Αθλητισμός, κομπίνες και Δικαιοσύνη

Δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από τότε, που ολόκληρη η Ελλάδα πανηγύριζε, επειδή ο κ. Κεντέρης σάρωνε στον τελικό των 200 μ. στο Σύδνευ ή η κα. Τσιαμήτα κέρδιζε δια περιπάτου τον τελικό του τριπλούν σε κάποιο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Ω, ναι, καυχιόμαστε τότε, ότι ξεπεράσαμε το σύνδρομο του φτωχού συγγενή στια αθλητικές διοργανώσεις και κατατασσόμαστε, πλέον, στις μεγάλες δυνάμεις του αθλητισμού. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και ο γράφων ανήκε στην ίδια κατηγορία των πανηγυριζόντων.
Μόνο που κανένας μας δεν σκέφτηκε, ότι ήταν φύσει αδύνατο μια πολύ μικρή χώρα χωρίς αθλητικές υποδομές και παράδοση (μια εξαίρεση γίνεται στο μπάσκετ και την υδατοσφαίρηση) να έχει τέτοιες διακρίσεις και χώρες, όπως οι Η.Π.Α. και η Ρωσσία, να βλέπουν τις πλάτες μας. Κανενός ο νους δεν πήγε στο πονηρό, ακριβώς όπως κάποιοι συμπολίτες μας πίστευαν κάποτε, ότι οι αφύσικα ανδροπρεπείς αθλήτριες των πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και Λ.Δ.Γ. σάρωναν δικαίως στα μετάλλια. Και αν, ακόμα, πήγε προς τα εκεί για τους αθλητές μας - δεν είμαστε τόσο χαζοί, βρε παιδιά - οι περισσότεροι έκαναν την πάπια ή επιχειρηματολογούσαν υπέρ της παράτυπης ιατροφαρμακευτικής προετοιμασίας των αθλητών, ισχυριζόμενοι ότι και οι άλλες χώρες κάνουν το ίδιο.
Και ύστερα ήλθε η δικαστική περιπέτεια των κ.κ. Τζέκου, Κεντέρη και Θάνου και, αντί να ανοίξουμε επιτέλους τα στραβά μας και να καταλάβουμε, τι συνέβαινε στο παρασκήνιο των διακρίσεων, αρχίσαμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Τί για εχθρούς, που θέλουν μια Ελλάδα χωρίς διακρίσεις και υπερηφάνεια, τί για αθλητές, που ποτέ δεν πιάστηκαν ντοπαρισμένοι και αδίκως τιμωρήθηκαν, τί για φθονερούς ξένους κ.λπ. Η αρλουμπολογία, ως γνωστόν, δεν φορολογείται και, συνεπώς, οι Έλληνες μπορούμε να επιδιδόμαστε σε αυτή καταχρηστικά. Οι ατάκες της κας. Φανής Χαλκιά μετά τη νίκη της στους Ολυμπιακούς της Αθήνας περί DNA και άλλων φαιδρών έγιναν δεκτές με χειροκροτήματα και οι ελάχιστοι επικριτές χαρακτηρίστηκαν σχεδόν ως προδότες.
Κάτι ανάλογο συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, και με την υπόθεση του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Όλοι ήξεραν το ποιόν των κεφαλών αυτών των ομάδων, άπαντες γνώριζαν, ότι ο κ. Μπέος δεν ήταν ο καθαρότερος άνθρωπος στον πλανήτη και σε βάρος του κ. Ψωμιάδη εκκρεμούσαν δικαστικές αποφάσεις και, όμως, εξακολουθούσαν να πηγαίνουν στο γήπεδο και να χαίρονται, που οι ομάδες τους πορεύονταν με τέτοιους προέδρους. Βλέπετε, οι ομάδες διακρίνονταν, έπαιζαν καλό, για τα ελληνικά δεδομένα, ποδόσφαιρο, και ήταν ένας ευχάριστος τρόπος για να γεμίζει το Σαββατοκύριακο του ο μέσος φίλαθλος. Και αν ο πρόεδρος ήταν "μπουμπούκι", δεν έτρεχε τίποτα, και οι μεγάλες ομάδες έχουν αναλόγου ηθικής στάθμης προέδρους, άσε που με το συγκεκριμένο πρόεδρο είδε η ομάδα "άσπρη μέρα". Και, όπως είχαν πει παλαιότερα κάποιοι "φίλαθλοι" της Α.Ε.Κ., όταν ανέλαβε την ομάδα ο κ. Γιδόπουλος, "και τι με νοιάζει εμένα, ρε φιλάρα, τι άνθρωπος είναι ο Γιδόπουλος; Αν είναι να πάρει η Α.Ε.Κ. πρωτάθλημα, ας την αναλάβει και ο Ρωχάμης!!!"
Και όταν έσκασε η βόμβα, ότι τα παραπάνω πρόσωπα ήταν αναμεμειγμένα στην υπόθεση των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων, τότε ξέσπασε η μπόρα. Αρχικά, οι σύνδεσμοι των φιλάθλων μίλησαν για σχέδιο εξόντωσης των ομάδων τους και για προσπάθεια εξαφάνισης του τοπικού αθλητισμού. Τη σκυτάλη πήραν βουλευτές και λοιποί πολιτικοί άρχοντες των νομών, όπου εδρεύουν οι παραπάνω ομάδες, οι οποίοι πολιτικοί μύρισαν ψηφαλάκια και έσπευσαν να καταδικάσουν την προσπάθεια της Δικαιοσύνης να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Μετά κάηκε το κέντρο του Βόλου, επειδή κάποιοι φίλαθλοι (;) αγανάκτησαν με την άδικη (;;;;) απόφαση. Αύριο δεν θέλω να ξέρω, τι πρόκειται να συμβεί.
Ε, λοιπόν, καλό θα ήταν να βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο και να κοιτάξουμε την πραγματικότητα. Μια χώρα με ανύπαρκτες αθλητικές υποδομές (πάντα με την εξαίρεση των δύο παραπάνω αθλημάτων), ανύπαρκτη αθλητική παιδεία (εν μέρει εξαιρούνται πάλι τα παραπάνω αθλήματα) και λίγο πληθυσμό είναι φύσει αδύνατο να φέρνει μετάλλια σε αθλήματα, όπου είχε να διακριθεί από την εποχή του ...... Τσικλητήρα ή να ξεπερνάει σε συγκεκριμένα αθλήματα χώρες, που σάρωναν επί σειρά ετών και είχαν και τις ανάλογες υποδομές. Ούτε είναι δυνατό να αναλαμβάνει την προεδρία μιας ομάδας ένα πρόσωπο με παρελθόν επιεικώς ύποπτο και να το αποδέχεται ο κόσμος, μόνο και μόνο επειδή θέλει να δει την ομάδα του να διακρίνεται, χωρίς να αντιλαμβάνεται, πως είναι δυνατό να έχει αυτή την οικονομική επιφάνεια ο πρόεδρος χωρίς φανερή έντονη επιχειρηματική και εν γένει οικονομική δραστηριότητα πολλώ δε μάλλον αυτή η ομάδα, που μέχρι πρότινος βολόδερνε στα χαμηλά, να διακρίνεται τόσο, και στη συνέχεια ο ίδιος κόσμος να καμώνεται τον έκπληκτο, επειδή αποκαλύφθηκε το ποιόν του προέδρου και να απειλεί θεούς και δαίμονες, επειδή την πλήρωσε η ομάδα του.
Ας ξεκαθαριστεί, λοιπόν, αν επιθυμούμε ένα αθλητισμό βουτηγμένο στην απάτη και την παρατυπία, ώστε η ομάδα μας ή ο αθλητής μας να διακριθεί, ή ένα αθλητισμό καθαρό από τέτοιες επιρροές και ό,τι βγει. Διότι, αν επιθυμούμε το πρώτο, τότε καλά θα κάνουμε να χωνέψουμε, ότι κάποια στιγμή ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης - ακόμα και αυτής, που έχουμε στην Ελλάδα - θα πέσει βαρύς και ασήκωτος και η ομάδα μας ή ο αγαπημένος μας αθλητής θα καταβαραθρωθούν.