Δημοφιλείς αναρτήσεις

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Περίσσευμα υποκρισίας, έλλειμμα ανθρωπιάς

«Πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους,
και σ’ ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους»
(Δημήτρης Μητροπάνος, Λαδάδικα)

Αυτός, που είπε, ότι η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, παρέλειψε να αναφέρει ότι το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι ένα από τα πιο απαραίτητα στον κόσμο. Οι σεξουαλικές ορμές των ανδρών καταστέλλονται μεν από τη νόμιμη ή ανεπίσημη σύντροφό τους αλλά πολλοί άνδρες αναζητούν συχνά τη συντροφιά μιας γυναίκας επαγγελματία στα ερωτικά παιχνίδια. Πολλοί άνδρες, ιδίως στις παλαιότερες εποχές, άφηναν κοκκινίζοντας το χαρτζιλίκι τους στην έμπειρη επαγγελματία του έρωτα γυναίκα για να τους μυήσει αυτή στα μυστικά του έρωτα, άγνωστα τότε στους νεότερους σε μια σαφώς συντηρητικότερη εκείνη την εποχή Ελλάδα. Και, βέβαια, μια ιερόδουλος μπορεί πολλές φορές να δείχνει περισσότερη κατανόηση στον πελάτη και τα προβλήματά του απ’ ό,τι η σύντροφός του, παίζοντας γι’ αυτόν το ρόλο του ψυχολόγου και εξομολόγου.
Ο μικρόψυχος νόμος 2734/1999 ήλθε να τινάξει στον αέρα το σύστημα της πορνείας στη χώρα μας. Θα μπορούσε να είναι ένας νόμος, που απαγορεύει τη στυγνή εκμετάλλευση των πορνών, ενός κλάδου, τα μέλη του οποίου πέφτουν συχνά θύματα εκμετάλλευσης από τρίτα πρόσωπα, και που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των γυναικών αυτών. Όλοι τότε θα σπεύδαμε να χειροκροτήσουμε το νομοθέτη. Αντί γι’ αυτό, διαβάζουμε στο δεύτερο και τρίτο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 3 του νόμου αυτού : « Επίσης, δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση (οίκων ανοχής, προφανώς) σε κτίρια, που απέχουν λιγότερο από 200 μέτρα από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές. Με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου μπορεί να αυξάνονται οι προαναφερόμενες αποστάσεις και να καθορίζονται και άλλα κτίρια, στα οποία δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδόμενων με αμοιβή προσώπων, καθώς και οι αποστάσεις μεταξύ οικημάτων, στα οποία μπορούν να εν λόγω πρόσωπα να εγκαθίστανται».
Με άλλα λόγια, ο νόμος αυτός επιχειρεί να κλείσει τη συντριπτική πλειονότητα των οίκων ανοχής της χώρας μας. Διότι απαριθμώντας τα κτίρια, από τα οποία ένας οίκος ανοχής πρέπει να απέχει τουλάχιστον 200 μέτρα, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι πουθενά σε μια πόλη δεν μπορεί, πλέον, να εγκατασταθεί μια ιερόδουλος. Και μιλάμε για γυναίκες, πολλές εκ των οποίων είναι κάτοχοι νόμιμης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, οι οποίες, όμως, απλά δεν μπορούν να εργαστούν, διότι ο παραπάνω νόμος ουσιαστικά τις εξορίζει από το επάγγελμα και από κάθε πόλη. Και, φυσικά, πολλές ιερόδουλες συλλαμβάνονται και κρατούνται στα αστυνομικά τμήματα για παράβαση των ανωτέρω διατάξεων, ενώ, στη συνέχεια, δικάζονται και καταδικάζονται από το αρμόδιο δικαστήριο. Πριν δικαστούν, υφίστανται τις γνωστές λεπτές περιποιήσεις ορισμένων ανδρών των αστυνομικών τμημάτων ,όπου κρατούνται. Όσοι έχουν διαβάσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της πασίγνωστης τρανσέξουαλ Μπέτυς Βακαλίδου «Μπέτυ, καπετάνιος της ψυχής μου», θα έχουν πάρει μια ιδέα τι υφίστανται οι εκδιδόμενοι επ’ αμοιβή άνθρωποι στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα.
Έπειτα, οι ορισμοί, που δίνει ο νόμος στα κτίρια, 200 μέτρα μακρυά από τα οποία θα μπορεί να ιδρυθεί οίκος ανοχής, είναι κομματάκι αόριστοι. Τι, στην ευχή, σημαίνει «κέντρο νεότητας»; Μήπως ο συγκεκριμένος ορισμός επιδέχεται διασταλτική ερμηνεία; Και αν κάποια στιγμή θεωρηθούν τα ιδιωτικά γυμναστήρια ως αθλητικά κέντρα; Θα γεμίσουν οι κορυφές των βουνών κόκκινα φωτάκια;
Επίσης, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε ένα Δήμο ή μια Κοινότητα μπορεί μια ημέρα να αποκτήσουν την πλειοψηφία άνθρωποι βδελυσσόμενοι τις ασκούσες το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου γυναίκες, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι, και να αποφασίσουν ότι αυτές θα πρέπει να ασκούν το επάγγελμά τους στα 10 χλμ. μακρυά από καφενεία, μπαράκια, εστιατόρια και νεκροταφεία. Παράλογο; Όχι περισσότερο από τον παραπάνω νόμο!
Προσωπικά, θεωρώ ότι σε ένα επάγγελμα, όπου η κακομεταχείριση περισσεύει και αποτελεί συχνότατα τον κανόνα, ο νομοθέτης όφειλε να δείξει περισσότερη κατανόηση για πολλούς και διάφορους λόγους και να διευκολύνει την άσκηση του επαγγέλματος αυτού. Οι αποστάσεις από τα ανωτέρω κτίρια αποτελούν τον ορισμό της υποκρισίας, αφού την ίδια στιγμή επιτρέπεται η ύπαρξη μπαρ δίπλα από ένα φροντιστήριο. Και, βέβαια, έχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο καταστέλλεις την καθ’ οιονδήποτε τρόπο σεξουαλική δραστηριότητα των ανθρώπων, τόσο περισσότερο αυξάνεις το ενδεχόμενο διαπράξεως σεξουαλικής φύσεως εγκλημάτων. Δεν είμαι πρόχειρος να αναφέρω κάποια έξαρση των σεξουαλικών εγκλημάτων, άλλωστε τα περισσότερα από αυτά δεν καταγγέλλονται, αλλά φοβάμαι ότι αν αυτός ο νόμος συνεχίσει να εφαρμόζεται, κάποια στιγμή θα δούμε και αυτό.
Α, και η υποκρισία της πολιτείας απέναντι στις ιερόδουλες φάνηκε κατά την πρόσφατη διαμαρτυρία τους έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Αντί του αρμοδίου υπουργού κ. Παυλόπουλου, τους υποδέχθηκε μια νομική σύμβουλός του, η οποία, τελικά, δήλωσε αναρμόδια να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Αν επρόκειτο για εκατοντάδες μαινόμενους συνδικαλιστές, που έσπαγαν την πόρτα του Υπουργείου;

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απολύτως και προσθέτω ότι στον μεν Δήμο Αθηναίων οι εν λόγω διαθέσιμοι χώροι περιορίζονται σε κάποια τμήματα της Λιοσίων, όπου όντως γίνεται το σώσε, οι δε όμοροι δήμοι απλώς αρνούνται να εγκρίνουν άδειες. Λέγεται ότι ένας και μοναδικός είναι ο οίκος ανοχής που λειτουργεί νόμιμα σε όλην την Αθήνα. Ιδού λοιπόν πώς προκύπτει και η ανάγκη του νταβατζή, του κυκλώματος, του λαδώματος κ.λπ.

Αθ. Αναγνωστόπουλος

περιούσιος είπε...

Μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση αυτό, που λες, διότι στις κάθετες της Λεωφόρου Συγγρού οδούς, στην Αχαρνών και στο Μεταξουργείο λειτουργούν επό 24ώρου βάσεως δεκάδες οίκοι ανοχής, οι οποίοι διαφημίζουν τις υπηρεσίες τους στο Διαδίκτυο άφοβα. Αν πρόκειται για παράνομους οίκους ανοχής, που δεν έχω στοιχεία να το αμφισβητήσω, τότε καλλιεργείται κατ' αυτό τον τρόπο το έδαφος για την επικράτηση των κυκλωμάτων, που αναφέρεις. Και αυτά ακριβώς τα κυκλώματα αρνείται το ελληνικό κράτος να καταπολεμήσει.

Ανώνυμος είπε...

Είναι όοοοοοοοολοι παράνομοι. Οι κοπέλες συνήθως έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, το υπηρετικό προσωπικό επίσης, αλλά κανείς δεν έχει άδεια εγκαταστάσεως, γιατί απλούστατα είναι αδύνατον να μην απέχη ο οίκος λιγώτερο από 200 μέτρα από πρακτικά τα πάντα. Εξού και έπεται η ανάγκη "καλών σχέσεων" με την αστυνομία, δικηγόρων για να τρέχουν στα αυτόφωρα και να κάνουν αιτήσεις αναστολής στην σφράγιση από τον δήμο κουλουπού κουλουπού. Και κάποιος πρέπει να τα φροντίση όλα αυτά βέβαια.

Αθ. Αναγνωστόπουλος

περιούσιος είπε...

Έχω την αίσθηση ότι σε ορισμένες άκρως υποβαθμισμένες περιοχές στο κέντρο των Αθηνών δεν υπάρχουν ούτε σχολεία ούτε πλατείες ούτε ναοί ούτε κανένα από τα κτίρια, που αναφέρει ο νόμος για τα εκδιδόμενα επί χρήμασι πρόσωπα. Δεν επιμένω, όμως, διότι, όπως σου είπα, δεν έχω στοιχεία γι' αυτό. Εφόσον, λοιπόν, ισχύουν όσα λες, επιβάλλεται η διατήρηση κάποιων κύκλων, που θα εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία των εν λόγω οίκων. Και αυτοί οι κύκλοι μοιραία θα κινούνται έξω από τα όρια της νομιμότητος.

Ανώνυμος είπε...

Έχω δει τον χάρτη του Δήμου Αθηναίων με τους ομόκεντρους κύκλους που ξεκινάνε από κάθε εκκλησία, σχολείο κλπ, επιτρέπουν μόνο ένα μικρό, πολύ μικρό κομμάτι κάπου στην αρχή της Λιοσίων νομίζω. Ο Δήμος Δάφνης δε έχει αποφασίσει να μην επιτρέψη κανέναν οίκο ανοχής εντός των ορίων του, προφανώς επειδή οι δημότες του είναι όλοι πιστοί σύζυγοι, οι πιτσιρικάδες προτιμάνε τον αυνανισμό και οι άρρενες μετανάστες ικανοποιούνται κωλομπαρικώς. Ωραία δεν είναι όταν βάζουμε το κεφάλι μας κάτω από την άμμο;

Αθ. Αναγνωστόπουλος

περιούσιος είπε...

Πολύ ωραίο, πράγματι! Μάλλον πολύ υποκριτικό, θα έλεγα. Αλλά αυτά αποδεικνύουν πόσο κουτός και μικρόψυχος αποδεικνύεται ο νομοθέτης σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ίδιο πρόβλημα, πάντως, φαντάζομαι ότι υπάρχει σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος. Στις παρυφές της πόλεώς μου, για παράδειγμα, έχουν ανοίξει δύο οίκοι ανοχής σε σημείο, όπου δεν υπάρχει κανένα από τα κτίρια, που ο νόμος αναφέρει. Σκέπτομαι, όμως, αν αύριο αποφασίσει κάποιος να κτίσει κάποιο ναό ή να ανοίξει ένα φροντιστήριο, ποια θα είναι η τύχη του οίκου ανοχής;