Παιδάκια αλλού νυχτωμένα

Δεν περνάει μια μέρα, που να μην ακούσω 2-3 φίλους και γνωστούς μου να δηλώνουν σε όλους τους τόνους και με αποφασισμένο ύφος, ότι προτίθενται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, για να βρουν δουλειά. Θύματα της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τη χώρα μας, και αναγκασμένοι μετά από μερικά χρόνια δουλειάς να ξαναζήσουν αποκλειστικά με το χαρτζιλίκι των γονέων, που είναι, πλέον, συνταξιούχοι και παίρνουν και πετσοκομμένη σύνταξη, φωνάζουν, ότι είναι έτοιμοι να ξενιτευτούν, όπως είχαν κάνει κάποιοι πρόγονοί τους στο μακρυνό παρελθόν.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο ένας φίλος είχε μάθει 5 χρόνια συμβασιούχος σε κάποια εφορία να γυρίζει σπίτι του το αργότερο στις 15:30, χώρια οι χαλαροί ρυθμοί εργασίας και οι φραπέδες, που τους έπινε ανά τρεις την ημέρα, και τα 7 τσιγαράκια ακατέβατα παρέα με ένα προϊστάμενο, που μετρούσε ανάποδα, για να βγει στη σύνταξη, και έκανε δημόσιες σχέσεις με τους υφισταμένους του, ώστε να περνάει καλύτερα η ώρα και δεν έβαζε τις φωνές στο φίλο μου και τους υπολοίπους στο γραφείο, που είχαν αφήσει μια ντάνα χαρτούρα ο καθένας έως το ταβάνι χωρίς έλεγχο. Η άλλη δούλευε ιδιωτική υπάλληλος στην επιχείρηση του θείου της, μικρό κορίτσι με ένα πτυχίο από ένα πανεπιστήμιο κάπου στον πάτο της κατάταξης των 100 αγγλικών πανεπιστημίων, που την πήρε ο συγγενής, για να μην κάθεται άπραγο το δόλιο, και έτσι έβγαζε ένα μισθό για 4 χρόνια, χωρίς να ζορίζεται, αφού η δουλειά ήταν λίγη και ο θείος δεν την πίεζε και την άφηνε να σερφάρει με τις ώρες στο Διαδίκτυο και να μιλάει με τις παρέες της, μέχρι που έκρινε, ότι τον συνέφερε περισσότερο να εισάγει τα προϊόντα παρά να τα παράγει ο ίδιος και έκλεισε την επιχείρηση. Ο τρίτος δούλευε σε μια τεχνική εταιρεία στην πόλη του για 4 χρόνια, μετά παραιτήθηκε, επειδή η εταιρεία είχε αναλάβει ένα έργο σε κάποιο νησί του Αιγίου και ήθελε να τον στείλει εκεί για 2 χρόνια, "γιατί δύο χειμώνες στην εξορία δεν περνάνε με τίποτα", όπως φρόντιζε να δικαιολογεί τον εαυτό του, μετά άνοιξε ένα γραφείο για 1,5 χρόνια και περίμενε τον κόσμο να έλθει αλλά ο κόσμος δεν ερχόταν, διότι είχε τις δουλειές του τα πρωινά και το απόγευμα ο φίλος μου το ήθελε για γυμναστήριο και δημόσιες σχέσεις με τα υποκείμενα των καφετεριών του κεντρικού πεζόδρομου της πόλης μας, διότι είμαστε νέοι και η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Η άλλη δούλευε φιλόλογος σε φροντιστήρια, είχε και κάτι ιδιαίτερα, από τα οποία έβγαζε μαύρο χρήμα, και είχε ξεποδαριαστεί να πηγαινοέρχεται στους κομματάρχες της περιοχής, μπας και τη βολέψουν σε καμμία θεσούλα, διότι, όπως λυσσάει η μάνα της, είναι "κορίτσι της παντρειάς και πρέπει να φτιάξει την προικούλα της" και κάποτε της πρότειναν να πάει ωρομίσθια σε κάποιο Γυμνάσιο στα ορεινά, να μαζέψει μόρια και να ανεβεί στην επετηρίδα και αυτή αρνήθηκε, διότι "πού να τρέχουμε τώρα στις ραχούλες, άσε μήπως βρούμε κάτι καλύτερο στην πόλη μου". Α, υπήρχε και ένας πέμπτος, που ο παππούλης του είχε φύγει μετανάστης στην Αυστραλία, εκεί να δείτε, λέει, πως έρεαν τα δολλάρια στους δρόμους, γύρισε στην Ελλάδα ο παππούς και έχτισε δύο πολυκατοικίες δικές του, θα πάω και εγώ εκεί να κονομήσω και να έλθω μετά να γίνω αφεντικό, και ας ήξεραν και οι πέτρες, ότι ο εν λόγω δεν σηκωνόταν από το κρεββάτι του πριν τις 10 το πρωί.

Ω, ναι, όλα τα παραπάνω πρόσωπα θέλουν να φύγουν για το εξωτερικό, για να δουλέψουν εκεί. Τίποτα το αξιοκατάκριτο έως εδώ! Ίσως, μάλιστα, να έχουν υποβάλει τις σχετικές αιτήσεις. Αλλά πού πάτε, ρε παιδιά, με τη νοοτροπία, που κουβαλάτε; Εντάξει, υπάρχουν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες στο εξωτερικό αλλά για συγκεκριμένες ειδικότητες και σίγουρα όχι με τις συνθήκες, που μάθατε εδώ. Εκεί δουλεύουν οκτάωρο, ενδεχόμενα και παραπάνω, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της δουλειάς ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, δεν κάνουν διαλείμματα για καμμια τζουρίτσα, λακριντί με τους συναδέλφους και μηνυματάκια στη γκόμενα. Όταν δε τελειώνουν τη δουλειά τους, πηγαίνουν καρφί σπιτάκια τους και εκεί τη βγάζουν, ούτε καφεδάκι ούτε ξενύχτια στα μπαράκια ούτε τίποτα, μόνο δουλειά - σπίτι και σπίτι - δουλειά, διότι οι άνθρωποι δεν είναι ξενέρωτοι, όπως λυσσάμε εδώ πέρα εμείς οι καλοπερασόπουλοι, αλλά προγραμματισμένοι να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα την εργάσιμη περίοδο και να ξοδεύουν με μέτρο και όχι με το μέτρο. Και να 'θελαν να βγουν, βέβαια, δεν θα είχαν να βγουν, τα μαγαζιά τους απέχουν από αυτό, που εμείς θεωρούμε διασκέδαση και αν τύχει να δουλέψετε σε μεγαλούπολη, όπου υπάρχουν κάποιες επιλογές παραπάνω, θα πληρώνετε χρυσή την κάθε έξοδό σας, πουλάκια μου. Επίσης, εκεί, ακόμα και σε οικογενειακή επιχείρηση να δουλεύουν, ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, τελεία και παύλα, δεν θα τους παραχαϊδέψει ο συγγενής, αν αυτοί κωλοβαράνε. Και, αν χρειαστεί, πηγαίνουν να δουλέψουν στα κορφοβούνια παρέα με τις αλεπούδες και 30 συνταξιούχους, δεν θα πουν, ότι καταπιέζονται και δεν βγαινει ο χειμώνας, διότι οι άνθρωποι θέλουν να δουλέψουν και όχι απλά να τη βολέψουν. Όσο για τις συγκρίσεις με τους μετανάστες προγόνους σας, καλύτερα να τις ξεχάσετε, διότι απλά συγκρίνετε βούρτσες με κάτι άλλο, που η καλή μου ανατροφή μου απαγορεύει να γράψω. Οι πρόγονοί σας ήταν μαθημένοι να κυκλοφορούν ξυπόλητοι και με αποφόρια, που εσείς ούτε για πατάκια δεν θα καταδεχόσαστε να κυκλοφορήσετε, την έβγαζαν με χόρτα και έκαναν πάρτυ, έτσι και τους καθόταν κανένα όσπριο, για κρέας μην το συζητάτε, στις μεγάλες γιορτές και αν, και, όταν έφυγαν μετανάστες, δούλευαν 14 ώρες και παραπάνω, κοιμόντουσαν 5 μαζί σε 15 τ.μ., όπως κάνουν πολλοί μετανάστες στην Ελλάδα, και τότε δεν είχε Ευρωπαϊκή Ένωση και κατώτατο μισθό και ήταν υπ' ατμόν με το που πατούσαν το ποδάρι τους στα ξένα. Τί είπατε, μάθατε να έχετε το δικό σας δωμάτιο και να κοιμάστε τουλάχιστον 10 ώρες την ημέρα; Α, το ξέχασα, εκεί δεν έχει μπαρμπάδες στην Κορώνη και βουλευτές, που χώνουν αριστερά και δεξιά ημέτερους και, όταν σου τραβήξει το αυτί η εργοδοσία, ότι τεμπελιάζεις, δεν σε παίρνει να πάρεις το μπάρμπα τηλέφωνο να την κάνει το αφεντικό ντα.

Όσο πιο γρήγορα τα καταλάβετε αυτό, παιδιά, τόσο το καλύτερο για σας, διότι θα πάτε προετοιμασμένοι εκεί στα ξένα και θα προσαρμοστείτε αμέσως. Αν σας φάνηκαν κινέζικα τα παραπάνω, μάλλον είστε αλλού νυχτωμένα και καλύτερα να καθήσετε εδώ και να εκτονώσετε την ενεργητικότητά σας στα γραφεία των τοπικών βουλευτών, στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων και τις καφετέριες της πόλης σας, διότι προκοπή δεν θα δείτε ούτε έξω, που να χτυπάτε κάτω τα κεφάλια σας!