Τελικά, αυτή τη φορά ούτε το τιμημένο σηκώσαμε ούτε καν πετύχαμε έστω μια νίκη, ούτε καν πήραμε ένα βαθμό. Η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει, πρόωρα ίσως για πολλούς από εμάς, στα πάτρια εδάφη. Αυτή τη φορά δε θα υποδεχθούμε με φιέστες την άφιξή της, κανένα πλήθος δεν πρόκειται να βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει, κανένας πολιτικός δεν θα τρέχει πίσω από τους διεθνείς μας, προκειμένου να φωτογραφηθεί μαζί τους, καμμία διασημότητα δεν πρόκειται να πάρει παραμάζωμα τα τηλεοπτικά κανάλια για να εκφράσει άποψη για τις εμφανίσεις της Εθνικής Ελλάδος.
Αυτή τη φορά, δυστυχώς, ετοιμαζόμαστε να ακούσουμε μύδρους κατά της ομάδος αυτής, πυρά από αγανακτισμένους «φιλάθλους» με νοοτροπία οπαδού, που θα ξιφουλκήσουν κατά των άχρηστων, των «ΚΑΠΗ», όπως κάποιος λάτρης της αυτοπροβολής πολιτικός αποκάλεσε τους διεθνείς μας μετά την εντός έδρας ήττα από την Εθνική Τουρκίας προ ενός, περίπου, έτους, του «κολλημένου» προπονητή, των επηρμένων παικτών, που διέσυραν την Ελλάδα και άλλα πολλά. Γυρίζοντας το χρόνο 14 χρόνια πίσω, τότε, που η Εθνική Ελλάδος επέστρεφε με τρεις ήττες στο ενεργητικό της. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε, ακόμα και από τις σοβαρές εφημερίδες. «ΟΙ ILLUSTRI ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΥΣΤΡΟΙ», είχε γράψει κάποιος αρθρογράφος του «Βήματος», προφανώς εκνευρισμένος από την (κακή, πραγματικά) εικόνα της Εθνικής μας στα γήπεδα των Η.Π.Α. Δεν είναι και η επιτομή της κομψότητας, νομίζω, αυτός ο τίτλος.
Πέρα από την πολυπροβεβλημένη άποψη ότι είμαστε λαός των άκρων, αξίζει να σταθούμε λίγο στις αντιδράσεις μας, όταν κάποιοι εκπρόσωποι της χώρας μας, είτε στην πολιτική είτε στον αθλητισμό ή οπουδήποτε αλλού πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση. Τότε σπεύδουμε να τους χειροκροτήσουμε και να ζητωκραυγάσουμε, διότι «κερδίσαμε», «νικήσαμε» και άλλα παρόμοια. Τώρα, όμως, που η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει στη χώρα μας με τρεις ήττες στο ενεργητικό της, η ομάδα «έχασε», «απογοήτευσε». Προσέξατε, φαντάζομαι, τη διαφορά στο πρόσωπο. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, είχε πει κάποιος παλιός αθλητής, προφανώς παθών από το ιδιότυπο σκωτσέζικο ντους, στο οποίο υποβάλλουν συχνά οι «φίλαθλοι» τους παίκτες των εθνικών συγκροτημάτων. Αλλά για την ήττα φταίνε οι παίκτες και μόνο αυτοί.
Φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί μια ήττα. Δεν είναι, άλλωστε, και ευχάριστο πράγμα. Όμως, οι ακραίες αντιδράσεις μετά από μια ήττα προδίδουν, εκτός από απογοήτευση, η οποία μπορεί να εκφραστεί και με χαμηλότερους τόνους, και έλλειψη αποδοχής μιας ήττας αλλιώς μια υπερβολική προσήλωση στο ενδεχόμενο μιας επιτυχίας, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ήττα, πάει και τελείωσε. Δεν επιτρέπεται να χάσουμε. Αφού χάσαμε, θα πάρουμε κεφάλια. Θα πρέπει να βρεθεί ένα εξιλαστήριο θύμα, να πληρώσει τα σπασμένα. Και το πνεύμα αρκετών εντύπων κατευθύνει το μέσο αναγνώστη προς αυτή την άποψη.
Νομίζω ότι το ζητούμενο δεν είναι η αποδοχή της αποτυχίας της Εθνικής μας ομάδος αλλά η διαχείριση αυτής της ήττας, κατά πόσο, δηλαδή, μπορούμε να δούμε ψύχραιμα και χωρίς διάθεση για αποκεφαλισμούς τι έφταιξε και πως μπορεί η ομάδα αυτή να πετύχει ξανά σε διεθνείς διοργανώσεις. Και για να επιτευχθούν αυτά απαιτείται μια ήρεμη προσέγγιση του θέματος, από την οποία θα προκύψουν τα αίτια του αποκλεισμού της Εθνικής Ελλάδος από τη συνέχεια της διοργάνωσης και θα προταθούν με σοβαρότητα τρόποι επίλυσης των όποιων προβλημάτων. Και, κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή ακριβώς η διαχείριση τους αποκλεισμού αυτού αποτελεί και σημάδι πολιτισμού ενός λαού, διότι με τον ίδιο τρόπο προσεγγίζονται και επιλύονται όσα ζητήματα ανακύπτουν σε μια χώρα. Και, δυστυχώς, ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζεται, μέχρι στιγμής, το ζήτημα από αρκετά Μ.Μ.Ε. καταδεικνύει ακριβώς αυτή την απροθυμία για ψύχραιμη προσέγγιση.
Υ.Γ. Προσοχή, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις στο εξωτερικό. Οι αγγλικές τάμπλοϊντ έχουν δώσει αρκετά δείγματα «καφρίλας» αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδοχικών, τον τελευταίο καιρό, αποτυχιών της Εθνικής τους ομάδος ποδοσφαίρου. Αλλά αλλοίμονο, αν κοιτάζουμε τα στραβά των ξένων, ώστε να δικαιολογήσουμε τα δικά μας ελαττώματα! Και, εντέλει, με ενδιαφέρει εμείς πως σκεφτόμαστε και πως διαχειριζόμαστε καταστάσεις.
Αυτή τη φορά, δυστυχώς, ετοιμαζόμαστε να ακούσουμε μύδρους κατά της ομάδος αυτής, πυρά από αγανακτισμένους «φιλάθλους» με νοοτροπία οπαδού, που θα ξιφουλκήσουν κατά των άχρηστων, των «ΚΑΠΗ», όπως κάποιος λάτρης της αυτοπροβολής πολιτικός αποκάλεσε τους διεθνείς μας μετά την εντός έδρας ήττα από την Εθνική Τουρκίας προ ενός, περίπου, έτους, του «κολλημένου» προπονητή, των επηρμένων παικτών, που διέσυραν την Ελλάδα και άλλα πολλά. Γυρίζοντας το χρόνο 14 χρόνια πίσω, τότε, που η Εθνική Ελλάδος επέστρεφε με τρεις ήττες στο ενεργητικό της. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε, ακόμα και από τις σοβαρές εφημερίδες. «ΟΙ ILLUSTRI ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΥΣΤΡΟΙ», είχε γράψει κάποιος αρθρογράφος του «Βήματος», προφανώς εκνευρισμένος από την (κακή, πραγματικά) εικόνα της Εθνικής μας στα γήπεδα των Η.Π.Α. Δεν είναι και η επιτομή της κομψότητας, νομίζω, αυτός ο τίτλος.
Πέρα από την πολυπροβεβλημένη άποψη ότι είμαστε λαός των άκρων, αξίζει να σταθούμε λίγο στις αντιδράσεις μας, όταν κάποιοι εκπρόσωποι της χώρας μας, είτε στην πολιτική είτε στον αθλητισμό ή οπουδήποτε αλλού πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση. Τότε σπεύδουμε να τους χειροκροτήσουμε και να ζητωκραυγάσουμε, διότι «κερδίσαμε», «νικήσαμε» και άλλα παρόμοια. Τώρα, όμως, που η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει στη χώρα μας με τρεις ήττες στο ενεργητικό της, η ομάδα «έχασε», «απογοήτευσε». Προσέξατε, φαντάζομαι, τη διαφορά στο πρόσωπο. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, είχε πει κάποιος παλιός αθλητής, προφανώς παθών από το ιδιότυπο σκωτσέζικο ντους, στο οποίο υποβάλλουν συχνά οι «φίλαθλοι» τους παίκτες των εθνικών συγκροτημάτων. Αλλά για την ήττα φταίνε οι παίκτες και μόνο αυτοί.
Φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί μια ήττα. Δεν είναι, άλλωστε, και ευχάριστο πράγμα. Όμως, οι ακραίες αντιδράσεις μετά από μια ήττα προδίδουν, εκτός από απογοήτευση, η οποία μπορεί να εκφραστεί και με χαμηλότερους τόνους, και έλλειψη αποδοχής μιας ήττας αλλιώς μια υπερβολική προσήλωση στο ενδεχόμενο μιας επιτυχίας, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ήττα, πάει και τελείωσε. Δεν επιτρέπεται να χάσουμε. Αφού χάσαμε, θα πάρουμε κεφάλια. Θα πρέπει να βρεθεί ένα εξιλαστήριο θύμα, να πληρώσει τα σπασμένα. Και το πνεύμα αρκετών εντύπων κατευθύνει το μέσο αναγνώστη προς αυτή την άποψη.
Νομίζω ότι το ζητούμενο δεν είναι η αποδοχή της αποτυχίας της Εθνικής μας ομάδος αλλά η διαχείριση αυτής της ήττας, κατά πόσο, δηλαδή, μπορούμε να δούμε ψύχραιμα και χωρίς διάθεση για αποκεφαλισμούς τι έφταιξε και πως μπορεί η ομάδα αυτή να πετύχει ξανά σε διεθνείς διοργανώσεις. Και για να επιτευχθούν αυτά απαιτείται μια ήρεμη προσέγγιση του θέματος, από την οποία θα προκύψουν τα αίτια του αποκλεισμού της Εθνικής Ελλάδος από τη συνέχεια της διοργάνωσης και θα προταθούν με σοβαρότητα τρόποι επίλυσης των όποιων προβλημάτων. Και, κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή ακριβώς η διαχείριση τους αποκλεισμού αυτού αποτελεί και σημάδι πολιτισμού ενός λαού, διότι με τον ίδιο τρόπο προσεγγίζονται και επιλύονται όσα ζητήματα ανακύπτουν σε μια χώρα. Και, δυστυχώς, ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζεται, μέχρι στιγμής, το ζήτημα από αρκετά Μ.Μ.Ε. καταδεικνύει ακριβώς αυτή την απροθυμία για ψύχραιμη προσέγγιση.
Υ.Γ. Προσοχή, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις στο εξωτερικό. Οι αγγλικές τάμπλοϊντ έχουν δώσει αρκετά δείγματα «καφρίλας» αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδοχικών, τον τελευταίο καιρό, αποτυχιών της Εθνικής τους ομάδος ποδοσφαίρου. Αλλά αλλοίμονο, αν κοιτάζουμε τα στραβά των ξένων, ώστε να δικαιολογήσουμε τα δικά μας ελαττώματα! Και, εντέλει, με ενδιαφέρει εμείς πως σκεφτόμαστε και πως διαχειριζόμαστε καταστάσεις.
4 σχόλια:
Πολύ σωστή η ανάλυση σου για την Εθνική. Και φυσικά είναι θέμα σωστής διαχείρισης της κατάστασης. Πάντως πιστεύω ότι το 2004 η ομάδα διακρίθηκε από καθαρή τύχη και τίποτα περισσότερο. Δεν δέχομαι δηλαδή ότι μετά οι παίκτες καβάλησαν καλάμι και επαψαν να αποδίδουν. Ειδικά στο δευτερο ημιχρονο με τη Ρωσία (προ εβδομάδος) έτρεχαν οι άνθρωποι σαν τρελοι, παρ ότι καταλαβαίνω ότι το να τρέχεις δεν αρκεί. Και με την Ισπανία πήγαν αρκετά καλά.
Ο αθλητικός Τύπος ειναι στο πνεύμα του έτσι και χάσεις, χάθηκες...δρυος πεσούσης δηλαδή
χαιρετω
ριτς
@ ritsmas
Καλώς ήλθες στο ταπεινό μου ιστολόγιο! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Αναφορικά με την τύχη της Εθνικής Ελλάδος το 2004, το μόνο σημείο, όπου στάθηκε τυχερή, ήταν εκείνο στον ημιτελικό με την Τσεχία, όπου τραυματίστηκε ο Νέντβεντ. Έτσι όπως έτρεχε και δεν μπορούσε κανένας από τους παίκτες μας να το μαρκάρει, ήταν ικανός να μας κάνει τη μεγίστη ζημία. Στα υπόλοιπα παιχνίδια απλά μας υποτίμησαν και κερδίσαμε. Αν ήμαστε τυχεροί μόνο σε ένα παινχίδια, θα το δεχόμουν. Αλλά σε πολλά ο παράγων "τύχη" μάλλον εκλείπει.
Για τη φετινή Εθνική Ελλάδος, μετά το παιχνίδια με τη Σουηδία έπαιξε καλά αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν ήταν αρκετό. Τί να γίνει; Τώρα για τον τύπο, ο αθλητικός τύπος ίσως είναι ο πιο φειδωλός σε χαρακτηρισμούς προς τα εθνικά μας συγκροτήματα. Προσοχή, ομιλώ για τον αθλητικό τύπο, όχι για τον οπαδικό, υπάρχει σημαντική διαφορά. Οι πιο βαρείς χαρακτηρισμοί προέρχονται από τον υπόλοιπο τύπο. Και ακόμα δεν έχουμε διαβάσει τίποτα. Ανταποδίδω τους χαιρετισμούς μου.
Ο Γιακουμάτος βγήκε ως ποδοσφαιροπατριδοκάπηλος να κάνει το κομμάτι του μετάτο ματς με την Τουρκία και ξεφωνήθηκε άγρια.
Τομ ίδιο συνέβη και με τον ακόμη πιο γραφικό (μέχρι σημείου ιλαρότητος) Αλέφαντο, έναν αποτυχημένο με τον οποίο όλοι σπάμε πλάκα και οποίος κατόρθωσε να συνενώσει ένα αγανακτισμένο πανελλήνιο εναντίον του για την επιεικώς ανάγωγη και απετροεπή επίθεση εναντίον Ρεχάγκελ, Χαριστέα και άλλων στον σταθμό alter.
Ο Otto μόνος του δεν μπορεί να φτιάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα λαμόγια που το διοικούν, δυστυχώς δεν είναι Γερμανοί, αλλά Ελλήνάρες και δη του χειρίστου είδους.
Υ.Γ. Και μια και ο λόγος και για τον Γερμανό Otto, και λίγα πανηγύρια για την ομάδα που υποστηρίζω μετά τα 3 γκολ που βάλαμε στην Πορτογαλία!
@zalmoxi
Χαρακτήρισες με ακρίβεια τόσο τον κ. Γιακουμάτο όσο και τον κ. Αλέφαντο. Το κακό είναι ότι αυτούς, ακριβώς, καλούν τα τηλεοπτικά κανάλια, ώστε να πουν τα γνωστά, να κάνουν μπούγιο και να ανεβάσουν την τηλεθέασή τους. Και αυτό ειναι κάτι, που δεν μου αρέσει καθόλου.
Συμφωνώ με όσα λες για τον κ. Ρεχάγκελ, αν και η στήριξή του από τον κ. Γκαγκάτση λειτουργεί, προς το παρόν, προς όφελος της εθνικής μας ομάδος.
Πράγματι, δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω την επιτυχία της Εθνικής Γερμανίας. Προ 2 εβδομάδων πολλοί θεωρούσαν, μαζί τους και εγώ, την Πορτογαλία ως φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Τώρα απλά δικαιώνεται ο Γκάρυ Λινεκερ για τη γνωστή ατάκα του περί ποδοσφαίρου και Γερμανών.
Δημοσίευση σχολίου