χέρι στους καθηγητές του, χωρίς να αναφέρω τα περιστατικά σωματικής βίας, που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδος. Προ αρκετών ετών, μια καθηγήτρια σε κάποιο λύκειο της Μαινεμένης Θεσσαλονίκης έφαγε το «ξύλο της αρκούδας» από οξύθυμους (και με βαρύ χέρι) μαθητές, οι οποίοι, μάλιστα, τη γλύτωσαν με απλή επίπληξη. Ο κ. Αναστάσιος Μάνθος, πρύτανης του Α.Π.Θ., εδάρη από φοιτητές (;;;) του πανεπιστημίου του, οι οποίοι ουδέποτε συνελήφθησαν.
Γιατί αναφέρω αυτά τα περιστατικά; Διότι διάβαζα σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου των «ΝΕΩΝ» και ιστολόγου κ. Μιχάλη Μητσού μια παρόμοια ιστορία, που έλαβε χώρα στη Γαλλία. Εκεί, κάποιος καθηγητής έκανε μια παρατήρηση σε κάποιο μαθητή του, ο οποίος τον αγνόησε. Ο καθηγητής επανέλαβε την παρατήρησή του και ο μαθητής επανέλαβε την ίδια αδιάφορη συμπεριφορά. Ο καθηγητής έχασε τον έλεγχο και πέταξε τα πράγματα του μαθητή κάτω (αυτό αφορούσε η παρατήρησή του, να μαζέψει ο μαθητής τα πράγματά του από το τραπέζι, όπου ο καθηγητής θα έδειχνε ένα πείραμα), ο μαθητής τον αποκάλεσε με τη γνωστή λέξη, που οι νεοέλληνες αποδίδουμε στους γύρω μας και ο καθηγητής το χαστούκισε. Χωρίς να επαινώ την απώλεια της ψυχραιμίας εκ μέρους του καθηγητή, άλλο τόσο θεωρώ απαράδεκτη τη στάση του μαθητή, ο οποίος προφανώς δεν έχει διδαχθεί από το σπίτι του σωστούς τρόπους.
Όσοι περιμένατε ότι ο καθηγητής αυτός πέρασε από πειθαρχικό και διεσύρθη από τους συνδικαλιζόμενους συναδέλφους του, πλανάσθε πλάνην οικτρά. Διότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, ήτοι καταδικάστηκε η στάση του μαθητή, συγκεντρώθηκαν 80.000 υπογραφές διαδικτυακά υπέρ του καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών υπεραμύνθηκε της ενέργειας του καθηγητή και κατήγγειλε τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων του κλάδου του και ένας πρώην υπουργός παιδείας υπερασπίστηκε τον καθηγητή αυτό (περισσότερα στο diastaseis.blogspot.com/ στην ανάρτηση με ημερομηνία 30.6.2008).
Δεν επαινώ, φυσικά, οποιαδήποτε μορφή βίας σε βάρος μαθητών και φοιτητών. Όμως, δεν μπορώ, διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο, να μην κάνω τη σύγκριση ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία με όσα λαμβάνουν χώρα εδώ. Στην Ελλάδα θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες κατά του θρασύτατου καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών θα τον έσυρε σε πειθαρχικό συμβούλιο, αν, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τον παρατούσε ξυλάρμενο, οι μαθητές θα έκαναν κατάληψη με τη συμπαράσταση των γονέων τους, με αίτημα να απομακρυνθεί από το σχολείο ο θρασύς καθηγητής (πόσο καλύτερο θα ήταν να δίδασκαν τρόπους καλής συμπεριφοράς οι γονείς στα βλαστάρια τους). Αν το περιστατικό λάμβανε χώρα σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ(και έχει συμβεί, απλά δεν ενθυμούμαι λεπτομέρειες), τότε θα ακούγαμε τις νεολαίες των αριστεριζουσών παρατάξεων να καταδικάζουν την αυταρχικότητα και το φασισμό των καθηγητών, ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις θα σφύριζαν αμέριμνα. Αν το θύμα ήταν καθηγητής, τότε οι δράστες θα απολάμβαναν μιας πρωτοφανούς συγκαλύψεως από τους κοπτόμενους, κατά τα άλλα, για την πρόοδο της ανώτατης παιδείας συμφοιτητές τους. Και το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το θύμα θα δήλωνε ότι δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη των δραστών, όπως, άλλωστε, έπραξε και ο κ. Μάνθος.
Αναρωτιέμαι, με βάση τα παραπάνω ,λοιπόν, ποιος είναι, άραγε, ο λόγος να ζητάμε την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, όταν τα ήθη και έθιμα των μαθητών και φοιτητών συνεχώς υποβαθμίζονται, ενώ οι ηγέτες των μαθητών και των φοιτητών συνεχίζουν με την όλη στάση τους να επιβραβεύουν τέτοιες συμπεριφορές.
2 σχόλια:
Σωστός ο καθηγητής.
Θα ήταν σωστότερος, αν του έριχνε και κανένα μπάτσο!
Εγω, δεν έπαθα κανένα ψυχικό τραύμα, απο τις ξηλιές με το χάρακα που μου ριχναν οι δάσκαλοι.
Αν δε, έκανα παράπονο στη μάνα μου.......
Αλοίμονό μου. Εκεί έπεφτε το βρυσίδι της αρκούδας. (ξύλο η μαμά και ο μπαμπάς δεν ρίχνανε, βαριοντουσαν μαζί μας)!
@ange-ta,ούτε εγώ έπαθα κάποιο ψυχικό τραύμα από τις σφαλιάρες της περιβόητης διευθύντριας, που αναφέρω. Πάντως, είμαι κατά της παντός είδους βίας στα σχολεία. Περισσότερο με ενοχλεί η περίπτωση, κατά την οποία ένας καθηγητής διασύρεται, επειδή χαστούκισε ένα μαθητή, που δεν καταλάβαινε τίποτε (και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι). Το συνδικαλιστικό τους όργανο σφυρίζει αδιάφορα, όταν δε στέλνει στο πυρ το εξώτερον το χαστουκιστή καθηγητή, οι γονείς αρνούνται να νουθετήσουν τα παιδιά τους και η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Έκανα τη σύγκριση με τη Γαλλία και μελαγχόλησα. Εγώ ως πρώτο παιδί, αρσενικό και πρώτο εγγόνι έχω φάει μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού φάπες από το σύνολο των συγγενών μου.
Δημοσίευση σχολίου