Την ώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν αποκλείεται να έχει ανακοινωθεί, ότι ο επί σαράντα και βάλε χρόνια ηγέτης της Λιβύης, κ. Μουαμάρ Καντάφι, συνελήφθη ή έπεσε νεκρός από τα πυρά αντιφρονούντων ή διέφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν αποκλείω, επίσης, το ενδεχόμενο ο ανωτέρω να ανέκαμψε πλήρως και να πήρε φαλάγγι τους αντιρρησίες του, ανακαταλαμβάνοντας ενδεχομένως την Τρίπολη. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις 100%, τι συμβαίνει τόσο μακρυά από το σπίτι σου και η εμπειρία της μετάδοσης της εισβολής του Ιράκ στο Κουβέιτ το απέδειξε πικρά. Πάντως, δύσκολα αμφισβητείται, ότι ο Λίβυος ηγέτης περνάει πολύ δύσκολες στιγμές.
Για τη φύση του πολιτεύματος της Λιβύης τα τελευταία 43 χρόνια δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες, άλλωστε δε νοείται ένα πρόσωπο να παραμένει στην εξουσία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και χωρίς να προκηρύσσονται ελεύθερες εκλογές, μόνο επειδή το αγαπάει ο λαός του. Η ιστορία έχει παρόμοια παραδείγματα "αυθόρμητης" λαϊκής αγάπης από τη σταλινική Ε.Σ.Σ.Δ. και άλλες περιπτώσεις. Φυσικά, υπάρχει και κόσμος, που θαυμάζει ηγέτες αυτού του είδους, αλλά ο εγκωμιασμός ενός ξένου πολιτεύματος δεν έχει ποινικές συνέπειες.
Εδώ και λίγους μήνες, από τότε, δηλαδή, που ξέσπασε η εξέγερση κατά του καθεστώτος Καντάφι, έχει ανοίξει μια κουβέντα στην Ελλάδα σχετικά με τα κίνητρα των εξεγερμένων. Υπάρχει μια σημαντική μερίδα, που θεωρεί, ότι η εξέγερση είναι υποκινούμενη από τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες δήθεν κόπτονται για τα δικαιώματα του λιβυκού λαού ενώ, στην πραγματικότητα, έχουν βάλει στο μάτι τα λιβυκά πετρέλαια. Η ίδια μερίδα υποστηρίζει, ότι τα χρήματα από την πώληση και εν γένει εκμετάλλευση του πετρελαίου πηγαίνουν απευθείας στο λιβυκό λαό, ο οποίος απολαμβάνει πολλές κρατικές υπηρεσίες, τις οποίες εμείς στην Ελλάδα ούτε που τις φανταζόμαστε και ο λιβυκός λαός έχει ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα παναφρικανικά. Μέρος της μερίδας αυτής διατείνεται, επίσης, ότι ο λιβυκός λαός λατρεύει τον κ. Καντάφι.
Όλα αυτά τα επιχειρήματα είναι σεβαστά αλλά δύσκολα αντέχουν σε αντίλογο. Κατ' αρχάς, από τη στιγμή που ο πανέξυπνος Λίβυος δικτάτορας αντελήφθη, ότι θα έχει το τέλος άλλων ομοστάβλων του, αν εξακολουθήσει να παριστάνει το νταή, αποφάσισε να κάνει σημαντικά ανοίγματα προς τη Δύση. Έτσι, δεκάδες πετρελαιικές εταιρείες εγκαταστάθηκαν στη Λιβύη και άρχισαν να συνεκμεταλλεύονται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, αποκομίζοντας τεράστια οφέλη. Δεν είχαν, λοιπόν, κανένα συμφέρον, ώστε να ρίξουν τον άνθρωπο, που τους προσεκάλεσε, αφού μια ενδεχόμενη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό ίσως συνεπαγόταν την απομάκρυνσή τους από τη χώρα αυτή. Όσο για το επίπεδο διαβίωσης στη Λιβύη, αυτό πρέπει να συγκριθεί με αυτό του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου και όχι με το χαμηλότατο επίπεδο αφρικανικών χωρών χωρίς τον ορυκτό πλούτο της χώρας αυτής. Για την αγάπη του λιβυκού λαού τα είπαμε και παραπάνω, μην επαναλαμβανόμαστε.
Χωρίς να είναι απόλυτα συγκρίσιμα μεγέθη, η Λιβύη και οι χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Κατ' αρχάς, κυβερνήθηκαν για δεκαετίες από απολυταρχικά καθεστώτα, τα οποία δεν δίστασαν να εξοντώσουν όσους δεν τους ήταν αρεστοί και, στη συνέχεια, οι ίδιες κυβερνήσεις εθνικοποίησαν τον πλούτο των χωρών αυτών, ώστε να τον εκμεταλλεύονται για δικό τους και μόνο όφελος. Σε όλες αυτές τις χώρες είχε απαπτυχθεί ένα σύστημα παροχών, όπου οι υπήκοοι έβρισκαν δωρεάν νοσηλεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στο θέμα των βασικών αγαθών υπήρχε, βέβαια, ένα ζήτημα - στη Λιβύη ήταν σαφώς καλύτερα τα πράγματα από αυτή την άποψη - αλλά ο κόσμος την έβγαζε έστω και με λίγα, αφού βοηθούσε και η τάση των κυβερνώντων να παραποιούν την αλήθεια σχετικά με ό,τι συνέβαινε στο εξωτερικό. Μην ξεχνάτε, ότι μιλάμε για εποχές, που το Διαδίκτυο ήταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο και η εικόνα από το εξωτερικό έφτανε αλλοιωμένη και πάντως όχι ικανή να αποδείξει τη χαώδη διαφορά στο βιοτικό επίπεδο των δύο κόσμων.
Γνωρίζω, ότι σε αρκετό κόσμο τα παραπάνω οφέλη ίσως φαντάζουν ελκυστικά, αν λάβει κανείς υπόψη του τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση της αγοραστικής μας δύναμης και τις πενιχρές κρατικές παροχές. Ωστόσο, αυτό, που μας διαφοροποιεί με του Λίβυους και τους κατοίκους των χωρών του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού και μας φέρνει σε καλύτερη μοίρα, είναι η δυνατότητά μας να επιλέγουμε ελεύθερα σε κάθε επίπεδο, είτε πρόκειται για τους πολιτικούς, που θα μας κυβερνήσουν, είτε πρόκειται για τον τρόπο έκφρασής μας απέναντι στην εξουσία ή ακόμα και για καταναλωτικά αγαθά. Μπορεί από πλευρά βιοτικού επιπέδου ο μέσος Λίβυος να απολαμβάνει παροχές άγνωστες για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μας αλλά το αντίτιμο ήταν ιδιαίτερα επαχθές και περιελάμβανε την υποχρέωσή του να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις του ιδίου προσώπου και της κλίκας του για 4 δεκαετίες. Το ίδιο συνέβαινε και στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Μια σκληρή ηγεσία ζητούσε υποταγή από τους υπηκόους της, παρέχοντάς τους μια στοιχειώδη διαβίωση. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους των πρώην σοσιαλιστικών χωρών απώλεσαν τα οφέλη αυτά, όταν κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα, που τα συντηρούσε, αλλά ακόμα και σήμερα κανένας τους δεν θέλει να επιστρέψει σε εκείνη την εποχή, αφού εξασφάλισε την ελευθερία να επιλέγει αυτό, που ο ίδιος επιθυμεί για τον εαυτό του σε κάθε επίπεδο. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στη Λιβύη. Όσες παροχές και αν εξασφάλισε ο κ. Καντάφι στους υπηκόους του, η απουσία πολιτικών ελευθεριών σε ένα κόσμο, ένα σημαντικό τμήμα του οποίου προοδεύει χάρη στις πολιτικές ελευθερίες, ήταν δυσβάστακτη για ένα λαό, ο οποίος απλά δεν άντεξε το σκληρό κόστος της διαβίωσης, που του επέβαλε να σιωπά σε ό,τι διέτασσε ο δικτάτοράς του. Στην εποχή του Διαδικτύου όλα γίνονται γνωστά και πολύς κόσμος στη Λιβύη μπόρεσε να συγκρίνει την κατάσταση στη χώρα του με τα τεκταινόμενα στις ανεπτυγμένες χώρες και να συμπεράνει, ότι δεν του αρκούσαν οι παροχές και το ικανοποιητικό επίπεδο ζωής αλλά ήθελε και πολιτικές ελευθερίες και, κυρίως, το δικαίωμα να ζει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπου θα δύναται να διαλέξει, ποιος θα τον κυβερνήσει.
Ναι, ξέρω, ότι πολλοί αμφισβητούν το πραγματικό μέγεθος αυτού, που αποκαλούμε ελευθερία επιλογής. Ακόμα και έτσι, όμως, είναι πολύ προτιμότερο από την απόλυτη απουσία της. Και έτσι σκέφτηκαν, μεταξύ άλλων, και οι εξεγερμένοι της Λιβύης και αποφάσισαν, ότι δεν θέλουν άλλο Καντάφι. Απλά τα πράγματα!
4 σχόλια:
Αν διάβαζα αυτο το αρθρο πριν 4 - 5 χρόνια, θα το χαρακτήριζα μπανάλ μεν, αλλά υποφέρεται. Ο Καθείς και οι απόψεις του.
Αλλά σήμερα;;;
γράφεις:
"οι ίδιες κυβερνήσεις εθνικοποίησαν τον πλούτο των χωρών αυτών, ώστε να τον εκμεταλλεύονται για δικό τους και μόνο όφελος".
ενώ σήμερα ε;;;
Ιδιωτικοποιούμε και ξεπουλάμε εθνική περιουσία για να ωφεληθεί ο λαός;
Έχουμε, επιλογές εμείς γιατί ψηφίζουμε Καραμανλή ή ΓΑΠ;
ή ο λαός της ΜΒ λ.χ. γιατί ψηφίζει Μπλέρ ή Καμερον;
Εδώ ακόμα και ο Μπάφετ, τα σούρνει στην Αμερικανική Κυβέρνηση ότι οδηγεί το λαό σε εξαθλίωση, εσύ αναμασάς τα ψυχροπολεμικά;
Εχεις ρωτήσει τις χιλιάδες ρωσίδες που εκβιάστηκαν και οδηγήθηκαν με το ζόρι στην πορνεία, αν προτιμούσαν το πρίν;
Ακόμα και ο Στίγκλιτσ, θεώρησε την πολιτική στην μετά Σ.Ε. κατάσταση εγκληματική, εσύ μένεις πιστός στις απόψεις σου.
Οσο για την Λιβύη, ε, τι να κάνουμε, αν νομίζεις ότι το ΝΑΤΟ υποστηρίζει το δικαίωμα ενός λαού να ψηφίζει, καλά κάνεις. Δεν είσαι ο μόνος. Εδώ κοτζάμ CNN το λέει καθημερινά, είναι να το αμφισβητήσεις;
Καλά κάνεις, μόνο οι απροβλημάτιστοι θα πάνε στον Παράδεισο.
@ ange-ta
Τουλάχιστον οι κυβερνήσεις στη Δύση δεν υποκρίνονται, ότι εθνικοποιούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας τους για το καλό του λαού τους (μια εξαίρεση γίνεται στη Νορβηγία και την Ισλανδία). Χώρια που οι εθνικοποιήσεις στις περισσότερες χώρες απέτυχαν. Η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Τόσο οι κυβερνήσεις των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ όσο και ο κ. Καντάφι υποκρίθηκαν και με το παραπάνω και οι υπήκοοί τους έλαβαν ψίχουλα από την εκμετάλλευση αυτή.
Ακόμα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, έχουμε επιλογές, διότι κανένας δεν μας επιβάλει τι θα ψηφίσουμε και δεν υπάρχει μονοκομματικό σύστημα αλά Καντάφι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και μας επιτρέπει να επιλέξουμε. Η μη άσκηση του δικαιώματος αυτού δεν αναιρεί την ύπαρξή του. Αυτό είναι κάτι, που λαοί, όπως οι Λίβυοι, δεν έχουν ζήσει και όσο βλέπουν χώρες να προκόβουν με αυτό το σύστημα, τόσο περισσότερο θέλουν να το υιοθετήσουν.
Όσο για τον οίστρο του κ. Μπάφετ, μην πιστεύεις, ότι είναι τόσο ειλικρινής! Αν καταφέρει να αποκρύψει περιουσιακά στοιχεία του σε υπεράκτιες εταιρείες, τί θα βρει το αμερικανικό δημόσιο να του φορολογήσει;
Γνωρίζω το θέμα των κοριτσιών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ αλλά ακόμα και αυτές δεν θα ήθελαν με τίποτα την επιστροφή στο παρελθόν. Η ελευθερία στις χώρες αυτές ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και απόδειξη αποτελεί και το γεγονός, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα ή οι διάδοχοί τους στις χώρες αυτές βλέπουν την εξουσία, πλέον, με το κυάλι.
Ο κ. Στίγκλιτς θεωρεί εγκληματική την πολιτική της Ε.Ε., διότι δεν ανταποκρίνεται στις οικονομικές του θεωρίες, όχι επειδή είναι καθαυτή απάνθρωπη.
Τέλος, ανέφερα στην ανάρτησή μου, ότι η διεθνής κοινότητα είναι υποκριτική. Δεν είπα, ότι νοιάστηκε για τα δικαιώματα των Λίβυων. Απλά ανέφερα, ότι οι Λίβυοι είχαν χίλιους δύο λόγους να εξεγερθούν. Αυτό δεν αποτελεί αρκετό λόγο; Γιατί χρειάζεται να αποδίδουμε τα πάντα σε ξένες δυνάμεις;
Φυσικά, διατηρώ το σύνολο των προβληματισμών μου και δεν με απασχολεί και πολύ, αν θα πάω ή όχι στον Παράδεισο.
Δεν υπάρχουν εθνικοποιήσεις, αυτά είναι λόγια για να κρύψουμε το ζήτημα: Υπάρχει εθνική περιουσία, που την εκμεταλλεύεται ή το κράτος ή ο ιδιώτης.
Αλλά αφού είσαι τόσο σίγουρος ότι ακόμα και οι με το ζόρι πουτάνες της πρώην Σ.Ε. προτιμούν το μπουρδέλο της δύσης απο την έλλειψη ελευθερίας της πρώην Σ.Ε., τότε είσαι πεθαμένος διανοητικώς.
Αλλά επειδή μιλάς για τη επανάσταση της λιβύης, για δες λίγο ποιοί θα φέρουν ελευθερία στη Λιβύη:
αν δεν βγει το video, κάνε τον κόπο και διάβασε το Αρθρο:
http://gregordergrieche.blogspot.com/2011/08/cia.html
"Φυσικά, διατηρώ το σύνολο των προβληματισμών μου και δεν με απασχολεί και πολύ, αν θα πάω ή όχι στον Παράδεισο".
Προφανώς και δεν εννοώ τον Παράδεισο που λέει ο χριστιανισμός, αλλά την ευτυχία της άγνοιας.
Δημοσίευση σχολίου