Αναζητούνται πολλά χαμόγελα

Θα μπορούσαν να είναι διάσημοι και ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Ντρογκμπά, ο Εσιέν ή ο Ετο’ο αλλά δεν είχαν, φαίνεται, το ταλέντο ή δεν τους πρόσεξε κάποιος ατζέντης. Θα τους βλέπαμε υπότροφους σπουδαστές σε μια ξένη χώρα να διαπρέπουν επιστημονικά, κάνοντας, ταυτόχρονα, δουλειές του ποδαριού, για να τα φέρουν βόλτα, πλην, όμως, οι υποτροφίες δεν περισσεύουν στις χώρες της Μαύρης Ηπείρου, οι οποίες έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσουν. Και, υπό κανονικές συνθήκες θα ζούσαν στον τόπο τους, θα είχαν μια αξιοπρεπή δουλειά και ενδεχόμενα μια αγαπημένη οικογένεια, αν αυτές οι «κανονικές συνθήκες» δεν ήταν κάτι απλά σχετικό για τα δεδομένα της Αφρικής.
Τελικά, κατέληξαν, πολλοί από αυτούς, στη χώρα μας. Ανειδίκευτοι εργάτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τα γνωστά ροζ χαρτιά των πολιτικών προσφύγων και την ιώβεια υπομονή, μέχρι να αποκτήσουν κανονική άδεια παραμονής, περιφέρονται στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεών μας πουλώντας την πραμάτειά τους. Οι νεότεροι από αυτούς πουλάνε σι-ντι, οι μεγαλύτεροι πουλάνε κάτι σκαλιστά μικροέπιπλα και μπιμπελό. Τους αναγνωρίζετε από τις γνωστές πλαστικές σακκούλες, όπου φυλάνε το εμπόρευμά τους ή τους βλέπετε φορτωμένους με μπιμπελό και μικροέπιπλα.
Και, όμως, χαμογελάνε. Σε πλησιάζουν να σου πουλήσουν πράγματα και σου χαρίζουν ένα υπέροχο χαμόγελο, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι. Η ευγένειά τους σε σαστίζει. Μα δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει και χαμογελούν; Φτωχοί άνθρωποι είναι και, όμως, δείχνουν να χαίρονται τη ζωή τους. Ακόμα και όταν η αγένεια των ημεδαπών τους χτυπάει κατάμουτρα και οι στρογγυλοκαθισμένοι θαμώνες των καφεποτείων της ελληνικής επικράτειας του αποπαίρνουν σκαιά, αυτοί απλά φεύγουν και προσφέρουν το χαμόγελό τους (και το προϊόν τους, φυσικά) παραδίπλα.
Τους συγκρίνω με μας, που ζούμε πιο άνετα από αυτούς. Συχνά περνά πολλή ώρα, μέχρι να δω κάποιο πρόσωπο χαμογελαστό. Το προσωπείο της δυστυχίας μοιάζει να έχει κολλήσει στα περισσότερα πρόσωπα και δε λέει να ξεκολλήσει. Μούρτζουφλοι, κακόμοιροι και με χαμένο βλέμμα απλώνονται παντού και δε λένε να απορρίψουν την αρνητική αύρα.
Ξέρω, θα ισχυριστείτε ότι η ζωή είναι σκληρή και δεν υπάρχει σκέψη για χαμόγελα. Αναζητώ την εποχή, που η ζωή ήταν εύκολη αλλά μάλλον ψάχνω μια, ακόμα, χίμαιρα. Και ο νους μου πάει στους ανήλικους μαθητές και σε όλους εκείνους, που οι πλάτες τους δεν έχουν να σηκώσουν οικογενειακά βάρη, απλήρωτους λογαριασμούς και ληξιπρόθεσμες δόσεις και θα έπρεπε να χαίρονται περισσότερο τη ζωή τους αλλά η διαπίστωση ότι και αυτοί δείχνουν να έχουν υιοθετήσει την πολιτική των κρεμασμένων μούτρων καταρρίπτει τις όποιες ψευδαισθήσεις μου. Με ποια λογική, άραγε; Επειδή έχουν άγχος για το αβέβαιο αύριο; Και πώς στην ευχή συμβαδίζει αυτό με τις τακτικές επισκέψεις στις καφετερίες και τα μπαράκια; Ή μήπως ο μουτρωμένος είναι απαραίτητα και πιο συνειδητοποιημένος αναφορικά με τις δυσκολίες της ζωής;
Χαμογελάστε, ρε, τι σας ζητάνε, που θα έλεγε και ο κ. Χρόνης Μίσσιος στο ομότιτλο βιβλίο του. Πετάξτε μακρυά τις αγέλαστες μάσκες, στραβώστε τα άκαμπτα στόματά σας, διώξτε την κακομοιριά! Αν κάποιοι άνθρωποι, μακρυά από τον τόπο τους, μπορούν, σε ένα τόπο, που δε φημίζεται και για την ανοχή του, να χαμογελούν, ακόμα και όταν τους περιφρονούν, δε βλέπω το λόγο εσείς να μην μπορείτε να γελάσετε. Χαμογελάστε, ρεεεεεε!