Δεν είχα καμμία αμφιβολία, ότι και φέτος θα "λουζόμαστε" τους πολιτικούς αρχηγούς και των δύο μεγάλων κομμάτων να κάνουν δηλώσεις παραμονές της εορτής του Δεκαπενταύγουστου. Η χρονική συγκυρία δεν είναι τυχαία, καθότι η ορθοδοξία εορτάζει κατά την ημερομηνία αυτή την Κοίμηση της Θεοτόκου, οπότε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την πλειονότητα των πολιτικών μας, κυρίως όσων πολιτεύονται με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ., να δείξουν, πόσο καλοί χριστιανοί και, εντεύθεν, άξιοι της ψήφου μας είναι.
Αναρωτιέμαι, τι θα συμβεί τη στιγμή, που κάποιος πολιτικός εξ αυτών, που πολιτεύονται και εκλέγονται σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, όχι μόνο αρνηθεί να συμμετάσχει σε κάποια θρησκευτική εορτή της Ορθοδοξίας αλλά δηλώσει ευθαρσώς, ότι είναι άθεος ή, αν διατηρεί κάποιες μεταφυσικές ανησυχίες, δεν κρίνει σκόπιμο να τις μοιραστεί με το ποίμνιο έεεε, συγγνώμη, με τους ψηφοφόρους του και όχι μόνο εκφράσει τις απόψεις αυτές αλλά τις διατηρήσει και μεταγενέστερα, διότι δεν λείπουν τα παραδείγματα πολιτικών, που αρχικά άφηναν να εννοηθεί, ότι είναι άθεοι αλλά, στη συνέχεια και υπό το βάρος του πολιτικού κόστους και της πίεσης του κόμματος, στο οποίο ανήκαν, ανέκρουσαν πρύμνη. Δε νομίζω, ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια για ένα πρόσωπο, που επιθυμεί να χαράξει πολιτική καριέρα σε ένα από τα δύο κυρίαρχα του πολιτικού παιχνιδιού κόμματα, να φανερώσει την πραγματική στάση του απέναντι σε αυτό, που αποκαλείται "επικρατούσα θρησκεία". Σε περίπτωση, που παρακάμψει τη σκληρή πολιτική πραγματικότητα, η τύχη του θα είναι προδιαγεγραμμένη, ήτοι θα παραγκωνιστεί προς όφελος άλλων, λιγότερο ειλικρινών αλλά απόλυτα πειθήνιων με τις κομματικές και κοινωνικές εντολές προσώπων, θα συκοφαντηθεί με διάφορους χαρακτηρισμούς αντλημένους από την πλούσια ελληνική γλώσσα και μιζέρια και το όποιο πολιτικό άστρο του θα σβήσει.
Μην σπεύσετε να εκτοξεύσετε τις γνωστές κραυγές σε βάρος των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων για τα πρόσωπα, που επιλέγουν για τα ψηφοδέλτια των πάσης φύσεως εκλογών. Στην πραγματικότητα, οι εκλογομάγειροι των κυριάρχων του παιχνιδιού γνωρίζουν πολύ καλά τα χούγια του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου, ήτοι εκείνου, ο οποίος εξακολουθεί να στηρίζει το δικομματισμό, όχι με τα ίδια ποσοστά, όπως προ 15ετίας αλλά και πάλι το στηρίζει. Ο εν λόγω Έλληνας ψηφοφόρος είναι η αποθέωση του συντηρητισμού. Τούτο σημαίνει, ότι θέλει ένα πολιτικό κατ' εικόνα και ομοίωσή του, ήτοι λίγο λαμόγιο, λίγο τεμπέλη, λίγο καταφερτζή, λίγο βολεψάκια λίγο οσφυοκάμπτη αλλά χριστιανό ορθόδοξο έως τα μπούνια. Αυτό το τελευταίο είναι τόσο αδιαπραγμάτευτο, ώστε ακόμα και βουλευτές με τάσεις σκεπτικισμού να διστάζουν να προβάλλουν τις όποιες αμφιβολίες τους για την ανάγκη αποκάλυψης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Και αποτελεί τόσο βασικό κριτήριο για την πλειονότητα των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, ώστε να έχει, πλέον, καταστεί σύνηθες ένας πολιτικός με ύποπτο παρελθόν και πράξεις ικανές να κοσμήσουν δια παντός και άσχημα το ποινικό του μητρώο αλλά και να του εξασφαλίσουν δωρεάν διαμονή και σίτιση σε ένα εκ των σωφρονιστικών ιδρυμάτων της χώρα μας να προβαίνει σε μακριούς σταυρούς, φανταχτερές γονυκλισίες και λαμπαδηφορίες σε ζωντανή μετάδοση και όχι μόνο να μην αποσπά τον αποτροπιασμό των πολλών αλλά να αποσπά τον έπαινο "τουλάχιστον είναι καλός χριστιανός". Αυτός ακριβώς ο έπαινος αποτελεί και το βασικό λόγο, για τον οποίο οι περισσότεροι διαφημιστές των μεγάλων κομμάτων προτρέπουν τους πολιτικούς των κομμάτων αυτών να επιδεικνύουν δημοσίως την τέλεση των εκκλησιαστικών τους καθηκόντων.
Φυσικά σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του κάθε συνέλληνα να πιστεύει σε όποιο θεό θέλει και με όποια ένταση επιθυμεί ή να μην τρέφει την παραμικρή ανησυχία για τέτοια θέματα. Σηκώνει, όμως, πολλή κουβέντα η τάση της κοινωνίας μας να επιλέγει να την εκπροσωπήσουν στη Βουλή πρόσωπα, τα οποία δεν φημίζονται για την εντιμότητά τους αλλά διατυμπανίζουν, ότι πιστεύουν στο χριστιανικό Θεό και ακολουθούν το ελληνορθόδοξο δόγμα. Διότι έτσι δικαιολογούνται πολλά πράγματα, όπως η σκληρή ελληνική πραγματικότητα, όπως τη βιώνουμε σε κάθε επίπεδο, η απουσία ουσιαστικού διαλόγου για το χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος και η πληθώρα ευεργετικών διατάξεων για την Εκκλησία της Ελλάδος. Και, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, νομίζω, ότι οι τελευταίοι, που πρέπει να κατηγορήσουμε για τα πρόσωπα, που επιλέγονται στις λίστες των υποψηφίων των δύο μεγάλων κομμάτων για τις πάσης φύσεως εκλογικές αναμετρήσεις, είναι οι επικεφαλής των κομμάτων αυτών. Άλλως, αν εμείς θέλαμε καλύτερους κυβερνώντες και, κυρίως, αδιαφορούσαμε για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, θα τους είχαμε επιλέξει προ πολλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου