Ασεβείς καυγατζήδες

Οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι την παραλία κάτω. Αν και κάθονταν σε διαφορετικά τραπέζια και συνοδεύονταν, επέμεναν να φωνάζουν, ως εάν να μην υπήρχε κανένας άλλος γύρω τους. Και Σάββατο μεσημέρι σε ένα αρκετά δημοφιλές, λόγω καλού φαγητού, εστιατόριο είναι λιγάκι δύσκολο να μην έχει κόσμο. Ο άνδρας καθόταν στο τραπέζι αριστερά μας και ήταν εκείνος, που είχε ξεκινήσει να φωνάζει. Η γυναίκα καθόταν δύο τραπέζια μπροστά από μας και η βροντερή φωνή της αλλά και το μάγκικο λεξιλόγιό της πρόδιδε ακριβώς εκείνο τον τύπο θηλυκού, που η σκληρή εργασία στο ελεύθερο επάγγελμα έχει αφαιρέσει από πάνω του κάθε ίχνος θηλυκότητας. «Γιατί ασχολείσαι μαζί μου, ρε, εγώ δεν ασχολούμαι μαζί σου», έλεγε με βαριά φωνή, ενώ η απάντηση ερχόταν πληρωμένη από τον άνδρα «Εσύ με κοιτάς, εγώ δεν ασχολούμαι μαζί σου».
Δεν ξέρω, αν υπάρχει λόγος να χαλάσει κανείς το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν χαλαρώνει σε ένα εστιατόριο και αφού έχει προηγηθεί μια βουτιά στη θάλασσα. Φαίνεται ότι υπάρχει κόσμος, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ένταση ακόμα και στην ανάπαυλα της δουλειάς του και αυτό είναι προσωπικό του θέμα. Φαίνεται, επίσης, ότι όταν κάποιοι έχουν ανοικτούς λογαριασμούς μεταξύ τους, ελάχιστα ενδιαφέρονται, αν θα ακουστούν απ’ όλο τον κόσμο, που κάθεται γύρω τους, και θα γίνουν ρεζίλι. Αλλά και αυτό είναι προσωπικό τους θέμα.
Εκείνο, όμως, που με «χάλασε» εκείνο το μεσημέρι, ήταν ότι προερχόμενος από μια άκρως κοπιαστική εβδομάδα, περίμενα αυτό το Σαββατοκύριακο, προκειμένου να αράξω και να αδειάσω το μυαλό μου από τις σκοτούρες, που είχαν συσσωρευτεί καθ’ όλες τις εργάσιμες ημέρες. Και την ίδια ακριβώς επιθυμία είχε και η υπόλοιπη παρέα μου. Και η ήρεμη ατμόσφαιρα του εν λόγω εστιατορίου είχε διαταραχτεί από τους φιλέριδες θαμώνες, εκ των οποίων ο άνδρας είχε εγκαταλείψει το τραπέζι του μαζί με τη συνοδεία του και είχε θρονιαστεί στο τραπέζι της γυναίκας, ώστε να λύσουν εκ του σύνεγγυς τις διαφορές τους. Η ένταση είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα και η σύντροφός μου ήταν έτοιμη να τους κάνει παρατήρηση.
Επρόκειτο για άλλο ένα παράδειγμα ελλείψεως σεβασμού προς τους τρίτους εν γένει, που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Μπορεί και εμείς να είμαστε σκοτισμένοι από τη δουλειά της εβδομάδος αλλά αν έχουμε μάθει να ξεδίνουμε με ιδιαίτερη ένταση, θα το κάνουμε και ας ενοχλούνται οι γύρω μας. Γουστάρουμε να βάλουμε τη μουσική στη διαπασών; Ε, αν δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, ας κόψουν το λαιμό τους όσοι ενοχλούνται. Βρήκαμε κάποιον, με τον οποίο διαφωνούμε, σε ένα μαγαζί; Ε, θα λύσουμε εδώ και τώρα τις διαφορές μας και δεν μας καίγεται καρφάκι, αν ενοχλούνται οι λοιποί θαμώνες του μαγαζιού. Είμαστε θεριακλήδες και θέλουμε να καπνίσουμε στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης παρά την απαγόρευση; Θα ανάψουμε τσιγάρο και αν μας κάνουν παρατήρηση, θα τους ζητήσουμε με επιτακτικό στα όρια της αγένειας ύφος να κοιτάξουν τη δουλειά τους. Ίσως γιατί αυτή είναι η παιδεία, που λαμβάνουμε αρκετοί από εμάς από τα σπίτια μας. Δε με ενδιαφέρει τι μας έχει διδάξει το κράτος. Αυτό μας παρέχει εκπαίδευση, ήτοι κάτι διαφορετικό από την παιδεία, την οποία τη μαθαίνουμε από το σπίτι μας. Αν το σπίτι μας δεν είναι ικανό να μας διδάξει τρόπους συμπεριφοράς, τότε τι να μας κάνει το κράτος; Εμείς, άλλωστε, αναδεικνύουμε αυτό το κράτος υιοθετώντας ακριβώς αυτές τις ακραίες μορφές συμπεριφοράς και μετά οποίες πιέζουμε το κράτος να τις αφήσει ατιμώρητες, ενίοτε και να τις νομιμοποιήσει.
Έπειτα από μια ώρα, κατά την οποία ενημερωθήκαμε, λόγω της εντάσεως των διαπληκτιζόμενων, ότι ο άνδρας και η γυναίκα ήταν συνέταιροι σε μια εμπορική επιχείρηση, οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις αποχώρησαν ειρηνικά. Και εμείς μείναμε ταραγμένοι να ψάχνουμε που στην ευχή θα βρούμε ένα μέρος, όπου κανένας οξύθυμος και αδιάφορος για τους γύρω του κόπανος δε θα ταράζει την ηρεμία μας. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε χώρα;