Στα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι κάποιους καθηγητές μου να καταριώνται την αστυφιλία, εξαιτίας της οποίας άδειασε η ύπαιθρος από ανθρώπους, και να επαινούν τη ζωή στην επαρχία, όπου οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί και ο κόσμος πιο φιλικός και άμεσος. Πιτσιρικάδες τότε εμείς ακούγαμε τους καθηγητές αυτούς εκστασιασμένοι και ονειρευόμαστε μια ζωή στην επαρχία, δίπλα από το πράσινο και μακρυά από τα ντουβάρια της πόλης μας - η αντιπαροχή είχε ήδη αφήσει τα σημάδια της στις περιοχές, όπου ζούσαμε και πηγαίναμε σχολείο.

Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, η οποία είναι μεγαλύτερη πόλη από τη δική μου, και γνώρισα παιδιά από διάφορες πόλεις, κυρίως της Βορείου Ελλάδος, τα οποία είχαν ξεκαθαρίσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της φοιτητικής τους ζωής, ότι δεν θα επέστρεφαν στον τόπο καταγωγής τους.