Περί Ρομά

Για να είμαι νέος στο χώρο του ιστολογείν την πάτησα και ανάρτησα άρθρο χωρίς περιεχόμενο και μόνο με τίτλο. Ελπίζω να μην το ξανακάνω και συνεχίζω.
Προ 5ετίας χρειάστηκε να χειριστώ την υπόθεση ενός Ρομά, ο οποίος είχε κάποια προβλήματα με τη Δικαιοσύνη. Τελικά η υπόθεσή του είχε αίσιο τέλος αλλά με έφερε σε επαφή με την πραγματικότητα, όπως τη ζουν οι Ρομά στη χώρα μας.
Συγκεκριμένα, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, η περιοχή "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ" στην Πάτρα ήταν ο τόπος, όπου καταυλίζονταν. Μια επίσκεψη σε αυτό το χώρο αρκούσε να αποδείξει σε τι συνθήκες ζουν αυτοί οι συνάνθρωποί μας λίγα μέτρα μακρυά από τις κατοικίες μας.
Οι κατοικίες τους είχαν κατασκευαστεί από πλάκες νοβοπάν και χάρμποτ καρφωμένες μεταξύ τους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Εκεί μέσα σε χώρο ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων, στεγαζόταν διψήφιος αριθμός Ρομά. Συνθήκες υγιεινής φυσικά δεν υπήρχαν.
Η πορεία στη ζωή ενός σκηνίτη ή παραπηγματούχου Ρομά είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Παντελής απουσία από την εκπαίδευση και παιδικά χρόνια στην επαιτεία, γάμος σε εφηβική ηλικία, τεκνοποιία σε υψηλούς ρυθμούς αλλά και με μεγάλη θνησιμότητα, λόγω των συνθηκών διαβίωσης και τάση προς τον αλκοολισμό μετά από μια ηλικία. Ελάχιστοι από τους ανθρώπους αυτούς έχουν μια σταθερή εργασία, το ποσοστό αναλφαβητισμού είναι τρομακτικά υψηλό, οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι εγγεγραμμένοι σε κάποιο δήμο ή κοινότητα, καθόσον έχουν γεννηθεί σε αντίσκηνα και παραπήγματα και ουδέποτε δηλώθηκαν σε κάποιο ληξιαρχείο.

Τα τελευταία χρόνια η μάστιγα των σκληρών ναρκωτικών έχει κάνει την εμφάνισή της και στις κοινότητες των Ρομά. Στις ηλικίες από 15 έως 30 η ηρωίνη θερίζει. Και αυτό το ακριβό συνήθειο τους στρέφει ολοένα και περισσότερο στην παραβατική συμπεριφορά.

Κάποια νέα παιδιά, που ζούσαν μέχρι πρότινος στον παραπάνω καταυλισμό, αναζήτησαν κάποια εργασία και στέγη και έστω με δυσκολία βρήκαν. Η έγνοια τους είναι το μέλλον των παιδιών τους, τα οποία επί σειρά ετών δεν είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες επιβεβαίωναν τον κανόνα της μη πρόσβασης. Τα τελευταία χρόνια έγιναν κάποιες προσπάθειες από κρατικούς φορείς, ώστε τα παιδιά των Ρομά να μπορέσουν να πάνε σχολείο και να αποκτήσουν ένα εφόδιο για τη μελλοντική ζωή τους και ξεκίνησαν προγράμματα, τα οποία δίνουν κίνητρα στα παιδιά των Ρομά να πηγαίνουν σχολείο αλλά και σε Ρομά, οι οποίοι είναι πλέον ενήλικοι, να πάνε σχολείο.

Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς, που να αμφισβητεί ότι η πρόσβαση των Ρομά στη δημόσια εκπαίδευση θα αποτελέσει ένα κίνητρο, ώστε αυτοί οι άνθρωποι να ξεφύγουν από την ανέχεια, στην οποία ζουν εδώ και πολλά χρόνια. Αρκεί αυτοί οι άνθρωποι να στηριχτούν από μας τους ίδιους και ξεχωριστά από τον κρατικό μηχανισμό. Διότι η κοινωνία είμαστε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι και οφείλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτούς να ξεφύγουν από τους καταυλισμούς-γκέττο, όπου ζούσαν επί σειρά ετών.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό το έγραψα επ' ευκαιρία της δημοσιεύσεως της εκθέσεως του Συνηγόρου του Πολίτη για το έτος 2007. Εκεί γινόταν μνεία για τις αντιδράσεις γονέων στα δημοτικά σχολεία του Ρέντη και του Μοσχάτου στο ενδεχόμενο εγγραφής τέκνων Ρομά στα σχολεία τους. Προφανώς η αντίδραση αυτή απέκρυπτε την άρνηση των εν λόγω γονέων να εγγραφούν τα τέκνα των Ρομά στα σχολεία, όπου ήδη φοιτούσαν τα δικά τους τέκνα. Είναι παρήγορο ότι η παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη επέτρεψε την εγγραφή τους. Είναι απόδειξη, όμως, ότι κάποιοι συνέλληνες επιμένουν να σκέφτονται ρατσιστικά και να θυμίζουν το κατάπτυστο περιστατικό προ 2οετίας, όταν γονείς αρνήθηκαν να δεχθούν στο δημοτικό σχολείο του Εξαμιλίου Κορινθίας κάποια άλλα τέκνα ρομά. Και, δυστυχώς, τότε δεν υπήρχε Συνήγορος του Πολίτη για να πιέσει, ώστε να εγγραφούν τα παιδιά αυτά στο σχολείο!