Δεν ανήκω σε εκείνους, που θα προσκυνήσουν την ελληνική σημαία και κάθε σημαία. Πιστεύω στην αξία της ως σύμβολο των αξιών, που οφείλουμε να έχουμε ως Έλληνες και θλίβομαι, όταν τη βλέπω καρφιτσωμένη στις κλούβες των ΜΑΤ ή καιόμενη στα χέρια των μηδενιστών καταστροφέων με την κουκούλα. Πάνω απ 'ολα, όμως, αποδέχομαι την πιθανή σάτιρα, που μπορεί κανείς να κάνει με την ελληνική σημαία στα πλαίσια της σάτιράς του. Προσοχή, το ότι αποδέχομαι δε σημαίωνει ότι μου αρέσει. Απλά σε μια δημοκρατική κοινωνία οφείλω να σεβαστώ το δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως αυτός επιθυμεί.
Τί γίνεται, όμως, όταν ένας κάτοικος της γείτονος χώρας, στο όνομα της τέχνης, αποφασίζει να αντικαταστήσει το σταυρό της γαλανόλευκης με μια σβάστικα; Πώς θα απαντήσω εγώ στα επιχειρήματά του ότι, δήθεν, παρεξηγήσαμε τις προθέσεις του, ότι η σβάστικα αποτελεί σύμβολο γονιμότητος των Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής; Πως να αντιληφθώ την έλλειψη ιστορικής μνήμης του εν λόγω "καλλιτέχνη", του οποίου οι πρόγονοι κατοικούσαν, όπως ισχυρίζεται, στην Ελλάδα, από την οποία εξεδιώχθησαν; Και τι άλλο παρά έλλειψη ιστορικής μνήμης συνιστά η θέση της σβάστικας στην ελληνική σημαία, τη στιγμή, που η χώρα μας ήταν η πρώτη, που αντιστάθηκε στις Δυνάμεις του Άξονα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το πλήρωσε με χιλιάδες νεκρούς; Αν οι συγγενείς του εν λόγω "καλλιτέχνη" είχαν όντως ζήσει στην Ελλάδα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως, τουλάχιστον, αυτός ισχυρίζεται, τότε κάποιος από αυτούς θα του είχε πει ότι οι περισσότεροι Έλληνες αντιστάθηκαν στους κατακτητές της εποχής εκείνης. Και το πλήρωσαν ακριβά.
Το παρακάτω άρθρο το αλίευσα από την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" στο φύλλο της 11ης Απριλίου 2008. Και με εκφράζει πλήρως. Κάνοντας αριστερό κλικ στην παρακάτω διεύθυνση
θα δείτε και σεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου