Και γιατί, παρακαλώ εκπλησσόμαστε, που ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος χαρακτήρισε τον κ. Ντερτιλή πολιτικό κρατούμενο και εξεδήλωσε την επιθυμία του να τον επισκεφτεί στις φυλακές Κορυδαλλού; Μήπως αποχουντοποιήθηκε ποτέ η Εκκλησία της Ελλάδος; Θυμάστε να απομακρύνθηκαν, όταν έπεσε η χούντα, οι ιεράρχες εκείνοι, οι οποίοι διορίστηκαν στη διάρκειά της και, επιπλέον, είχαν φιλικές σχέσεις με αυτή; Αστεία πράγματα! Ένας μηχανισμός, ο οποίος δεν ελέγχεται από την εξουσία και αντιμετωπίζεται είτε με λατρεία είτε με αδιαφορία από την πλειονότητα της κοινωνίας μας, δεν έχει καμμία, απολύτως, ανάγκη αυτοκάθαρσης πολλώ δε μάλλον ριζικής συμμόρφωσης με ένα νέο πολίτευμα, ειδικά όταν αυτό ευνοεί την κριτική, στην οποία ο εν λόγω μηχανισμός, όπως και κάθε κλειστός οργανισμός, είναι αλλεργικός.
Ας θυμηθούμε, πόσο αντέδρασε η κοινωνία μας, όταν ο ιδεολογικά ομόσταβλος του ανωτέρω, πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, δήλωσε, ότι δεν εγνώριζε, τι συνέβαινε επί χούντας, διότι διάβαζε. Οι φωνές των ελαχίστων επικριτών πνίγηκαν στα χειροκροτήματα για τον ιεράρχη, ο οποίος ξανάφερε τον κόσμο στις εκκλησίες και όρθωσε το ανάστημά του στην εξουσία. Ας αναλογιστούμε, ποια στάση τήρησε η κοινωνία μας, όταν παρέμειναν στη θέση τους ιεράρχες με αμιγώς φιλοχουντικό χαρακτήρα! Ουδέν συνέβη και το ίδιο χριστεπώνυμο πλήθος συνέχισε να ασπάζεται τη χείρα τους, όταν δεν αδιαφορούσε παντελώς γι' αυτούς.
Στην πραγματικότητα, ο σεβασμιότατος εξέφρασε αυτό, που αρκετοί συνέλληνες σκέφτονται και ενδεχόμενα εκφράζουν στις παρέες τους αλλά διστάζουν να πουν δημοσίως. Ότι, δηλαδή, η χούντα δεν έβλαψε και τόσο την Ελλάδα, αν αναλογιστούμε τη ζημία, που της προκάλεσαν μεταπολιτευτικά οι εκλεγμένοι πολιτικοί, και ότι οι χουντικοί υπήρξαν ένθερμοι πατριώτες, που διακατέχονταν από αγαθά κίνητρα, όταν κατέλυσαν το Σύνταγμα, και γι' αυτό το λόγο η κράτησή τους ήταν καθαρά πολιτική. Άλλωστε, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις και ο κ. Ντερτιλής έχει επανειλημμένως δηλώσει, ότι δεν αναγνωρίζει το πολίτευμα της δημοκρατίας άρα, σύμφωνα με λογική του παραλόγου, ο άνθρωπος είναι πολιτικός κρατούμενος.
Εν ολίγοις, η αποχουντοποίηση αφορούσε τον πολιτικό κόσμο - και εκεί όχι απόλυτα, αν αναλογιστούμε το παρελθόν ορισμένων υπουργών και συνεργατών του Κωνσταντίνου Καραμανλή - το δημόσιο τομέα - και εκεί παρέμειναν κάποια κατάλοιπα - και την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά όχι την κοινωνία μας ή την Εκκλησία της Ελλάδος. Φυσικά, δεν εισήλθε ποτέ στο Κοινοβούλιο ένας αμιγώς φιλοχουντικό κόμμα - ως προς αυτό μάλλον κάτι μας δίδαξε η επταετία 1967-1974 - αλλά τα πεπραγμένα της χούντας ουδέποτε αποτέλεσαν αντικείμενο ευρύτερης ανάλυσης, ώστε να καταστεί σαφές στις νεότερες γενιές το "έργο" της, πέρα από την επιστημονική κοινότητα και τους λάτρεις - και χωρίς παρωπίδες - της νεότερης ιστορίας. Η παροιμιώδης αλλεργία του νεοέλληνα στα πάσης φύσεως γνωστικά αντικείμενα έκανε για μια, ακόμα, φορά το θαύμα της σε συνεργασία με την κοντή μνήμη του και οι ημέρες των επίορκων συνταγματαρχών λησμονήθηκαν, σε βαθμό ώστε να εμφανίζονται ως μέρες εθνικής υπερηφάνειας, όταν η Ελλάδα ήταν ασφαλής χώρα (παραμένει το ερώτημα, από ποίους κινδύνευε), χωρίς οικονομικά προβλήματα (αλλά ο κόσμος μετανάστευε στο εξωτερικό με τους ίδιους ρυθμούς όπως προδικτατορικά) και άλλα φαιδρά, που απλά δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Βέβαια, έβαλαν το χεράκι τους και οι πολιτικοί μας, τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών, με τα τερτίπια τους, δίνοντας την αφορμή για συγκρίσεις με όσα συνέβησαν στα χρόνια της χούντας αλλά ακόμα και έτσι η τελευταία δεν εξαγνίζεται για τις πράξεις και παραλείψεις της. Ψιλά γράμματα αυτά, βεβαίως, για τους νοσταλγούς της επταετίας!
Καμμία έκπληξη, λοιπόν, δεν πρέπει να νοιώθουμε για τη δήλωση του Καλαβρύτων Αμβροσίου. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι άργησε να εκδηλωθεί, σε αντίθεση με την κοινωνία μας, η οποία εδώ και καιρό έχει φανερώσει το πραγματικό της πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου