Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου ένα από τα αιτήματα των αγανακτισμένων, το οποίο αφορούσε τη συμμετοχή περισσότερων τεχνοκρατών στην κυβέρνηση, ώστε αυτή να αποδώσει καλύτερα. Πρόκειται για ένα από τα πιο ρεαλιστικά αιτήματα, καθόσον έχει αποδειχθεί, ότι οι συνθήκες παραείναι περίπλοκες, πλέον, ώστε η διαχείρισή τους να αφεθεί στα χέρια μόνο πολιτικών προσώπων, τα οποία πέρα από τις λαμπρές κομματικές περγαμηνές τους, δεν έχουν να επιδείξουν κάποιες αξιόλογες επιστημονικές ή επαγγελματικές δάφνες.

Στην παρούσα κυβέρνηση δύο πρόσωπα πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις, ώστε να ικανοποιηθεί, έστω λιγάκι, το παραπάνω αίτημα, οι κ.κ. Παμπούκης και Μόσιαλος. Αμφότεροι λαμπροί επιστήμονες και αποστασιοποιημένοι - τουλάχιστον φαινομενικά - από τον αρρωστημένο κομματισμό, που γνωρίζουμε στην Ελλάδα, συμπεριελήφθησαν στο κυβερνητικό σχήμα, με σκοπό να συνδράμουν στην επίλυση των τεραστίων προβλημάτων, που ταλανίζουν τη χώρα.

Αλλά στη χώρα του βαθέος κομματισμού αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Οι παραινέσεις του κ. Παμπούκη για επανασύσταση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας προσέκρουσαν στις μπηχτές των συναδέλφων του, οι οποίοι πιστοί στην παραδοσιακή τακτική της λασπολογίας προτίμησαν να τορπιλίσουν τις προσπάθειες του συγκεκριμένου στελέχους. Το αποτέλεσμα ήταν η παραίτηση του κ. Παμπούκη, ο οποίος προφανώς κάπου θα βαρέθηκε να δέχεται χτυπήματα κάτω από τη μέση και ίσως αποφάσισε, ότι ανάμεσα στον ελκυστικό αλλά δύσβατο δρόμο της πολιτικής και τον στρωτό αλλά ενδεχόμενα βαρετό και προβλέψιμο δρόμο της πανεπιστημιακής καριέρες είναι προτιμότερος ο δεύτερος.