Τα νέα από το χώρο της ελληνικής άρσης βαρών μπορεί να έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν εδώ και καιρό πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ο αιφνιδιαστικός έλεγχος των ιπτάμενων γιατρών της WADA έδειξε ότι 11 αθλητές της εθνικής μας ομάδος άρσεως βαρών κατελήφθησαν να έχουν χρησιμοποιήσει απαγορευμένες ουσίες. Το πρώτο δείγμα βγήκε θετικό και, βέβαια, οι συνέπειες θα είναι σοβαρές. Ήδη ο αρχιτέκτονας της "dream team" της άρσεως βαρών, που οι περισσότεροι θαυμάσαμε τη δεκαετία του '90, Χρήστος Ιακώβου, παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το ατόπημα, που κάνει το γύρο του κόσμου.
Βέβαια, πριν από 10, περίπου, χρόνια, ένας αθλητής της άρσης βαρών, ονόματι Κωνσταντινίδης (διορθώστε με, αν κάνω λάθος στο όνομα), κατήγγειλε ότι ο Κ. Ιακώβου του χορηγούσε ή επιχείρησε να του δώσει απαγορευμένες ουσίες. Φυσικά, το θέμα δεν προχώρησε αλλά αρκετοί αθλητικογράφοι έσπευσαν να καυτηριάσουν τη στάση της Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, η οποία, δια στόματος κ. Σγουρού, κάλυψε τον κ. Ιακώβου και κατήγγειλε τον κ. Κωνσταντινίδη για σκοπιμότητα. Όσον αφορά τους παράξενους τραυματισμούς των αρσιβαριστών μας παραμονές διεθνών αγώνων αλλά και η αιφνίδια αποχώρηση της εθνικής μας ομάδος από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών, που διοργάνωνε η Ταϋλάνδη, ο κ. Σγουρός ουδέν είπε. Αρκετοί αθλητικογράφοι, όμως, όπως ο κ. Παπαδογιάννης σχολίασαν με αρκετή δόση ειρωνείας το γεγονός.
Τα παραπάνω γεγονότα δεν μπορεί, φυσικά, να αφήσουν ανεπηρέαστους και τους παλαίμαχους, πλέον, πρωταθλητές της αρσης βαρών. Το γεγονός ότι ο κ. Ιακώβου ανέλαβε την ευθύνη δίνει τροφή να υποστηρίξει κανείς ότι και οι τότε πρωταθλητές δεν κατέκτησαν τα μετάλλιά τους μόνο με υγιεινή διατροφή και εντατική προπόνηση. Δεν κατελήφθησαν ποτέ να έχουν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών (ή τουλάχιστον ποτέ δε διέρευσε κάτι τέτοιο), οπότε παραμένου άσπιλοι και άμωμοι ,όπως και πολλοί άλλοι συναθλητές τους αλλά και αθλητές από άλλα αγωνίσματα.
Το ερώτημα, που τίθεται τώρα, είναι τί είδους αθλητισμό θέλουμε; Η απάντηση φαντάζει εύκολη και λίγο πολύ όλοι μας επιθυμούμε ένα αθλητισμό κοντά στο αθλητικό ιδεώδες του ευ αγωνίζεσθαι και μακρυά από φαρμακευτικά παρασκευάσματα ύποπτης προέλευσης.
Μόνο που οι περισσότεροι από μας ζητωκραυγάζαμε τον Πύρρο Δήμα, όταν σε τρεις συνεχόμενες Ολυμπιάδες κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο, αγωνιούσαμε βλέποντας το Βαλέριο Λεωνίδη να κάνει παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία του, προσπαθώντας να κερδίσει το σπουδαίο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και, γενικά, χαιρόμαστε, όταν βλέπαμε την εθνική μας ομάδα άρσης βαρών να κατακτά σπουδαίες διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο.
Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις ήταν στην Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1980, όταν η τότε ΕΡΤ μετέδιδε το αγώνισμα της ενόργανης γυμναστικής. Ήταν ένα από τα λίγα αθλήματα, τα οποία δεν επλήγησαν από το μποϋκοτάζ των ΗΠΑ και αρκετών ακόμα χωρών-συμμάχων τους, καθόσον οι χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ κυριαρχούσαν στο εν λόγω άθλημα. Οι επιδόσεις της Κομανέτσι, της Νταβίντοβα και άλλων γυμναστριών γέμιζαν με θαυμασμό τους καλεσμένους μας, οι οποίοι πολύ σύντομα άρχισαν να σχολιάζουν την ανυπαρξία Ελλήνων αθλητών και αθλητριών σε τελικούς αγωνισμάτων (δεν είχε, ακόμα, κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στην πάλη ο Μυγιάκης). Τότε τα γνωστά κλισέ, που συνόδευαν τις συζητήσεις των συνελλήνων μου για τις επιδόσεις των αθλητών μας, έδιναν και έπαιρναν. "Πρώτοι στην παρέλαση (της ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνω) και τελευταίοι στα μετάλλια", "Άχρηστοι", "Τουρίστες" ήταν μερικά μόνο από τα κοσμητικά επίθετα, που άκουγα από τους μουσαφιραίους μας. Όλοι θαύμαζαν τους τότε Σοβιετικούς υπεραθλητές και υπεραθλήτριες αλλά και τις βιονικές γυναίκες της τότε Ανατολικής Γερμανίας. Οι ήδη υποψιασμένοι μιλούσαν για παράτυπη φαρμακευτική υποστήριξη αυτών των αθλητών αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία.
Και ξάφνου ήλθε, μετά από 12 χρόνια, το χρυσό της Πατουλίδου. Σε φιλικό μας σπίτι παρακολουθούσα τον αγώνα και είδα την Πατουλίδου να τερματίζει πρώτη στα 100μ. μετ' εμποδίων γυναικών. Κανένας από την υπόλοιπη παρέα μου δεν παρακολουθούσε τον αγώνα και κανένας δεν με πίστεψε, όταν τους είπα ότι κερδίσαμε το χρυσό (ειρωνεία : κερδίζουμε το χρυσό αλλά οι άχρηστοι οι αθλητές δεν διακρίνονται). Ακολούθησε το πρώτο χρυσό του Πύρρου Δήμα και, έκτοτε, η χώρα μας άρχισε να μετρά διακρίσεις, που μεταφράζονταν σε χρυσά μετάλλια. Οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είχαν ήδη υποχωρήσει στον πίνακα κατάταξης των μετάλλιων και είχαν πια γίνει γνωστές οι μέθοδοι προετοιμασίας τους. Αλλά οι θαυμαστές των υπεραθλητών των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού περί άλλων ετύρβαζαν.
Όπως πολύ εύκολα καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κανείς πρωταθλητισμό χωρίς την κατάλληλη φαρμακευτική υποστήριξη. Και δεν μιλάω για απλές βιταμίνες αλλά για παρασκευάσματα άλλου τύπου, η χρήση των οποίων εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των πρωταθλητών. Τα προβλήματα υγείας των κολυμβητριών της πρώην ΛΔΓ έγιναν ευρέως γνωστά μετά την πτώση του καθεστώτος της χώρας αυτής και δεν αφήνουν αμφιβολία περί των αιτίων τους.
Από την άλλη πλευρά, ενθυμούμαι τις "αγνές" εποχές του ελληνικού αθλητισμού, όταν η κατάκτηση ενός μεταλλίου σε διεθνείς οργανώσεις έμοιαζε άπιαστο όνειρο. Τα δυσμενή σχόλια για τους αθλητές μας αφθονούσαν και ακόμα και τα ελάχιστα τότε ΜΜΕ της Ελλάδος δεν δίσταζαν να καυτηριάσουν τις μέτριες επιδόσεις των πρωταθλητών μας.
Τώρα ήλθε η ώρα να καυτηριάσουμε τους ντοπαρισμένους αθλητές της άρσεως βαρών. Όπως κάποτε λοιδορούσαμε τον Κεντέρη και τη Θάνου για τη γνωστη ιστορία με τη φυγή τους από το κέντρο, όπου προπονούνταν, ώστε να αποφύγουν τον έλεγχο αντιντόπινγκ. Δεν είναι αθώοι, αφού κατελήφθησαν να έχουν πάρει απαγορευμένες ουσίες. Το γεγονός ότι δεν πιάστηκαν άλλοι αθλητές από άλλες χώρες δεν τους απαλλάσσει από το ατόπημά τους ούτε αποτελεί ελαφρυντικό. Η τιμωρία τους είναι δεδομένη και κανείς δεν μπορεί να τους δώσει συγχωροχάρτι. Ίσως οι πανηγυρισμοί μας, όταν οι αθλητές αυτοί κατακτούσαν χρυσά μετάλλια και άλλες διακρίσεις, να μας θυμίζει ότι και εμείς με τον πόθο μας για διακρίσεις και τις εύκολες κατηγορίες προς εκτόξευση, αν τυχόν οι πρωταθλητές μας δεν γύριζαν νικητές και τροπαιούχοι, οδηγήσαμε αυτά τα παιδιά στη χρήση απαγορευμένων ουσιών.
Η παντελής, όμως, απουσία αυτών των ουσιών από το πρόγραμμα εκγύμνασης των πρωταθλητών μας θα μας γυρίσει πίσω στην εποχή εκείνη, όπου τα μετάλλια στις διεθνείς οργανώσεις τα βλέπαμε με το κυάλι και σπανιώτατα. Οι αθλητές μας θα περιοριστούν στις εγχώριες διοργανώσεις ή στους επικεικώς υποβαθμισμένους βαλκανικούς αγώνες (μπορεί και να έχει σταματήσει η διοργάνωσή τους, τόσο πολύ δεν ακούγονται πια), όπου ο διακριθείς κολυμβητής των 100 μ. ελεύθερου θα κάνει χρόνο γύρω στο 1 λεπτό και 15 δευτερόλεπτα ή ο καλύτερος επικοντιστής μας θα έχει άλμα γύρω στα 4 μέτρα. Και βέβαια τα σχόλια περί αχρήστων και τουριστών, όταν οι πρωταθλητές από άλλες χώρς σαρώνουν στα μετάλλια, θα βρεθούν και πάλι στην ημερησία διάταξη.
Καιρός, λοιπόν, να αποφασίσουμε τι είδους αθλητισμό θέλουμε και, κυρίως, κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε ότι θα πρεσβεύουμε τις αρχές του υγιούς αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι, όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα προετοιμάζεται με "επιστημονικές" μεθόδους και εμείς θα παηγυρίζουμε, που έχουμε ολυμπιονίκες, επειδή κατετάγησαν 8οι στη γενική κατάταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου