Η σχέση μου με το βιβλίο

Η σχέση μου με το βιβλίο είναι ιδιαίτερα στενή. Ξεκινάει από τα παλαιότερα χρόνια, πριν την εφηβική μου ηλικία, όταν ο υποφαινόμενος, ντροπαλός και χωρίς ιδιαίτερες παρέες, κατέφευγε στη συντροφιά του. Φυσικά μην πάει ο νους σας σε τίποτε κλασσικούς συγγραφείς, τύπου Ντοστογιέφσκι ή Παπαδιαμάντη (για να πιάσω Έλληνες και ξένους)! Περισσότερο εκλαϊκευμένα βιβλία ήταν, όπως η σειρά "ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ"(όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του '70 θα τη θυμούνται και στην τηλεόραση), ήτοι βιβλία κατάλληλα για ηλικίες προεφηβικές.

Η σχέση μου με τη λογοτεχνία ξεκινά εκεί στην εφηβική μου ηλικία. Το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο, που έπεσε στα χέρια μου, ήταν "Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ" του Ν. Καζαντζάκη. Μαγεύτηκα από τον κόσμο ,που ανοιγόταν μπροστά μου, έμενα προσηλωμένος στην πλοκή και ένοιωθα την απλή και κατανοητή για έναν έφηβο της δεκαετίας του '90 γλώσσα να κυλάει ήσυχα και να με συμπαρασύρει στο σύμπαν του Ν. Καζαντζάκη.

Έκτοτε, η σχέση μου με τη λογοτεχνία πέρασε από 1.000 κύματα. υπήρχαν στιγμές, που διάβαζα μετά μανίας κάθε βράδυ ανεξαιρέτως. Θυμάμαι διακοπές σε κάποιο νησί και εμένα να βλαστημάω που ο άνεμος σήκωνε την άμμο της παραλίας και την έριχνε ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου μου, ενώ η κοπέλα μου γελούσε με τη γκρίνια μου (είχα πάψει, όπως καταλαβαίνετε, να είμαι ντροπαλός και μοναχικός). Άλλες, πάλι, φορές η σχέση μου με το βιβλίο περνούσε κρίση και περνούσα τα βράδυα μου, όταν δεν ευρισκόμουν με την παρέα μου κάπου έξω ή για δουλειά στο γραφείο μου, μπροστά από την τηλεόραση. Η αγάπη μου, πάντως, για το βιβλίο παρέμεινε μέσα μου ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της.

Αν κάτι, όμως, παραμένει μέσα μου ισχυρό, αυτό είναι η άποψη ότι το βιβλίο, όσο καλό και αν είναι, δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τις σχέσεις μου με τους τρίτους. Όταν κλείνομαι στο δωμάτιό μου και ανοίγω ένα βιβλίο ή όταν στις διακοπές μου βγαίνω στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου και αφήνομαι στις σελίδες ενός βιβλίου, η σκέψη μου για ένα ορισμένο χρόνο αφήνεται σε αυτό, που διαβάζω. Όμως, μετά από λίγο θα αφιερωθώ και πάλι στους δικούς μου ανθρώπους, φίλους και γνωστούς. Γιατί φρονώ ότι ένα βιβλίο, όσο καλό και αν είναι ,δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ζεστασία της επαφής με τους ανθρώπους, που έχεις επιλέξει να σε συντροφεύουν υπό οποιαδήποτε μορφή. Είμαι χαρούμενος, όταν πετυχαίνω ένα βιβλίο και διαπιστώνω ότι λατρεύω να αφήνομαι στις σελίδες του και την πλοκή του αλλά οι στιγμές, που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου, είναι στιγμές με φίλους και γνωστούς. Έχω εκτιμήσει συγγραφείς μέσα από τα έργα τους αλλά έχω αγαπήσει φίλους, με τους οποίους έζησα μια στιγμή σημαντική, ένα γλέντι στα μπουζούκια, ένα αυτοσχέδιο και αυθόρμητο πάρτυ στο στρατό, μια εκδρομή απρογραμμάτιστη, που με έφερε πιο κοντά σε κάποια πρόσωπα, που εξακολουθούν και με τιμάν με τη φιλία τους. Και πιστεύω βαθύτατα ότι αυτές οι στιγμές μένουν στη ζωή μας περισσότερο. Και προσωπικά έχω εκτιμήσει αρκετά βιβλία αλλά οι στιγμές, που θυμάμαι να αφιερώνομαι στην ανάγνωση των καλύτερων, κατ' εμέ, από αυτά, δεν συγκαταλέγονται στις καλύτερες στιγμές μου, τις οποίες έχω ταυτίσει με πράγματα, τα οποία έχω κάνει και ζήσει με τρίτα πρόσωπα.

Και μη βιαστείτε να αναρωτηθείτε πως στην ευχή επαινώ τα βιβλία και τα διαβάζω μετά μανίας, έστω και περιστασιακά, αλλά προτιμώ να βρίσκομαι παρέα με φίλους και γνωστούς. Κάθε πράγμα στον καιρό του! Οι στιγμές, που αφήνομαι σε ένα βιβλίο είναι συγκεκριμένες και έρχοναι, όταν έχω τελειώσει με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και δεν έχω κάποια επιθυμία να δω άλλα πρόσωπα. Η δε ανάγνωση ενός βιβλίου αποτελεί για μένα τρόπο ψυχαγωγίας και χαλάρωσης, ακόμα και όταν πρόκειται για ένα δυσνόητο βιβλίο, που απαιτεί ιδιαίτερο πνευματικό κάματο. Μόνο που η μονομέρεια στην ψυχαγωγία μου είναι απεχθής. Δεν συμπαθώ εκείνους, που φρονούν ότι μπορούν να διασκεδάζουν μόνο στα μπουζούκια ή ταυτίζουν την ψυχαγωγία με την έξοδο σε μπαράκια, κλαμπάκια και άλλα συναφή. Ούτε μου αρέσουν πρόσωπα, τα οποία είναι μονίμως κλεισμένα στον κόσμο τους και ασχολούνται αποκλειστικά με την ανάγνωση βιβλίων. Και, βέβαια, ούτε εγώ μπορώ να εννοήσω τον εαυτό μου να διαβάζει μόνο και να μην ασχολείται με ό,τιδηποτε άλλο.

Συμπερασματικά, ένα βιβλίο μπορεί να ανοίγει τους ορίζοντές μου και να διευρύνει τις γνώσεις μου αλλά τι νόημα θα είχε αυτό το άνοιγμα και αυτή η διεύρυνση, αν δεν υπήρχαν οι στιγμές εκείνες, που μαζί με φίλους και γνωστούς θα τα αξιοποιούσα; Ο τρόπος σκέψης μου μπορεί να αλλάξει μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου αλλά τί νόημα θα είχε, αν δεν μπορούσα να εκδηλώσω αυτή τη σκέψη μου προς τα έξω; Η κρίση μου μπορεί να βελτιωθεί μέσα από την καταδυσή μου στις σελίδες ενός μιθιστορήματος ή ενός δοκιμίου αλλά αρκεί αυτό, αν δεν μπορώ να την εξωτερικεύσω;