Όσο φύσει αισιόδοξος και αν είμαι, δεν πιστεύω, ότι ένας νόμος από μόνος του, όσο άρτιος, δημοκρατικός και πρωτοποριακός και αν είναι, αρκεί για να φέρει την αλλαγή σε ένα χώρο. Απαιτείται, με άλλα λόγια, και η τήρησή του από τους πολίτες, που θα κληθούν να τον εφαρμόσουν. Ο νόμος 1264/1982 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες ήταν αρκετά πρωτοποριακός για την εποχή του και ψηφίστηκε, ώστε να βοηθήσει τους εργαζομένους να διεκδικήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα σε μια χώρα, που ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε από τις αγαστές σχέσεις μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων. Στην πράξη, όμως, ο νόμος αυτός μετετράπη σε κουρελόχαρτο και μέσο απειλών προς την εκάστοτε εργοδοσία, κυρίως προς το κράτος, με αποτέλεσμα η έννοια του συνδικαλιστή να αποκτήσει ιδιαίτερα αρνητική απόχρωση.

Κάτι ανάλογο πιστεύω, ότι θα συμβεί και με το νόμο της Υπουργού Παιδείας κας. Διαμαντοπούλου για την ανώτατη εκπαιδευση. Μπορεί η κα. υπουργός να έχει αγαθές βλέψεις - εφόσον δεν υπάρχουν ενδείξεις για το αντίθετο - αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ήτοι τους πανεπιστημιακούς καθηγητές και τους φοιτητές, τουλάχιστον όσων εξ αυτών εξακολουθούν να θέλουν να έχουν λόγο σε θέματα εκλογών πρυτανικών αρχών